Wie het voor 2012 had over ‘Django’, kwam al snel uit bij jazzmuzikant Django Reinhardt, maar vanaf dat jaar won ook het dubbelvoud van de naam aan populariteit. Dat had een zeker Schots viertal te danken aan hun knaller “Default”. Het succes van die knaller werd echter nooit meer overgedaan, waardoor we anno 2021 gewoon terug aan dat Belgisch icoon moesten denken. Tijd om daar terug verandering in te brengen, moet Django Django gedacht hebben, want met Glowing in the Dark brengen ze een lekkere plaat uit die barst van het plezier. Hoog tijd dus om bassist Jimmy Dixon te spreken vanuit onze luie stoel.
Wanneer zijn jullie begonnen met schrijven aan de nieuwe plaat?
Normaal gezien eindigen we elke tour met een rustmoment, waarna we vrijwel direct terug aan nieuw materiaal gaan werken. Het begin van Glowing in the Dark moet daarom ergens aan het eind van 2018 liggen, al kwam het schrijfproces pas tegen de lente van 2019 echt in een stroomversnelling. Eigenlijk is de plaat al ongeveer een jaar geleden afgewerkt, maar door de pandemie waren we genoodzaakt om de release telkens opnieuw uit te stellen. We kijken er dus al lang naar uit om hem los te laten op de massa.
Heb je het gevoel dat de plaat nog relevant is, ondanks zijn vertraging?
Het label kwam met de vraag of we de release niet nog wat langer konden uitstellen, maar dat zagen wij niet echt zitten. Ons enthousiasme over de plaat was gewoon te groot om hem langer te laten rotten in de kast. Daarnaast denk ik dat langer uitstellen ervoor kan zorgen dat we de voeling ermee zouden verliezen, en zo dus ook die relevantie.
Wat is het verhaal achter de titel Glowing in the Dark?
De zin is afkomstig van een tekst die Vincent (Neff, zanger-gitarist, nvdr) had geschreven voor het gelijknamige nummer. We vonden het allemaal een catchy zinnetje dat aansloot bij de hoes die al lange tijd daarvoor vastlag. Verder hoef je er eigenlijk niet te veel achter te zoeken.
Het is interessant dat je zelf over de hoes begint, want die valt wel op. We zien een kameel, een schedel en twee centrale kleuren. Wie ontwierp hem en wat probeert Django Django er ons mee duidelijk te maken?
Ook hierbij moet je het niet te ver gaan zoeken, maar er hangt wel een leuk verhaal aan vast. Het schilderij werd gemaakt door onze goede vriend Oran Wishart. Ik zat met Oran op de kunstacademie en David (Maclean, drummer) heeft ook nog met hem op school gezeten. Toen Oran vijftien was, schilderde hij het tafereel en gaf hij het aan David, die het jaren later terug vond in zijn zolder. Hij liet het ons zien en we zagen er wel potentieel in. Vooral de jarenzeventigvibe sprak ons aan.
Zijn de jaren zeventig een centraal thema op Glowing in the Dark? De psychedelische video voor “Spirals” deed er ons er namelijk ook onmiddellijk aan denken.
De nadruk lag vooral op het organische proces; als we daar verschillende stijlen mee aanraakten, dan was dat maar zo. Doorheen de plaat hoor je sowieso tal van genres en invloeden uit verschillende decennia. We zijn niet bang om invloeden uit bijvoorbeeld de jaren zestig of zeventig in onze muziek te verwerken, maar dat is ook geen noodzaak. We leggen onszelf niet graag beperkingen op; ons uitgangspunt is altijd de vraag of iets een goed idee is. Dat is een heel andere insteek dan of een nummer wel bij ons zal passen. Die manier van werken is enorm bevrijdend, want daardoor komt elk lid van de band met uiteenlopende ideeën, die we allemaal evenzeer omarmen.
Welke bands dienden als inspiratie bij het schrijven van nieuwe nummers?
Ik luister vaak naar folkmuziek uit de jaren zestig, zoals John Renbourn en Jackson C. Frank, terwijl Tommy (Grace, toetsenist) eerder naar funk luistert. Als ik dan echt één band zou moeten noemen, dan is Talk Talk misschien wel de gemene deler. Het is best moeilijk om specifieke artiesten aan te duiden, omdat iedereen gewoon zijn eigen bronnen van inspiratie heeft. Het was vooraf trouwens nooit de bedoeling dat één groep als referentie zou dienen voor ons eigen geluid.
