In 2017 verscheen boy pablo, een Noorse singer-songwriter met Chileense achtergrond, op het toneel met zijn gezapige bedroom pop. Net als wij was de hele indiescene onder de indruk, vooral van zijn ep Soy Pablo, dat meerdere malen genomineerd werd voor de Noorse Grammy’s en er uiteindelijk twee won. Op dit debuutalbum neemt Nicolas Muñóz een alter ego aan; Wachito Rico betekent namelijk knappe jongen in Chileense straattaal. De lp staat dan ook bol van hartstochtelijke liefdesuitspatting, die Muñóz baseert op zijn eigen ervaringen aangevuld met fictieve elementen.
Het debuut gaat sterk van start met “i hope she loves me back”. De frivole synths fladderen rond de oren en de sterke disco-insteek op dit album is meteen duidelijk. De niet mis te verstane boodschap van onzekerheid over wederzijdse liefde is complementair met de melancholische en retro instrumentatie. Het speelse “hey girl” volgt met losse gitaren en een videogame-achtige synthsolo die bakken positieve energie met zich meebrengt.
Na deze eerste twee sterke nummers betrappen we onszelf erop dat het plots wat moeilijker wordt om echt geconcentreerd te luisteren naar Wachito Rico. De meeste nummers op deze plaat zijn enorm gelijkaardig en het geheel voelt al snel aan als een homogene brij. “rest up” en “come home” verdrinken als het ware beide wat in de overvloedige synths. Het is waar dat het relaxte en en ‘laid-back’ gevoel nu eenmaal een handelskenmerk is van boy pablo, wat niet wil zeggen dat we als luisteraar het gevoel zouden mogen krijgen dat een derde van de nummers als een grote soundscape klinkt. De band probeert dit weg te moffelen met korte tussenstukjes zoals het instrumentale “vamos a la playa” en “aleluya”, hetgeen meer opvulling is en geen meerwaarde biedt aan het geheel.
Wiegelied “te vas // don’t go” breekt de sleur en de muur van synths even en is daarom een zeer aangename verademing. Startend met enkel een tokkelende klassieke gitaar en een zacht mompelende Muñóz zwelt het naar het einde steeds meer aan. De instrumentatie schakelt bedeesd over naar een extra piano en de drums vallen op het perfecte moment in. Ook de gemoedelijke achtergrondzang is een fluwelen oorworm. “i <3 u” doet het rustiger aan dan de rest van het album en deze aanpak werkt. Op “Nowaydays” is het nogmaals heel duidelijk dat Mac DeMarco een grote inspiratiebron is voor boy pablo. Is het een slecht nummer? Nee, echter valt er wel niet veel meer over te zeggen dan dat. Titelnummer “wachito rico” is dan weer een geslaagde brok energie volgens het gekende boy pablo recept.
Met dertien nummers is Wachito Rico wat te lang en verliest de band zich soms even in hun eigen geluid en repetitieve boodschap. Hetgeen jammer is aangezien er hier weldegelijk een paar sterke nummers op te vinden zijn, zowel de disco invloed als de ietwat meer rustige stukken hebben hun sterkte. Met een compacte ep kon boy pablo zeer sterk overtuigen, op dit album blijft hun muziek even aangenaam, maar kan de band de aandacht van de luisteraar niet altijd even goed vasthouden.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
