Ravers aller lande, verenig u. STAKE-leden Brennt Vanneste en Joris Cassier werkten opnieuw samen met producer Francois Demeyer om het volk te mennen met diepe, industriële electronica. Onder de naam Raveyards ontstonden raves, maar die van de donkere en allesvernietigende soort. Ravers moeten momenteel op hun honger zitten, maar Raveyards steekt daar met hun nieuwe en tevens eerste studioalbum een stokje voor. Hij ligt vanaf nu in de rekken onder de naam Recollect. Woede moet geuit worden. Vreugde evenzeer. Losgaan is verplicht.
Vanaf de eerste luttele seconde probeert de band je te hypnotiseren. De bas dreunt zo hard door dat lampen in een duistere kamer spontaan beginnen te flikkeren. Door de titeltrack waan je je in een obscene kelderclub, en hierbij denken we in het bijzonder aan Gent. De praatzang doorheen deze opener is droog, bevreemdend en bovendien bedwelmend repetitief. Toch is het niet dat we door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Integendeel. Dit plaatje eindigt in een ware technotrack. “Pressing”, waarin een industriële persmachine te horen valt, ontwaart daarentegen alle chaos die de band kenmerkt. Het is hard, in your face, maar toch dansbaar. In tegenstelling tot het semi-toegankelijke begin, ken je de pasjes plots niet meer. Het tempo gaat meteen op vijf miljard, waardoor je in een tornado van geluid gezogen wordt.
Dat laatste wordt ook meteen bewezen in “Storm”, dat bijna Death Grips-achtig aanvoelt. Diepe bassen, pure noise, agressieve drums die klinken als machines, militant geroep en wonderlijke subtiele klankjes vormen een organisch geheel. Het gedreun in de interlude “Tasj” is voornamelijk desoriënterend. Een zeurende synth herhaalt zich in “Sad Clown”, maar klinkt toch telkens net iets anders. Bliep bloep klinkt het riedeltje op de tweede helft. In tegenstelling tot de voorgaande bulldozers van nummers, voelt dit als een rustpuntje dat je langzaam terug meevoert naar een nieuwe climax. Op het einde hoor je een freaky stem ‘Oh sweet clown, where are you now?’ zingen, waarna het riedeltje je opnieuw opslurpt.
De dreun in “Linstuk” is minstens even intens als die in “Duizeldorp” van Beraadgeslagen, waarna rustigere zang volgt. De schreeuwende zang in “Lufthansia” schippert tussen duistere Nine Inch Nails en eigen metalband STAKE. “Monolith” heeft dan weer heldere zang en doet soms denken aan Clams Casino of andere cloudrap. Het heeft een unieke psychedelische werking en is paradoxaal melancholisch. Er schuilt een zekere tristesse in de eerdergenoemde woede en vreugde.
Raveyards laat op Recollect duidelijk horen meer dan techno te zijn. Door noise- en metalinvloeden en af en toe een knipoog naar niet vanzelfsprekende geluiden brengt het een kleurrijk palet aan klanken teweeg. Soms doet Recollect je hemels dansen, om het volgende moment dan weer volledig met de grond gelijk gemaakt te worden. De complete chaos en gekte van Recollect zorgen ervoor dat je jezelf op het einde van het album moet herverzamelen. Tja, losgaan was nu eenmaal verplicht.
