Regelmatig kom je een songschrijver tegen waarvan je misschien denkt: in de gaten houden. Die gedachte geldt ongetwijfeld voor Daniel Blumberg, een muzikant die met Minus (2018, Mute Records) een klein, delicaat en vooral op pianowerk steunend meesterwerkje uit de pols schudde. Daarmee gaf de Londense songschrijver, die in een verleden deel uitmaakte van bands als Yuck en Cajun Dance Party, aan dat hij het het onder eigen naam wilde waarmaken.
Blumberg zocht een prima band rond zich (Jim White van Dirty Three op drums, Ute Kanngiesser op cello, Tom Wheatley op contrabas en Billy Steiger op viool) en stuurde een uiterst eigenzinnige plaat de wereld in. Jazeker, Blumberg en co bedienden zich daarbij van rock, maar dan in een geslepen variant met onverwachte koerswendingen.
Dat maakt ook dat diens nieuwste release meteen de aandacht trekt. Want: er is nu wel een nieuwe nieuwe, negen tracks tellende plaat, maar voorafgaand speelde Blumberg een hele hoop concerten, vaak op iets kleinere schaal. Zoals bijvoorbeeld in Café Oto, een gekende vrijhaven voor improvisatiemuziek waar lui als pakweg Peter Brötzmann of Thurston Moore zich al eens goed lieten gaan. We moedigen de lezer dus graag aan om niet enkel de oren te lenen aan het nieuwe On&On, maar ook aan Live at Café Oto, gezien het misschien wel een veel helderder idee schetst van de interesses en intenties van de Brit, die ook visueel kunstenaar is.
Schemerde de aandacht voor rauwe improvisaties al goed door op Minus en Live at Café Oto, dan is dat op het nieuwe On&On nog zoveel meer het geval. Wederom kom je terecht in een heel aparte geluidswereld, met soms stemmige pop- en rockstructuren en songs die vaker dan niet een heel eigen richting uitgaan. Vrijwel direct, met de korte, voluit op geluidsexperiment inzettende titeltrack merk je dat. Enkele flarden van observatie, een paar obscure dichtregels en vooral een resem aan vreemde geluiden in een song die halfweg een héél andere richting uitgaat. Hetzelfde idee duikt gaandeweg wel wat vaker op. Leg je oor zeker ook te luister bij het in fuzzy gitaarwerk gedrenkte “Sidestep Summer”, dat gaandeweg wat bluesy viool- en harmonicasolo’s veil heeft.
Een van de absolute hoogtepunten is het wonderlijke, van zoetheid en nostalgie vergeven “Bound”. Het klinkt bijna als een toegift van Blumberg aan diens muzieklabel Mute om toch maar iets als een single op de plaat te hebben. Het is een prachtige, van emotie vergeven song die je haast gaat haten omwille van zijn heel uitgesproken zucht naar behagen. Het is meteen ook het wat vreemdere stuk in het geheel, vooral ook omdat Blumberg, trouw aan zichzelf, halfweg de song aborteert en op een vlucht van violen een uitweg zoekt. ‘It was a mistake’, verzucht hij, deels tegen zichzelf, deels tegen de luisteraar. Het maakt dat opvolger “Silence Breaker” zowaar kaal en naakt aanvoelt. Die song ligt in het verlengde van wat je misschien op albums van Low zou verwachten, onder meer door de relatieve spaarzaamheid qua instrumentatie.
Opmerkelijker is de aanwezigheid van stukken als “On&On&On&On” (met een echo van het vroegste werk van The Birthday Party) en “On&On&On&On&On” waarin het kernidee van de plaat blootgelegd wordt: ‘I had hoped that love would go on and on and on’. Maar helaas: de liefde eindigde, en wat rest is het terugplooien op muziek. Evenzeer kenmerkt het album zich door bevreemding en onrust. Dat haal je onder meer uit het over een toxische relatie handelende “Teethgritter”, dat ergens herinnert aan de scheve countryexploten van wijlen Mark Linkous (Sparklehorse): ‘I came around for an ass whipping’. Om daarna met het pakkende “Pillow” knap af te ronden.
Volop goede referenties dus, dit door Peter Walsh (Scott Walker) opgenomen en negen tracks tellende On&On. Het laat zich vatten als breekbaar, rauw en dwars, maar vooral: mooi.
