AlbumsRecensies

Better Oblivion Community Center – Better Oblivion Community Center (★★★★): Muziek is de beste therapie

Teasen en de dag erna een plaat uitbrengen. Van die marketingstrategie kunnen bands als Vampire Weekend en Tool nog wat leren. Want van zodra we goed en wel wisten dat het een project van Conor Oberst en Phoebe Bridgers was, waren de bewijzen al te vinden op Spotify. Tien nummers over hoop, verlies, liefde en melancholie, het had zomaar even een opvolger voor Ruminations of Strangers In The Alps kunnen zijn. Was de muziek van Phoebe Bridgers en Conor Oberst een Venn-diagram, dan kon je die tekenen als twee haast perfect overlappende cirkels. Hoewel ze beiden hun melancholische folk rock op een andere manier inkleuren, zijn de onderwerpen verrassend gelijklopend.

Een samenwerking die dus niet zozeer in de sterren stond geschreven, dan wel in het verlanglijstje van Phoebe. Dat de jonge Amerikaanse al langer fan was van de frontman van Bright Eyes, was al duidelijk van voor de twee samen zongen op Bridgers debuutplaat Strangers In The Alps. Een jaar later kan ze naast de sterke ep met Boygenius ook nog deze stevige brok americana aan haar palmares toevoegen. Conclusie: een carrière die heel sterk uit de startblokken schiet.

Conor Oberst is dan de perfecte tegenstelling tegenover Bridgers ontluikende carrière. Hij heeft al meer wateren doorzwommen dan er op twee handen te tellen zijn en nam Bridgers al mee als voorprogramma op zijn Ruminations tour. Hij leende ook zijn stem aan het duet “Would You Rather” op Bridgers’ debuut en dat beviel het duo zo goed, dat een verdere samenwerking niet uit kon blijven. Met de hulp van gitarist Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs) en drummer Carla Azar (Autolux) vormen Bridgers en Oberst dus Better Oblivion Community Center.

“Didn’t Know What I Was In For” is een perfecte opener, want net als het duo weten ook wij niet echt wat we kunnen verwachten van hun samenwerking. Een traag opbouwend nummer plaveit de weg naar een album waar folk rock hand in hand gaat met melancholie en nostalgie. Dat dit nummer ook de plaat opent, is helemaal niet toevallig. Het was het eerste nummer dat Oberst en Bridgers samen neerpenden ergens in april 2017. Over het volgende anderhalf jaar groeide hun samenwerking uit van één tot tien nummers die verrassend samenhangend klinken. “Sleepwalkin'” klinkt als twee gelijkgestemde zielen die elkaar vinden in hun existentiële angsten en onzekerheden. ‘I want them to stop, the circular thoughts/Spinning a whirlpool of forget-me-nots,’ smeekt Bridgers, waarna het duo zich even later in “Dylan Thomas” probeert in te leven in het leven van de gelijknamige Welshe dichter Dylan Thomas. Hier eindigt het nummer gelukkig veel sterker met een gierende gitaarsolo in tegenstelling tot de dichter die zich op zijn 39ste de dood in dronk.

Datzelfde lot was helaas ook Conor Oberst’ broer beschoren. “Service Road” leest dan ook als een brief aan zijn broer Matt die in 2016 overleed aan de gevolgen van een alcoholverslaving. Maar Oberst slalomt behendig tussen de melige clichés en weet een gevoelige en waardige song af te leveren. Hetzelfde doet het duo nog eens over in “Chesapeake”, waar Bridgers’ echoënde melancholie dan weer de bovenhand neemt in een perfecte soundtrack voor de winterse sneeuwbuien.

In “Forest Lawn” haalt Oberst herinneringen op aan een karaoke avond met “Que Sera Sera” en “My Heart Will Go On” maar blijft hij toch vooral wat binnen dezelfde lijnen kleuren die hij al met Bright Eyes uitzette. Muzikaal wordt het veel interessanter wanneer Bridgers en Oberst zichzelf uitdagen en volledig laten gaan. “Exception To The Rule” wordt zowaar gedragen door een vette electrosynth, terwijl het ogenschijnlijk poeslief “My City” plots toch zijn klauwen toont. Ook in “Big Black Heart” krijgt de distortion-knop een ferme draai en hebben de stevige gitaren het plots weer voor het zeggen. Het is een welkome energie-injectie op het tweede deel van de plaat. De afsluitende cover van Taylor Hollingworth’s “Dominos” transformeert het nummer van een eenzame en desolate gitaarsong naar een rijkelijk gearrangeerde en hoopvolle versie. Laat dat nu net het doel zijn van Better Oblivion Community Center: hoop vinden in muziek en steun vinden in gelijkgestemde zielen.

Better Oblivion Community Center is een plaat die iedereen tevreden stelt. Oberst kan zijn schrijverskunsten nog eens bovenhalen, Bridgers ontwikkelt zich verder tot een nieuwe stem in het indie folk landschap en fans van beide artiesten kunnen zeker hun gading vinden in het debuut van BOCC. Het zou ons niets verbazen mocht Bridgers later dit jaar nog opduiken op één van de drie platen die Ryan Adams voor 2019 in petto heeft, of misschien zelf nog met nieuw materiaal op de proppen komt. Een ding is alvast zeker, de liefhebber van melancholische folk wint sowieso.

Op 8 mei brengen Phoebe Bridgers en Conor Oberst hun Better Oblivion Community Center naar De Roma in Antwerpen.

Related posts
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2023

De laatste maand van 2023 is alweer bijna halfweg, dus naar goede gewoonte liggen er ook bij Dansende Beren tal van eindejaarslijstjes…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Bear's Den: 'Het laatste wat we willen, is muziek op automatische piloot uitbrengen'

Bear’s Den zit aan het einde van een drukke periode. In 2022 brachten ze hun goed ontvangen vierde langspeler Blue Hours uit,…
AlbumsRecensies

boygenius - the rest (★★★): Een zeer smakelijk tafelrestje

De heilige drievuldigheid uit indieland, genaamd boygenius, weet dit jaar van geen ophouden. Nadat de band met the record een van de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.