De Antwerpse postpunkscene kent al even een nieuwe, veelbelovende Cerberus. Driekoppig en bijtgraag, net als die oude, mythologische hellehond, staat Disorientations ons voor een poort op te wachten. Ditmaal ene die je stiekem naar de jaren tachtig gaat meeslepen. Met Niels Elsermans, Lukas Van Camp en Tomas Serrien kent de groep leden van Melting Time alsook Lagüna en toont ze haar rauwste kantjes. Eerder dit jaar brachten ze ons met Close to Disappearing hun eerste ep, waarop we favorieten als “Hold On” en “Collide” graag blijven draaien. Ook vandaag komen ze ons verblijden met alweer een pasgeboren lied.
Enfin, verblijden: het is en blijft donkere postpunk, dus hoewel we blij zijn dat we van deze band weer iets te horen krijgen, kunnen we u niet beloven dat het nummer u blij zal gaan maken. Het schijfje zet in met een vettige bas en opbouwende percussie. In de verte lijkt een gitaar te sneren en dat doet deze quasi het hele nummer door, steeds op een aangename, melodieuze manier. Wanneer deze naar het midden toe even de voorgrond mag betreden, vloeit het nummer tevens goed opgebouwd verder. Ze valt nog een laatste maal weg om plaats te maken voor zang en droge cimbalen, om dan harder dan voordien weer in te vallen. Het hardst genieten doen we dan ook van het einde, waar pas echt de climax wordt bereikt. Het nummer komt abrupt tot een halt, maar laat ons voldaan achter.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
