Haar vader was jaloers op haar broer, omdat haar broer wel aan de borst van zijn moeder mocht zitten en hij niet. Loudon Wainwright III schreef er een nummer over, met de duidelijke titel “Rufus Is a Tit Man”. Rufus zelf schreef het prachtige, emotionele “Dinner at Eight” over zijn verhouding met zijn vader. Martha kon natuurlijk niet achterblijven in de Wainwright-familietraditie en schreef het nummer “Bloody Mother Fucking Asshole”, dat niets aan duidelijkheid te wensen over laat. Je kan het dus wel aan de Wainwrightjes overlaten om hun donkerste, persoonlijkste kanten aan het papier toe te vertrouwen.
Sinds haar laatste album Goodnight City uit 2016 heeft Martha er weer de nodige persoonlijke ellende op zitten. Zo scheidde ze in 2018 van haar man, producer Brad Albetta. Een verdrietige, depressieve periode was dat voor haar en ze belandde in tijden waarin het moeilijk was om haar emoties vorm te geven in tekst of muziek. Nu ze kinderen heeft, kan en wil ze niet meer al te autobiografische teksten schrijven om haar kroost in sommige opzichten te beschermen. Maar, en dat is belangrijker, zegt ze: ‘Ik kan mezelf de behoefte om mij uit te drukken niet ontzeggen. Als songwriter heb ik daar nood aan, en ik zou gek zijn als ik geen liedjes zou hebben die gaan over deze twee mensen om wie ik het meest geef in de wereld.’
Haar nieuwste album is een weergave van de emotionele reis die Martha de afgelopen vier jaar heeft meegemaakt. ‘I sing my songs of love and pain / Winds of change or simply singing, I’m singing in the rain’, zingt ze op albumopener “Middle of the Lake”. We weten gelijk waar we aan toe zijn. Op haar vertrouwde manier beweegt ze zich vocaal door het nummer. Soms met lang aangehouden noten in mineur, dan weer met herwonnen energie. Een gevecht dat ze samen met de luisteraar aangaat. De teksten en de muziek passen als gegoten bij elkaar. Dat komt voor een groot deel ook door producer Pierre Marchant, die de kwade rol van ex-man Brad Albetta op deze plaat overnam. Marchant werkte in het verleden met haar moeder en broer en wist daardoor precies welke kleur hij de muziek moest geven.
Het titelnummer “Love Will Be Reborn” was het eerste nummer dat ze schreef voor het album. Binnen tien minuten had ze het op papier gezet en merkte dat het op dat moment precies verwoordde hoe ze zich voelde. Je weet dat er iets is, maar weet nog niet wat, en al helemaal niet hoe je de weg naar betere tijden weet te vinden. Maar dat je dat weet, lucht al op, want het leidt naar betere tijden. Of zoals zij dat verwoordt: ‘When the spring comes, I will find it and unlock my heart to unwind it.’
Op “Report Card” is die verlossing waar ze in het titelnummer over zingt nog ver weg. Voor een Wainwright is het schrijven over persoonlijk leed in de familie een tweede natuur. Haar angsten en eenzaamheid als een moeder die van haar kinderen gescheiden is vanwege voogdijregelingen, zijn pijnlijk eerlijk: ‘If I seem sad it’s because I am’. Met ouder te worden drukt ze zich minder direct uit dan in het verleden, om haar kinderen te beschermen.
Er lijkt ook een nieuwe man in het leven te zijn geslopen in het leven van Martha. Het opgewekte “Hole in My Heart” gaat daar over en zorgt, ook dankzij het tempo, voor de nodige balans op het album. Langzaam voel je de lichtheid in de muziek stromen zodat het voor de luisteraar geen al te zware exercitie is om deze plaat te verwerken.
Met het album neemt Martha ons mee in haar pogingen de jaren van eenzaamheid achter zich te laten en zich te richten op de positieve tijden die gaan komen. Wij hopen dat natuurlijk van harte voor haar, maar de afgelopen jaren vol van angst, somberheid, eenzaamheid en depressie hebben wel een prachtig album opgeleverd waar ze boven zichzelf uit stijgt.
