High Hi + Wolker @ Ancienne Belgique (AB): Adrenalineshot in het hart

Dat High Hi in België amper nog een introductie nodig heeft, spreekt voor zich. Sinds ze in 2014 net naast de gouden medaille van Humo’s Rock Rally grepen, is het Leuvense trio gestaag maar zeker aan een opmars begonnen. Drie jaar later kreeg de wereld hun eerste langspeler Hindrance te horen, waarin de band ons wist te verbazen met hun energieke en frisse sound, een sound die weinigen zouden toekennen aan een relatief onervaren band. Flash forward naar het heden, waar we in maart na een hele reeks singlereleases het tweede album Firepool mochten verwelkomen. Een album gehuld in mysterie, aangezien elke dertiende dag van de maand een nieuwe single uitkwam. Je moet er maar opkomen. Opnieuw waren we positief verrast toen we opmerkten dat hun sound met de tijd enkel in positieve zin geëvolueerd was, en hierbij niks van zijn eigenheid verloren was. Na een uitgestelde show in AB Club mag High Hi uiteindelijk dan toch hun nieuwe plaat voorstellen, ditmaal aan het publiek van de grote zaal.

Voorprogramma Wolker mag de spits afbijten. Multi-instrumentalist Gert-Jan Loobuyck en drumster Femke Decoene vormen vanaf de eerste seconde een intrigerend duo dat de gepaste sfeer in AB neerzet. Hun zweverige synthesizerakkoorden en strakke ritmes doen denken aan artiesten als Alt-J, maar ook Royal Blood lijkt soms niet ver weg. We worden meegesleurd in een mix van indiepop en postrock en beetje bij beetje valt er een donker gordijn over de grote zaal van AB. Met afsluiter “Talking Minds”, dat even vernuftig opgebouwd als intrigerend melodieus is, heeft Wolker het publiek helemaal klaargestoomd voor hoofdact High Hi.

Het ongeduld van al die maanden wachten kunnen we bijna fysiek aflezen: na een introductie met zweverig engelengezang overvalt de band het podium met zijn trademark van jeugdig enthousiasme. Als de uptempo drumbeat van “94A9” het begin van de avond aangeeft wordt dit enthousiasme rechtstreeks verneveld in de zaal, een sfeer die de rest van de avond zal aanhouden. Drummer Didi Gonzalez geeft op Anderson .Paak-esque wijze het tempo aan terwijl hij zingt, een staaltje vakmanschap dat afgezien van de muzikaliteit ook een hoge entertainmentsfactor met zich meebrengt. Het stemgeluid van Didi en Anne-Sophie Ooghe is mooi op elkaar afgestemd en creëert meteen die schitterende eighties synthpop-vibe waar ze zo gekend voor zijn.

Met “Madison” komt er iets meer nadruk op de stem van Anne-Sophie te liggen, een verantwoordelijkheid waar ze geen moment moeite mee lijkt te hebben. Wel lijkt ze in volume af en toe overstemd te worden door het drumgeweld aan haar linkerzijde, maar dat kunnen we Didi wegens zijn enthousiasme moeilijk kwalijk nemen. De repetitieve baslijn van “Firepool” werpt de schijnwerpers uiteindelijk ook op bassist Koen Weverbergh. “Firepool” is een van die nummers waar waarschijnlijk de grootste kwaliteit van High Hi in doorschijnt: extreem catchy refreinen fabriceren en als oorwormen de zaal insturen.

Het eerste nummer van hun minder recente werk dat aan bod komt is “Magnify”, een pure rocksong waarop de rauwe stem van Anne-Sophie mooi tot haar recht komt. Meteen valt een zeker contrast met hun nieuwe album op, waarop duidelijk een meer experimentele new waverichting wordt uitgegaan. Toch vallen ook nummers als “Borders” op door hun minimalistische insteek en postrock invloeden. “Borders” is erg doordacht in zijn opbouw, waaraan er beetje bij beetje elementen worden toegevoegd en waardoor de sfeer in de grote zaal van AB bijna te snijden is. High Hi bewijst hiermee dat het niet simpelweg een eenzijdige energiebom is, maar ook met emoties kan spelen.

Zou een Belgische band enige nervositeit uitstralen, eindelijk op het podium van AB? Nee, daar was niks van te merken. De huiskamersfeer die in de zaal hing, ontstond grotendeels door de ludieke interacties van Anne-Sophie en Didi, die geen enkel mopje uit de weg ging om het publiek op hun gemak te stellen. Anne-Sophie deelde schaamteloos mee dat haar glittertopje soms vervaarlijk laag begon te zakken en zelfs het foutje dat ze maakte aan het begin van “Alligot” werd heel terloops vermeld. Een dergelijke vorm van vertrouwen is een zeldzame zaak en het absolute bewijs dat de band een eigen draai gevonden heeft.

Wanneer de vrolijke gitaarriff van “Daggers” weerklinkt, die niet mis zou staan op een plaat van The Cure, zijn we zeker dat de energievoorraad nog lang niet uitgeput is. Het is zo’n nummer dat met zijn absurd catchy refrein nooit oud lijkt te worden en waarvan we het effect graag zouden zien op een festivalweide. Het is erg moeilijk om niet meegesleurd te worden door de enthousiaste tornado die Anne-Sophie op het podium kan zijn, maar zelfs dan vormt het verplichte mondmasker toch een serieuze demper op het meezingvolume. De sfeer lijdt hier allerminst onder.

Met bisnummers “Tommy” en “Break/Brake” keert High Hi terug naar een oudere stijl, en laat die keuze meer dan gepast zijn. Het ruigere gitaarwerk en explosieve drumgeweld vormen een verfrissend contrast met de vorige nummers en zorgen ervoor dat de muzikanten de avond afsluiten op de top van hun crescendo. Na het dimmen van de lichten blijven we verbaasd achter. Het is al een straffe prestatie op zich om dit energieniveau, waarbij de bandleden af en toe leken weg te dromen in een zee van bezweet hoofdhaar, een hele avond aan te houden in een grotendeels statische zaal. Met muzikale creativiteit stelden ze echter ook geen moment teleur. Bij de recensie van Firepool kreeg High Hi als werkpuntje mee dat hun album meer een collectie singles was dan een samenhangend geheel. Laat dit gebrek aan samenhang juist zijn wat deze concertbeleving vernieuwend, gevarieerd en spannend maakt. High Hi is een band die steeds meer zijn eigen stempel drukt op de Belgische muziekscene en wij kunnen enkel benieuwd toekijken hoe die evolutie zich zal verderzetten.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

94A9
Madison
Firepool
Anything
Magnify
Commuter
Borders
Overpower
Baseball fights
Twins
Alligot
Daggers

Tommy
Break/Brake