Wie ons interview met Rufus Wainwright las, weet dat we een klepper van een nieuw album beloofden. Vandaag is het zover en kunnen we eindelijk vertellen waarom deze nieuwe langspeler van de oude rot in het vak zo verfrissend klinkt en hoe hij ons voor de zoveelste keer om zijn vinger gewonden heeft. Een vos verliest zijn streken niet en zelfs op dit album zonder pretentie en zonder dat er ook maar iets vanaf hangt voor hemzelf krijgen we het mooiste van het mooiste te horen.
Unfollow the Rules is een lange rit op wat een Eftelingattractie zou kunnen zijn. Rufus neemt je mee doorheen verschillende décors en schetst een tot de verbeelding sprekend verhaal met zijn melodieën en harmonieën. Bovendien is het een relaas voor jong en oud, want enerzijds laat Unfollow the Rules je walsen met al je kleurrijke hersenspinsels en anderzijds biedt het een oprechte inkijk in vele verschillende, herkenbare gevoelswerelden. Het geheel klikt zo soepel in elkaar dat K’NEX er nog wat van kan leren en we integrale luisterbeurten enkel maar kunnen aanmoedigen om het album in al zijn rijkheid te ervaren.
In de minidocumentaire over het maken van de plaat bleek al dat Wainwright en zijn medemuzikanten eraan begonnen met de juiste intenties: het gaat om muziek omwille van de muziek, schoonheid zonder bijbedoelingen en zowel de luisteraar als zichzelf meevoeren op magische geluidsgolven. Unfollow the Rules ‘ontvolgt’ in ieder geval niet de regels van het producen, wat misschien niet voor iedereen de meest bekoorlijke tactiek zal zijn. Elk nummer is namelijk rijk aan productionele snufjes, die voor de een net een meerwaarde zullen betekenen en voor de ander misschien te veel richting het steriele gaan.
Gelukkig is er in dat laatste geval altijd nog Rufus’ stem om de nummers van voldoende ziel te voorzien. Toch valt het niet te ontkennen dat we op de iets minder sterke exemplaren van het album niet volledig opgeslorpt worden in zijn universum. Achtereenvolgende nummers “Only the People that Love”, “This One’s For the Ladies (THAT LUNGE!)” of “My Little You” staan op zichzelf niet onwrikbaar stevig in hun schoenen. Ze lijken vooral als rustpunten te dienen na de fameuze omwentelingen die we tegen dan al doorgemaakt hebben.
Laten we het dus eens hebben over die andere, meer avontuurlijke passages. Zo opent Unfollow the Rules met twee sterke nummers die ons terugbrengen naar de oude Wainwrightstijl. “Trouble in Paradise” en “Damsel in Distress” kennen een ongeremde flair in hun weinige subtiliteit en niet te temmen enthousiasme, wat verderop nog terugkeert in “Peaceful Afternoon”. Met hun upbeat benadering, hun opbouw die al begint bij een gradatie van groots om er enkel maar verder in te gaan en het hoge walsgehalte is het pittoreske plaatje telkens weer snel compleet.
Vervolgens gaan we over naar de titeltrack, dat zonder twijfel het meest innemende stuk van het hele album is, waardoor we hierover alleen al een ganse exposé zouden kunnen schrijven. Deze keer wordt er voor de geleidelijke aanpak gekozen. Je voelt hoe een kinderlijke speelsheid en een blik vol verwondering hoe langer hoe meer de bovenhand nemen, om te eindigen in een complete extase. “Unfollow the Rules” is als een werkelijkheid geworden sprookje, een ervaring die we nog eens meebeleven op “Early Morning Madness”, maar dan aan de andere kant van het gevoelsspectrum.
Hiermee wordt de sterke slotact van het rollercoasterende album in gang gestoken en wees maar zeker dat het een fameus einde is dat lang nazindert en niet aan te raden valt voor hartpatiënten. Waar “Early Morning Madness” een wervelend karakter kent en onzeker tuimelt tussen de onrustigheden, komt “Devils and Angels (Hatred)” binnengevlogen als een tirade. Het mag dan misschien een iets te hoog musicalgehalte hebben, met een luid genoeg volume mist dit zijn effect geenszins.
Met afsluiter “Alone Time” laat Rufus de hartslag definitief stabiliseren en de gemoederen bedaren. Als een soort laatste schouderklopje ter geruststelling dat we de woelige rit samen doorleefd hebben en we ons niet meer schrap hoeven te zetten.
Het is duidelijk: Unfollow the Rules is een fantasierijke langspeler. Ondanks enkele puntjes van kritiek is het zeker in zijn geheel absolute verwennerij om naar te luisteren. Wainwright maakt muziek volgens zijn gevoel en sleept er ons lustig in mee.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
