Na zeven jaar stilte verschijnt vandaag het tiende album van Throwing Muses, het indiecollectief uit Boston dat als eerste Amerikaanse band ooit werd getekend door 4AD. Onder haar eigen naam bracht Kristin Hersh nog enkele rustigere albums uit. De band is tegenwoordig een trio met naast Hersh ook nog Bernard Georges op bas en al dertig jaar haar vaste drummer David Narcizo.
Opener is de catchy vooruitgeschoven single “Dark Blue”. Dit nummer kan ons wel bekoren. ‘If i were a better dreamer you’d be a dream come true’ zingt de halfzus van de tegenwoordig ontbrekende Tanya Donelly met geraspte stem. In dit nummer herkennen we het geluid waar we de band van kennen: gitaarrock met de nodige weerhaken. Spijtig genoeg ontbreekt dat in heel wat songs op dit album. “Bywater” met het irritante ‘lalalalalala’ op de achtergrond en het erg korte “Maria Laguna” kunnen ons zelfs na talloze luisterbeurten niet weerhouden van te skippen. Saaier dan de speech van premier Wilmès die vrijdagavond.
Gelukkig staan er ook nummers op Sun Racket die ons blij maken. Het rockende “Bo Diddley Bridge” dat halfweg, als Bo’s brug instort, overgenomen wordt door piano en zo lieflijk naar het einde kabbelt. Het prachtige nummer “Upstairs Dan” opent met een mooi gitaartje en wordt naargelang de song duurt bezwerender en zelfs spooky.
Op het album Throwing Muses uit 2003 was hun geluid harder dan ooit tevoren; hier duurt het tot nummer zeven vooraleer we een beetje wakker geschud worden met “St. Charles”, waar een metaalachtige drum de hese Hersh begeleidt. Dezelfde formule wordt ook succesvol op “Frosting” toegepast. Gelukkig eindigt het album met een nummer dat blijft hangen en waardoor we de hoop nog niet opgeven. Ze kan het dus nog. “Sue’s” bezorgt de luisteraar de mooiste gitaarpartijen van het album.
Throwing Muses gaat oude fans een plezier doen met enkele leuke nummers die ze ook na een eerste beluistering willen terughoren, maar nieuwe fans gaan ze met Sun Racket niet winnen. Iets meer peper in de poep zou de groep geen slecht doen. Van de helft van de nummers krijgen we het koud noch warm en dat was op andere albums als hun debuut Throwing Muses en The Real Ramona nooit het geval.
