AlbumsRecensies

Thee MVPs – Science Fiction (★★★½): Op expeditie in riffland

Begint de naam van een band met ‘Thee’? Verwacht je dan maar aan een hete brok verschroeiend luide gitaarmuziek waar je oren een paar uur van nasmeulen. Thee Oh Sees en Thee Headcoatees zijn klassieke voorbeelden, maar ook de nieuwkomers van Thee MVPs doen het statement alle eer aan. Nu, ‘nieuwkomers’ is misschien een beetje overdreven, aangezien het debuutalbum van het Londense viertal, Most Valuable Players, al vier jaar de tijd kreeg om te rijpen. Mocht je op de achterkant van de plaat ‘pressed in 2016’ niet hebben opgemerkt, dan zou je wel eens valselijk de veronderstelling kunnen maken dat je een zeldzaam lp’tje uit de sixties in handen hebt. De rauwe, galmende garage deden de tijdsgeest alleszins eer aan, maar de overweldigende pletwals aan punkriffs daarentegen maakten meer dan overtuigend een einde aan de flashback. Om plaats te maken voor een zweterige koortsdroom dan wel, gezien Thee MVPs het gaspedaal wel weten te vinden. Vastberaden om dat trucje nog een keer over te doen met een lading verse songs, kregen we vandaag Science Fiction naar ons hoofd gefrisbeed van over het kanaal. Een hoogvlieger, ’t zal wel zijn.

De naam van dat tweede album moet natuurlijk wel ergens vandaan komen, moet de band gedacht hebben. Om meteen wat buitenaards en futuristisch over te komen opent “Ship Episode, Planet Episode” met een of ander SOS-signaal van een UFO, alvorens die UFO gewoon keihard uit de lucht geknald wordt met een artillerieschot van een riff. Hoor je hier ook “The Clap” van The Chats een beetje terugkeren? Je bent niet alleen. Het geeft alleszins aanleiding tot een super strak staaltje garagepunk waar je oren van gaan suizen, en wanneer de spanning nog wat wordt opgedreven richting een versplinterende gitaarsolo ergens halverwege het nummer, weet je gewoon dat dit een goed album gaat worden. “Causality” geeft je daar alleszins volledig gelijk in: ‘where do you think you’re gonna go?’, klinkt het al schreeuwend boven een heerlijke muur aan fuzz. ‘Nergens, we zitten hier goed’, is het antwoord.

“A Song for Councillor” is een van de meest catchy en tevens meest versatiele nummers op de plaat. De vettige riff is niet het enige dat blijft plakken: ook de Jack Cassidy-achtige baslijn en aanstekelijke ‘papapa’s’ missen hun effect niet. “You Ain’t It” dreunt naast je zelfbeeld ook je trommelvliezen aan stukken, en daar heeft -alweer- de bas een belangrijk aandeel in. Ergens op het einde tekent het fuzzpedaal trouwens de papieren om met een burn-out wat verlof te kunnen nemen, want de tsunami aan decibels die het daar te verwerken krijgt, is niet van de poes. “Hal” gooit het daarom gedwongen over de trage, dwepende stonerboeg. Diep psychedelisch en donker van karakter is het misschien niet de eyecatcher van het album, maar tussen al die voortdurende rifftornado’s van nummers is het wel een welgekomen afwisseling.

Om de voorkomen dat de burn-out van het fuzzpedaaltje omslaat in een bore-out mag het weer vol (maar dan ook echt vol) aan de bak op “Sesh”. Het nummer klinkt minder troebel, een stuk toegankelijker en meer poppy in de oren dan zijn voorhangers, en faalt daarbij geregeld om boeiend te blijven. Dat probleem ervaart “Super Contactable” allerminst. De geestesverruimende, echoënde intro ontaardt traag, maar zeker in een crash doorheen de geluidsmuur wanneer de riff in gang gestoken wordt. Randje metal, zo hard gaat het hier, maar van overdaad geen sprake.

Hoewel Thee MVPs duidelijk van alle markten thuis zijn als het aankomt op luide gitaarmuziek, blijft harde garagepunk toch de kaart die ze het allerliefste trekken. Daarvan krijg je op “A Pining Replicant” nog eens een heerlijk staaltje voorgeschoteld, waarbij het vooral de toon van de gitaar is die de show steelt. Je hersenen beginnen hier stilaan een kokende brei te worden, en daar doet “Funeral I & II” nog een schepje bovenop. Soms maak je hier iets te snel de connectie met “Oh Mary” van Ty Segall, wat het geheel wat voorspelbaar doet klinken en niet even opwindend als de andere knallers op het album.

“US airways (Final Flight)”, een herwerking van de machtige medley van hun debuut, blaast de aftocht uit riffland. Uiteraard niet zonder je daarbij nog een laatste keer door elkaar te schudden met een staaltje turbulente, verzadigde gitaarlijnen. Het einde klinkt als de verpletterende duikvlucht van een Boeing 737 MAX die trilt, beeft en piept langs alle kanten, alvorens net voor het oppervlak op te trekken en je plat te drukken met 8g aan basdrum-waanzin.

Thee MVPs verdienen zonder meer de ‘Thee’ in hun naam. De band weet uitmuntende, meeslepende riffmonsters in elkaar te boksen die live ongetwijfeld de bezetting van de muur knallen, al is het volledig doorluisteren van het album soms iets té voorspelbaar en zijn niet alle nummers een even grote oorwurm. Kan je dat van je af zetten? Ideaal, dan ben je vertrokken voor drie kwartier meeslepende chaos.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
Nieuwe singles

De selectie songs van 2016, de beste 101

Op Dansende Beren staan liedjes op zich centraal. Het zou dus maar vreemd zijn als we geen lijstje maken met songs van…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Thee MVPs - "Slimelord"

Als een band zijn naam laat beginnen met “Thee” dan weet je meteen dat het goed zit. Denk maar aan Thee Oh…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.