Laat ons 2020 maar omschrijven als het jaar dat we kennis maakten met Blanketman. Postpunk, indierock of zelfs britpop? Bestempel het zoals je wil. Dit jonge, enthousiaste vijftal zal zeker geen nieuw genre uitvinden. De eerste nummers voelden echter zodanig vertrouwd en comfortabel aan dat ze niet alleen onze interesse hebben opgewekt, maar deze ook hebben vastgeklemd. Toch straf om als pril gitaarbandje zijnde direct zo volwassen te klinken. De eerder uitgebrachte singles klonken energierijk, opbouwend en altijd bijzonder aanstekelijk. Iets zegt ons dat Blanketman op datzelfde elan zou doorgaan, wat ook bevestigd wordt doorheen het beluisteren van deze eerste ep met de toepasselijke naam National Trust.
De eerste drie tracks kenden we al, dus schuiven we pas dat tikkeltje meer naar voren op onze stoel als de eerste tonen van “Dogs Die In Hot Cars” worden aangesneden. Leuke songtitel, dat wel, maar ergens ook wat tragisch. Tragikomisch als het ware. De mineurakkoorden in de strofes ondersteunen ook dit dogma. Het doet ons wat denken aan Hard-Fi, een Londense indieband dat begin de jaren 2000 het machtige Stars on CCTV uitbracht. Geen slechte vergelijking, integendeel: een prettige vaststelling.
In “Blue Funk” klinken de strofes wat gewoontjes, maar zijn ze wel functioneel. De gitaarlicks en drumfills bouwen op naar een heel leuk refrein, waar de band een patent op lijkt te hebben. Deze laatste stelling zou dan ook de rode draad doorheen de ep worden. Titeltrack “National Trust” is het kortste, maar helaas ook het minste nummer. Blanketman lijkt wat in herhaling te vallen en je bent het nummer al even snel weer vergeten dan het lang is. Iets wat afsluiter “The Tie” dan wel weer goedmaakt. Tegendraadse bassriffs, zwevende gitaren en een zanger die zijn teksten vol zelfvertrouwen door de micro jaagt. Nee, dit zou inderdaad niet misstaan op het laatste album van Shame bijvoorbeeld.
Goeie gitaren en catchy refreinen zijn aldus de constante op deze ep. Het klinkt misschien zoals we op voorhand verwacht hadden, wat niet noodzakelijk iets slechts is. Om een breder publiek te bereiken kan er misschien hier en daar nog een extra hoek af, want het geheel klinkt soms wat braafjes. Bovendien is net dat in een landschap vol positieve concurrentie de norm geworden. Al klinkt National Trust zeker meer dan verdienstelijk. Een geslaagde debuut-ep en iets zegt ons dat we de volgende leuze van Joost Zweegers mogen bovenhalen: ‘The best is yet to come’.