Het nummer “The Ark” geeft ons het gevoel dat Django Django geen limieten wil kennen. Was dat een insteek bij het schrijfproces?
We zijn altijd al een groep geweest die de grenzen van haar mogelijkheden opzoekt, en op deze plaat hebben we dat nog bewuster gedaan. Het boeit ons dat we met muziek een heel nieuw universum kunnen creëren; we kunnen bijvoorbeeld gewichtloos worden, zoals we beschrijven op het nummer “Free from Gravity”. Je begint met niets, maar kan eindigen in een compleet nieuwe en verzonnen wereld. Dat is het mooie aan muziek maken. Ik denk dat dat ook de hoofdreden is waarom wij muziek maken.
Welk nummer spreekt je op muzikaal gebied het meest aan op de plaat?
Ik denk dat “Got Me Worried” een van mijn favoriete nummers moet zijn. Vincent speelt denk ik bas op dat nummer, terwijl ik de gitaar voor mijn rekening heb genomen. Ik vind het een leuk nummer omdat het in de eerste plaats een plezier is om te spelen, maar ook omwille van het schrijfproces die vlot en organisch verliep. Een andere favoriet is “Headrush”, omdat het voortvloeide uit een ontspannen jamsessie van om en bij de twintig minuten, waaruit we een vier minuten durend nummer wisten te halen. Dat is een mooi voorbeeld van je niet te druk te maken in het eindproduct, want uit druk komt meestal weinig bruikbaars. “Headrush” is misschien wel een mooie representatie van onze manier van werken: niet te veel nadenken en gewoon doen.
Was het te veel nadenken over nummers een probleem geworden doorheen de jaren?
Nadat we onze eerste plaat hadden opgenomen, wilden we de opvolger serieuzer aanpakken. Het was boeiend om onze mogelijkheden verder te ontdekken, maar achteraf gezien focusten we ons te veel op structuren en het songschrijven op zich. Door het overdenken merkten we dat het plezier in muziek maken verloren ging, en dat wilden we doorheen het proces van onze vierde plaat absoluut vermijden. Het ervaren van plezier in het creëren was dus een enorm belangrijke factor tijdens het maken van Glowing in the Dark.
Het nummer “Night of the Buffalo” heeft iets filmisch en geeft ons het gevoel dat we in het wilde westen een buffel aan het vangen zijn op een losgeslagen paard. In welke mate inspireren films jullie muziek?
We zijn allemaal grote fans van westernfilms en de soundtracks die ze met zich meebrengen. Die voorliefde is zonder enige twijfel te horen in onze muziek, zeker als je naar onze eerste plaat luistert. “Night of the Buffalo” klonk in het begin trouwens minder western dan het nu is; het was stukken trager en had veel weg van een progressieverocknummer.
Op de plaat staat één gastbijdrage, namelijk van Charlotte Gainsbourg. Hoe kreeg die vorm?
Tijdens het inspelen van “Waking Up” kregen we het gevoel dat het nummer wat aan frisheid moest winnen. Ook voelde het gewoon aan als een duet, dus het leek ons logisch om op zoek te gaan naar een extra stem. Aangezien we fan zijn van Charlotte, waagden we het erop om onze platenbaas te contacteren. Hij moest ons dan maar met haar in contact brengen. Het ergste wat ons kon overkomen, was dat ze ‘nee’ zou zeggen, dus waarom onze kans niet wagen? We stuurden haar het nummer door en waren overweldigd door haar positieve respons. Niet veel later brachten Vincent en Charlotte enkele dagen door in een studio in Parijs.
Wat mogen in deze vreemde tijden nog verwachten van jullie?
Er waren enkele socially distanced shows gepland, maar door de strengere maatregelen zijn die niet kunnen doorgaan. Het valt daarom moeilijk te voorspellen wat er voor ons op de planning staat. Ik denk dat het voor grotere bands voorlopig nog haalbaar is, maar voor kleinere groepen begint het financiële aspect wel prangend te worden. Als band moeten we nog bewuster bewust omgaan met onze keuzes. In het verleden hadden we wel ons BlackBox Sessions-concept, waarbij we een halfuur lang een soort live muziekvideo speelden. Dat is misschien iets waarover we opnieuw moeten nadenken.
Wie Django Django live aan het werk wil zien, zal omwille van de afgezaagde reden nog even moeten wachten. Voorlopig kunnen ze ons nog troosten met hun vierde plaat Glowing in the Dark, die op 12 februari uitkomt op het label Because Music.
