Sommige bands zien het levenslicht en slaan meteen nagels met koppen. Blanketman is zo’n band. Het vijftal uit Manchester maakte dit jaar haar debuut met het geweldig goeie “Taking You With Me”, gevolgd door het al even aanstekelijke “Beach Body”. Hun strakke postpunk ademt eighties en bewondering voor bands als The Fall, die nota bene uit dezelfde stad komen, al klinkt Blanketman boven alle invloeden uit vooral als haar impulsieve, rare en charismatische zelf. Een ander weetje om je oren naar te spitsen: The Lounge Society (je weet wel, die verbluffende nieuwkomers op Speedy Wunderground) speelden al in het voorprogramma van Blanketman. Niet andersom. Als dat niet veelbelovend is dan weten wij het ook niet meer.
Maar goed, uiteindelijk zijn het de nummers die voor zich spreken. “Harold” spreekt alvast boekdelen. Het nummer gaat gehuld in een donker gewaad van reverb en weemoed, en sleurt je mee de dieperik in waar frontman Adam Hopper ventileert over de angstverlamming die hij ’s nachts soms ervaart. De bas holt vooruit en stookt onder de aanstekelijk doch statische drums het nummer op richting een climax die je in al zijn kracht raakt in je kern. We liggen allemaal wel eens wakker ’s nachts, piekerend en peinzend, maar het is Blanketman die dat moment capteert in een wondermooi en meeslepend nummer. Hou ze in de gaten, die bende uit Manchester. Het zou niet de eerste keer zijn dat de stad een fenomenale band voortbrengt.
Op 19 maart brengt Blanketman haar debuut-ep National Trust uit.
