De carrière van Lady Gaga begon in 2008 met een opeenvolging van hits: “Just Dance” en “Poker Face“. Het zijn slechts twee van de nummers die we terugvinden op debuutalbum The Fame. Het jaar erop werd dat album uitgebreid met onder meer “Bad Romance” en “Alejandro“. De hits gingen gepaard met vreemde outfits en bizarre optredens. Zo bloedde ze ooit bijna dood tijdens een spectaculaire performance op de VMA’s, en ook de vleesjurk is niemand ontgaan. Gaga ontwikkelde zich langzaamaan tot queer icoon en daar zit “Born This Way” zeker voor iets tussen. Ook op het gelijknamige album stonden heel wat voltreffers.. De zangeres leek alleen maar populairder te worden, maar ook dat heeft zijn limiet. Artpop leek goed vertrokken met “Applause” als eerste single, maar de singles die erna volgden, kregen niet zoveel aandacht meer. De muziek op Artpop was wat te hard voor 2013 en nu velen er op terugkijken, wordt er gezegd dat het album te vroeg uitkwam.
Vervolgens kwam Gaga opnieuw uit onverwachte hoek. Dit keer met Cheek to Cheek, een jazzalbum met Tony Bennett. Het duo trad onder meer op in Brussel en Gent. Na een uitstap in jazz was het tijd voor wat softrock en country op Joanne. Dit heel persoonlijke album telt opnieuw met “Million Reasons” maar één grote hit, maar toonde vooral aan dat de zangeres opgegroeid was. Toch zou het album ervoor gezorgd hebben dat onder meer Justin Timberlake, Miley Cyrus en Kesha het poplevel even naar beneden haalden voor hun daaropvolgende langspeler. Vervolgens werden country en rock gecombineerd met bubbelgumpop op de soundtrack van A Star Is Born, een film waarin Lady Gaga opkomend talent Ally neerzette. Met die prestatie mocht de zangeres onder meer een Oscar in ontvangst nemen en met “Shallow” werd een ster herboren. Net als Ally gaat ook Lady Gaga nu terug voor popmuziek.
Violen verwelkomen ons terwijl we met onze raket neerstrijken op Gaga’s nieuwste planeet. “Chromatica I” gaat vlekkeloos over in “Alice” en dan slaat het om. De harde beat komt binnen en eens het eerste refrein bereikt wordt, is het dansen geblazen. Het refrein heeft een simpele tekst: ‘My name isn’t Alice, but I’ll keep looking for Wonderland’. Het is een mooi en duidelijk metafoor. Bovendien geeft dit nummer, samen met de twee singles, meteen een goeie indruk van het album: dansmuziek met een jarentachtigvibe die gepaard gaat met beeldspraak waarin Lady Gaga op zoek gaat naar geluk, en dat vaak in de liefde. Bij leadsingle “Stupid Love” was de boodschap wat duidelijker, terwijl het bij “Rain on Me” dan weer net ietsje langer zoeken naar wat Lady Gaga en Ariana Grande bedoelden.
Doordat de subtekst niet altijd even duidelijk is, komt de tekst zo nu en dan eerst irrelevant of ongeïnspireerd over. Zo gaat de collab met popprinces Grande over dat de twee trauma’s moeten verwerken, maar toch genieten van het leven. Op “Free Woman” en “Plastic Doll” krijgen we dan weer een feministisch kantje van Gaga te zien, maar de muziek lijkt hier dat extraatje te missen. Hetzelfde geldt voor nummers als “911” en “Fun Tonight”, die we zelfs wat plat zouden noemen. Die laatste heeft een toffe, korte verwijzing naar “Paparazzi” en The Fame, maar net zoals Gaga zingt op deze breakupsong, beleven ook wij weinig plezier. Op instrumentaal vlak houdt Gaga het hier zo algemeen dat er weinig eigenheid in zit en ze zich moeilijk weet te onderscheiden van andere artiesten.
Slechts uren voor het uitbrengen van Chromatica, kwam er nog een laatste single uit: “Sour Candy”. Het is opnieuw een samenwerking en dit keer met K-popfenomeen BLACKPINK. Dit nummer heeft wél een frisse beat en dit keer is de tekst, ondanks de beeldspaak, duidelijk. Deze overvloed aan metaforen is eigenlijk iets bizars in Gaga’s muziek. Vooral op voorganger Joanne was de zangeres zeer rechtuit, maar ook op oudere werk werden er vaak weinig doekjes om gewonden. ‘I wanna take a ride on your disco stick’ uit “LoveGame” zegt duizend keer meer dan het herhalen van ‘I’ll be your enigma’. Toch is “Enigma” een goeie popsong waarop Gaga de luisteraar eigenlijk benieuwd maakt naar wat ze bedoelt met die machine. De discobeat eronder zorgt ervoor dat niet dansen haast onmogelijk wordt en, ja, “Replay” staat ook echt op replay.
