© CPU – Freya Goossens
In 2011 scheerde Ben Howard met zijn debuutalbum Every Kingdom hoge toppen op de internationale muziekmarkt. Hiermee werd hij het schoolvoorbeeld voor singer-songwriters. Hits als “The Fear” en “Keep Your Head Up” waren niet weg te denken van de radio. Op zijn tweede album I Forget Where We Were was er niet veel meer terug te vinden van zijn vrolijke singalonghits. Howard vond een nieuwe sound in zijn elektrische gitaren en trok op zijn laatste worp Noonday Dream volledig de postrockrichting uit.
Van zijn vrolijke indiefolk is er de laatste jaren maar weinig overgebleven. Ook tijdens liveshows keerde hij letterlijk de rug toe naar zijn meest commerciële hits, tot grote spijt van het publiek in Vorst Nationaal. Het is duidelijk dat Howard de afgelopen tien jaar op zoek is gegaan naar zijn eigen sound. Voor zijn volgende album dook hij de studio in met Aaron Dessner. Die stond de afgelopen jaren onder andere The National, Justin Vernon en Taylor Swift bij op hun muzikale zoektocht. “What A Day” is daarvan de eerste nieuwe track die Ben Howard op het publiek los laat.
In tegenstelling tot zijn laatste single “Heave Ho” , die alweer uit 2019 dateert, klinkt “What A Day” heel toegankelijk. Op “What A Day” komt voor het eerst sinds een lange tijd de opgeluchte en zeemzoeterige sound die we kennen uit de beginperiode van Ben Howard naar boven. Het klinkt als de aankondiging van de lente, waarmee hij ons mee naar buiten neemt voor wat frisse lucht en een stralende lentezon. Toch is duidelijk te horen dat er verder wordt gebreid aan de sound van Noonday Dream, al worden de gitaarsolo’s en soundscapes deze keer achterwege gelaten. Het is een repetitieve track vol met fijne kantjes. Hoe meer je ernaar luistert, hoe meer het nummer prijsgeeft.
Collections From The Whiteout komt uit op 26 maart 2021
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Ben Howard gaat inderdaad op zoek naar zijn eigen sound, en lijkt zichzelf steeds uit te dagen, zijn grenzen te verleggen, waarbij het begrip ‘indie’ alle eer wordt aangedaan.
Ik was erbij in Vorst, samen met mensen die hoopten op de Ben Howard van “Every Kingdom”. Ik had hen voor het concert gewaarschuwd: “Ben Howard is een rasechte artiest, pur sang, speelt wat hij wil spelen, en de kans dat er nummers uit “Every Kingdom” zouden gespeeld worden is bijzonder klein”. De rest is geschiedenis. Het was muzikaal een concert om duimen en vingers van af te likken. Jammer dat het concert – en helaas ook de commentaren op het concert – ontsiert werden door reacties die de artiest Ben Howard duidelijk niet zo goed begrijpen of willen begrijpen.
Met deze nieuwe single lijkt hij inderdaad de lente op te zoeken, maar ik verwacht geen terugkeer naar de sound van zijn eerste album. Ik hoop het althans, want de meest donkere sound, namelijk die van “I forget where we were”, was voor mij het beste dat hij tot op vandaag gebracht heeft. Met als absolute uitblinker “Time is dancing”, waarvan hij op Glastonburry een geweldige nieuwe versie van wist te brengen. Het wordt nieuwsgierig wachten tot 26 maart…