Zelden zijn supergroepen zo ongedwongen en logisch als Boygenius, de samenwerking tussen Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus. Drie jonge beloftevolle artiestes die het voorbije anderhalf jaar een nieuwe plaat uitbrachten en elkaar ‘on the road’ beter leerden kennen, bundelen hun krachten in een sterke maar veel te korte EP.
Slechts vier dagen hadden Baker, Bridgers en Dacus nodig om boygenius te schrijven en op te nemen in Sonic City Studios in Los Angeles. Ze namen elk een half- én een volledig afgewerkt nummer mee om samen aan te sleutelen. En hoewel dat resulteert in zes sterke songs, blijven toch steeds hun herkenbare stijlen bovendrijven. Dacus’ gierende gitaren, Baker’s innemende stem en Bridgers’ dromerige melancholie worden nooit tot één gebalanceerd geheel gemengd. Telkens springt één van die elementen meer uit in de mix. Toch is boygenius meer dan een verzameling solonummers. De drie jonge artiestes respecteren hun eigenheid en vullen elkaar perfect aan.
Neem nu eerste single en albumopener “Bite The Hand”. Die begint met die typische gitaar van Lucy Dacus en had zeker niet misstaan op haar overigens uitstekende album “Historian” dat begin dit jaar uitkwam. Op het eerste gehoor beperken Baker en Bridgers hun input tot een achtergrondkoortje, maar zelfs dat geeft het nummer veel meer diepgang. Ook op die andere singles “Me and My Dog” en “Stay Down” verstrengelen hun stemmen zich door elkaar en leveren ze songs die tot het beste van hun eigen solowerk kunnen behoren.
Misschien wel het grootste nadeel aan samenwerken met vrienden is dat er weinig harde keuzes gemaakt moeten worden. Voor fans van hun solowerk klinkt deze ep exact zoals je zou verwachten en ligt de verassing vooral in hoe goed de nummers klinken. Hoewel ze de grote experimenten vaak uit de weg gaan, lag voor hen de uitdaging vooral in het delen van onafgewerkte songs. Zo getuigd Phoebe Bridgers aan Pitchfork: “I was secretly like, “This is kind of a cool idea, but I could get ridiculed, so I’m gonna apologize for it 15 times.” It was a great example of me being like, “This is the dumbest thing I’ve ever thought of” and you guys being like, “Let’s do it!” Die ongedwongen sfeer zorgt ervoor dat boygenius nergens gestunteld of geforceerd klinkt. We horen hier het resultaat van drie artiesten die elkaar beter willen maken.
Amper een uurtje hadden Dacus, Bridgers en Baker nodig om afsluiter “Ketchum, ID” in te blikken. Met een eenzame akoestische gitaar en ingezongen aan één microfoon doet het nummer nog het meest denken aan een ouderwetse countryfolksong. Even daarvoor verrast “Salt In The Wound” ons zowaar met een gitaarsolo van Julien Baker en weet “Souvenir” ook te ontroeren in zijn simpliciteit. Ook al hebben de drie vooraf vrijgegeven singles een streepje voor op de rest, toch moeten de andere nummers op de EP zeker niet onderdoen. Elk nummer is met dezelfde zorg en nauwkeurigheid geperfectioneerd en gearrangeerd. Van het stekende ‘I can’t love you like you want me to’ in “Bite The Hand” tot het mistroostige ‘I am never anywere, anywhere I go’ in “Ketchum, ID” weet boygenius ons twintig minuten lang te boeien en betoveren.
Het label ‘supergroep’ lijkt vaak alleen maar weggelegd voor samenwerkingen tussen sterren en muziekiconen. Want hoewel Baker, Bridgers en Dacus naarstig aan hun solocarrières werken, hebben ze bijlange nog niet de status van pakweg een Dave Grohl of Kanye West. Misschien maar goed ook, want eerder dan een snelle PR-stunt om de fans te plezieren, is boygenius vooral een oprechte samenwerking tussen artiesten die elkaars werk respecteren en beter maken. Boygenius maakt ons niet alleen benieuwd naar de verdere solocarrieres van Baker, Bridgers en Dacus, maar ook naar mogelijks verdere samenwerkingen tussen de drie artiestes. In november vertrekken ze samen op tournee door Amerika en laat ons hopen dat daar nog meer nieuwe muziek uit voorkomt, of dat hun tour ook voet op Europese bodem zet.
Op 7 november verschijnt de Boygenius ep ook op vinyl, online is die al sinds 26 oktober te beluisteren.