Ook op het derde deel van het album vinden we een samenwerking terug en deze keer met Sir Elton John. In het begin lijkt “Sine From Above” een andere weg in te slaan dan de andere nummers op Chromatica, maar Gaga slaagt erin John te combineren met muziek en een harde beat. Het nummer voelt wat aan als een duet tussen EVE en WALL•E die tussen de sterren vliegen. Het is vreemd, maar het werkt. Gaga deed altijd het onverwachte, zie bijvoorbeeld Cheek to Cheek, en deed het telkens werken. Op albumafsluiter “Babylon” verwerkt de muzikante zelfs subtiele jazz- en gospelinvloeden in het nummer en dat resulteert in een fantastisch einde met een zalige vibe.
‘Let’s have some fun, this beat is sick’ is niet alleen een oud Lady Gaga-citaat, maar ook een terugkerende gedachte tijdens het beluisteren van Chromatica. Gaga zei dat ze na Joanne terug wou dansen en dat zal gebeuren. De beats op Chromatica, die wat buitenaards aanvoelen, zijn vaak aanstekelijk en doordat het refrein vaak makkelijk mee te zingen (of schreeuwen) is, zullen deze nummers voor veel sfeer zorgen op toekomstige optredens of feestjes. Tekstueel krijgen we meer beeldspraak te horen dan ooit en hoewel deze vernieuwing (voor Gaga althans) niet altijd evenveel in de smaak valt, is ook dit een mooi contrast met het vorige album waarop Gaga heel rechtuit en oprecht was. Op Chromatica toont Gaga dat ze blijft evolueren als tekstschrijver en ook op muzikaal vlak blijft ze ook niet in dezelfde pot roeren. De muziek overtuigt niet altijd in dezelfde zin, maar het album voelt echt aan als één geheel zonder eentonig te worden.
Op een paar uitschuivers na is Chromatica een sterk popalbum waarop we (alweer) een nieuwe kant van Gaga te zien krijgen. Bovendien slaagt ze er opnieuw in ons mee te nemen naar haar eigenzinnige planeet. Nu is het afwachten om te zien of de wereld er klaar voor is (of ook dit album ’te vroeg’ komt zoals Artpop) en of ze opnieuw anderen weet te inspireren zoals met Joanne. Een Oscarnominatie zit er in ieder geval niet in deze keer.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Goede review op zich, na enkel uitschuivers na. Ik ben juist van mening dat door haar stem en vocals het juist enorm uniek is. Ik zie niet snel een artiest op deze manier een song releasen op de manier hoe zij het nu doet met Chromatica. Het album voelt ook heel filmisch en ondersteunt zo ook de sterke storytelling die ze in haar songs verwerkt. Op vlak van metaforen; dat heeft ze enorm vaak gedaan, wat de meeste niet-fans niet doorhebben. She’s a clever songwiter.
PS: Eén klein foutje: het is 911, niet 991.
PS: DE overgngen van de interludes naar de songs zijn wel het vermelden waard! 🙂
Het is dansbaar, het is roze, het ademt de zorgeloze jaren ’90. Gaga klinkt prettig reductive in opener ‘Alice’, dat meteen de intenties van het album aangeeft: we mogen de dansvloer weer op. Nou ja, de thuisdansvloer. ‘Stupid love’ zorgt ervoor dat je blijft dansen. Onweerstaanbaar Gaga met een sterk refrein. Helaas volgt dan de single ‘Rain on me’ met Ariane Grande, een inkakmomentje. Was het de bedoeling de luisteraar het gevoel te geven dat dit nummer al gemaakt is? Daarbij heeft Gaga de sterren van nu, hoe getalenteerd ook, niet nodig. Ze herpakt zichzelf met ‘Free woman’, maar daar schurkt de beat wel heel erg aan tegen het werk van Whigfield(!) en dat doet de song geen goed. Het is maar goed dat fuifnummer en het in de toekomst in gay clubs grijsgedraaide ‘Fun tonight’ weer heel eigen klinkt en ook ‘911’ is geweldig. In de nummers die volgen klinkt steeds vaker het ironische toontje door (‘Plastic doll’ en vooral ‘Sour candy’) en de beat in ‘Enigma’ doet denken aan het werk van CeCe Peniston. Na ‘Replay’ komt de klad er enigszins in. ‘Sine from above’ met Elton John is grotesk en ongelooflijk camp. Het moet dan ook raar lopen wil dit niet de pauzeact worden van Eurovision 2021. Mooie tekst, maar de beat van ‘Sine from above’ jaagt beide zangers zowat in de gordijnen. De luisteraar blijft met iets van plaatsvervangende schaamte zitten. Iets wat ze niet meer weet om te buigen in het plichtmatige ‘1000 doves’ en van ‘Babylon’ vraag ik me af of Gaga het wel had mogen maken, zo sterk doet het slotakkoord van dit album denken aan ‘Vogue’ van wegbereider Madonna. Mag het de roze pret van ‘Chromatica’ drukken? Nee, maar ‘Babylon’ is een tamelijk bizar einde van de plaat waar je op hoopte. Vier sterren.