AlbumsRecensies

John Carpenter – Lost Themes III: Alive After Death (★★★★): Sidder en beef op z’n 80s

Opgroeien in het VHS-tijdperk was magisch. Op woensdagmiddag kwam je thuis van school, je had nog geen seconde naar een scherm gekeken (kun je je dát voorstellen?), je at een paar boterhammen en dan was het moment aangebroken: als in een ritueel nam je een VHS-cassette uit z’n doos, schoof hem in de VHS-speler, die hem met veel lawaai opslokte, en dan kon de pret beginnen. Of, in ons geval, de horror. ‘Child’s Play’ (ja, Chucky is eigenlijk een oude zak nu), ‘Fright Night’, ‘Re-Animator’, ze joegen allemaal hoogspanning door onze toen nog onschuldige ziel. Bij deze cult classics hoort zeker ‘Christine’, een film uit 1983 van John Carpenter. Deze man had daarvoor de wereld al de stuipen op het lijf gejaagd met ‘Halloween’, ‘The Fog’ en ‘The Thing’. Een echte horror-reus dus, die tot 2010 achter de camera stond.

En dat niet alleen. Carpenter had de goeie gewoonte om ook de soundtrack bij zijn films zelf te maken. De voorbije zes jaar maakte hij zelfs soundtracks zonder film. Dat lijkt een beetje op een auto maken zonder motor, of een motor zonder auto, maar hey, daar zijn ook liefhebbers voor. De eerste Lost Themes verscheen in 2015, ook al had die met z’n typische synthsferen evengoed ergens in de jaren ’80 kunnen uitkomen. Carpenter beleefde er heel wat plezier aan: hij had geen last van de immense druk die rond een film hangt, en bovendien werkte hij samen met zijn zoon Cody en zijn peetzoon Daniel Davies (die trouwens de zoon is van Dave Davies van The Kinks). Ze improviseerden er op los, met als enige richtlijn dat het atmosferisch moest zijn. Blijkbaar een winnende formule, want amper een jaar later verscheen Lost Themes II en nu dus Lost Themes III: Alive After Death. Of dat een knipoog is naar het legendarische live album van Iron Maiden weten we niet, maar die titel zet in ieder geval de toon.

In het openingsnummer “Alive After Death” doet een eenvoudig maar dodelijk efficiënt keyboard meteen vermoeden dat er binnen enkele seconden iemand op gruwelijke wijze om het leven zal komen. Een paar extra synthlagen dikken die verwachting aan, waarna de gitaar van Davies de spanning nog wat snijdender maakt. Zo ter hoogte van de keel. Bij “Wheeping Ghost” gaat je haar omhoog staan op plaatsen waarvan je niet vermoedde dat je er had. Met verder sprekende titels als “Vampire’s Touch”, “Cemetery” en “Dead Walk” creëren Carpenter en zijn kompanen duistere werelden die je de illusie geven dat je uit de klauwen van de duivel kan blijven, terwijl hij al de hele tijd achter je staat. Zelfs wanneer je hier naar luistert op klaarlichte dag, zo rond een uur of 12 ’s middags, wanneer een stralende zon het hoogst staat in een wolkenloze, blauwe hemel, dan nog bestaat de kans dat je sluitspier in een kramp schiet van pure angst.

Tegelijk besef je – en dat is het mooie aan deze muziek – dat het allemaal maar om te lachen is en dat alles wel goed komt op het einde. De keyboards en die ietwat schreeuwerige gitaar stralen namelijk de onsterfelijke charme uit van de jaren ’80, een tijdperk dat een stuk eenvoudiger en onschuldiger was dan nu. In sommige van die 80s horrorfilms lag de vette knipoog er dik op, waardoor je ze uiteindelijk moeilijk au sérieux kon nemen. Vandaag, daarentegen, vragen we ons soms af of iemand een knipoog nog wel begrijpt als je er de desbetreffende emoji niet bijzet, liefst drie keer. Ons leven nu is een pak eendimensionaler. Het is zwart of wit. Veel ruimte voor nuance lijkt niet meer te bestaan.

Maar genoeg over de horror van vandaag, laten we onze conclusie trekken over Lost Themes III: dit is een retropareltje. Als een beeld meer zegt dan duizend woorden, dan zegt elk nummer op dit album meer dan duizend beelden. Al zou het wel leuk zijn mocht iemand hier nu een film bij verzinnen. Is Jan Verheyen toevallig vrij?

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Donny Benét – Infinite Desires (★★½): Discofunk tussen twee stoelen

OMG! Tussen ons en Infinite Desires, het nieuwe album van Donny Benét, was het geen liefde op het eerste gezicht. Dat hadden…
InstagramLiveRecensies

Ploegendienst @ Charlatan: Overdrukventiel

Het is woensdag 24 januari 2024 en we begeven ons in Gent om een avondje alles kort en klein te trappen in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Donny Benét - “American Dream”

We zijn al een tijdje verliefd op Donny Benét. Zijn uiterst dansbare jaren 80 discofunk, gecombineerd met die vette knipogen, dat kalende…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.