In 2017 bracht de Amerikaanse Phoebe Brigders haar eerste album uit. Toch zat de zangeres de afgelopen drie jaar niet stil. Sinds de release van Stranger in the Alps bracht ze met Julien Baker en Lucy Dacus boygenius uit en het trio ging zichzelf ook zo noemen. Wat later nam ze een album op met Conor Oberst van Bright Eyes. Met Better Oblivion Community Center onder de arm trokken de twee de wereld rond en zo hielden ze vorig jaar ook halt in De Roma. Ondertussen heeft Bridgers een nieuwe soloalbum gemaakt dat deze week uitkomt. Onlangs stelden we haar hierover vragen via de telefoon. We analyseerden teksten, hadden het over halloweenkostuums en keken samen naar de toekomst.
“I Know The End” is het einde van het album en van de wereld.
Eerst een algemene vraag: hoe zou je je muziek omschrijven aan iemand die je muziek nog nooit gehoord heeft?
Fuck… (lacht). Emo singer-songwriter? Dat klinkt saai, hé? Maar dat is wat ik denk dat het is. Het is emo, maar in een griezelig jasje.
Je tweede solo album verschijnt binnenkort. Waar gaat het over?
Punisher gaat over een persoonlijk leven leiden tijdens de apocalyps. Toen ik aan de nummers werkte, las ik veel sciencefiction. In het album gebeurt het einde van de wereld in een grote tornado. Eerst worden de grote steden geraakt, dus vlucht ik naar een klein dorpje. Eigenlijk is dat gewoon een uitstel van executie, want uiteindelijk sterft toch iedereen. De apocalyps is te horen tijdens de outro van het laatste nummer, “I Know The End”, en je hoort er ook mensen schreeuwen en sterven. Het is het einde van het album en het einde van wereld.
Op de albumcover van Stranger in the Alps was je een spook, deze keer ben je op de hoes verkleed als skelet. Waarom blijf je dood?
(Lacht.) Het skelet is dood en dat past, gezien het thema, bij het album. Ook het landschap waarin ik sta, kan een post-apocalyptische wereld zijn. Zowel het spookje als het skelet hebben iets griezelig of halloween-achtig en zo zijn de twee covers ook een beetje met elkaar verbonden. Daarnaast is het ook een heel comfortabele outfit! (Lacht.)
Ik vroeg me af wat je nog kan tonen behalve naaktfoto’s.
Hoe verschilt je tweede soloalbum van het eerste album?
Punisher is beter omdat ik vertrok vanuit liefde voor mijn eigen muziek. Ik wist ook wat Punisher moest worden, dus ik heb alle nummers zelf geschreven. Ik ben ondertussen ook al ouder dan toen ik Stranger in the Alps uitbracht en in die tijd is mijn schrijftalent gegroeid en verbeterd. Deels ook omdat ik ondertussen met andere artiesten heb samengewerkt. Ik voel me ook meer verbonden met de nieuwe nummers aangezien ik sommige tracks op het eerste album al geschreven had toen ik nog maar een tiener was. Er stonden dus liedjes op die al redelijk oud waren vooraleer ze uitkwamen, waardoor de teksten me niet meer helemaal raakten.
Nu het toch over je teksten gaat. Mijn favoriete zin komt uit “Savior Complex” en gaat als volgt: ‘all the skeletons you hide, show me yours and I’ll show you mine”. Van waar komt deze ludieke lijn?
Grappig genoeg had ik het tweede deel van die zin eerst. ‘Toon me de jouwe en ik zal die van mij tonen’ deed me denken aan naaktfoto’s. Daardoor is het een grappige lijn, maar ik vroeg me lang af wat je nog kan tonen behalve naaktfoto’s. Dat zou belachelijk zijn geweest voor het einde van het nummer. Ik was aan het praten met Conor Oberst en we zochten naar iets: geheimen, slechte dromen, dingen waarover niet gesproken wordt… Dan kwamen we op het idee om het over skeletten te laten gaan. Pas veel later kwamen we op het idee om mezelf als skelet op de cover van het album te zetten, waardoor die zin op een manier belangrijker werd.
Heb je zelf een favoriete tekst of stukje tekst waarmee je je extra verbonden voelt?
De eerste zin van “I Know The End” vind ik een leuke doordat er een grappig verhaal achter zit. ‘Somewhere in Germany but I can’t place it, man I hate this part of Texas’. Toen we met het vorige album aan het touren waren in Europa stapten we uit de tourbus en het was aan het regenen. Iemand van de crew zei toen ‘damn, I hate this part of Texas’ en dat is me altijd bijgebleven.
Wat zou de perfecte setting zijn om naar Punisher te luisteren?
Het antwoord is eigenlijk te vinden op de albumhoes. Ik heb herinneringen waarin ik als kind buiten sliep als we gingen kamperen in de woestijn. Dan lag ik ’s nachts naar de sterren te kijken en dat heb ik proberen na te bootsen voor de hoes. Ook in de muziek probeerde ik het gevoel na te bootsen dat ik had als ik naar de sterren keek. Of tijdens een zeer lange autorit komt het ook tot zijn recht. Het is in ieder geval een album om ’s nachts naar te luisteren.
Ik wil in een hut wonen met veertien honden en helemaal verdwijnen.
Tussen je eerste en tweede soloalbum heb je met verschillende andere mensen samengewerkt. Was dit iets wat je zeker en vast wou doen?
Het ging eigenlijk allemaal vanzelf. Conor en ik wilden al langer een band beginnen, maar we wisten niet hoe we het zouden doen of wanneer er een album zou komen. De bedoeling van boygenius was eigenlijk dat we één nummer zouden schrijven, maar we hebben er ‘per ongeluk’ veel meer geschreven. In juni heb ik dan vijf dagen met Julien en Lucy doorgebracht en de rest van de maand met Conor. De twee albums zijn dus in dezelfde maand gemaakt en daarna hebben we ze in dezelfde volgorde uitbracht. Zowel Julien en Lucy als Conor zijn trouwens op Punisher te horen. Dus het is niet dat we samen wat nummers hebben opgenomen en een paar keer hebben opgetreden om daarna te verdwijnen. Daarnaast heb ik ook veel technieken van hen geleerd die ik ondertussen in mijn eigen muziek toepas.
Zijn er nog artiesten met wie je wil samenwerken in de toekomst?
Adrian Paton is iemand met wie ik graag wil samenwerken. Ze is de leadzangeres van Big Chief. We zouden graag met haar samenwerken voor boygenius. Ik heb ze nog nooit ontmoet, maar ik ben een grote fan!
Heb je nog dromen of dingen die je wil doen in de toekomst?
Ik wil gewoon terug optreden! (Lacht.) Nu weten we niet wanneer we opnieuw kunnen spelen, maar ik wil graag zo snel mogelijk op het podium staan. Vanaf het veilig kan verlopen, natuurlijk. Daarnaast zou ik graag nog een album maken. Door lang thuis te zitten nu heb ik wel al de kans gehad om nieuwe teksten en muziek te schrijven.
Ik zou ook graag in een hutje wonen in een bos met veertien honden. Hopelijk kan ik dat doen wanneer ik 35 ben, over een dikke tien jaar, dus. Tijdens de quarantaine heb ik me ook bedacht dat ik in een hut wil wonen, en waar ik dat wil doen (lacht). Het liefst zou ik in het noordwesten van de VS wonen. Noord-Californië of in de buurt van Seatle. Ik hou van de natuur daar, dus ik zou er wel in willen verdwijnen!
Punisher verschijnt aanstaande vrijdag.
1 Comment