Drie jaar geleden zagen we de Waalse Ellie Delvaux onder de naam Blanche op de vierde plaats eindigen op het Eurovisiesongfestival met haar nummer “City Lights”. Na een paar meer dan degelijke singles, waarvan alleen “Soon” het album haalde, maakt ze nu met haar debuutalbum Empire voor eens en altijd duidelijk dat ze geen one-hit-wonder is. Op het album vol melancholie en metaforen maken we kennis met Blanche 2.0 en die stelt zeker niet teleur.
In de jaren na haar deelname aan die ene Europese liedjeswedstrijd, ergens reizend tussen Brussel en Londen kreeg debuutalbum Empire vorm. Samen met co-producers Rich Cooper, die onder meer met Lucy Rose en Banks werkte, en François Gustin werd een album gecreëerd waarin de accentrijke vocalen van Blanche gedragen worden door elektronische producties. Dat het tweede album van Lorde, Melodrama, de grootste bron van inspiratie vormde, spreekt voor zich. Al doet het album door de aanwezige melancholie ook hier en daar denken aan Lana Del Rey.
Een sample uit titelsong “Empire” geeft het startschot voor het album en zorgt er meteen voor dat je alles waar je mee bezig bent even laat voor wat het is. Alsof je meegezogen wordt in een trance weerklinkt steeds hetzelfde zinnetje: ‘fever for people’. Sluit hierbij nog even je ogen en het lijkt alsof je bij een concert bent, van een audiobeleving gesproken. Zachtjes sterven de vocalen uit waarna “Empire” weerklinkt, nu begint het pas echt. Een indrukwekkende clip en de combinatie van traditionele instrumenten met elektronica vormen meteen een visitekaartje om u tegen te zeggen.
Op een album balancerend tussen persoonlijke verhalen en moderne sprookjes horen we Blanche als een veelzijdig artiest. Soms dansbaar, soms mysterieus, maar altijd open voor interpretatie. Die openheid horen we ook in de producties, waar duidelijk ademruimte gelaten is, zowel voor luisteraar als artiest. Een mooi voorbeeld daarvan is “Only You”, waar uitermate zuinig omgegaan is met de vocalen en vooral de instrumentatie het verhaal mag brengen. Daarnaast is het ook echt een rustmoment in het album.
In de refreinen weet Blanche uit te pakken met catchy melodieën en teksten die zich al snel in je geheugen planten. Een tijdje terug kregen we al het dansbare “Fences” te horen en het was dus afwachten of het album meer van dit soort nummers zou bevatten. Er is goed nieuws, want met “Till We Collide” krijgen we een nummer dat bijna gemaakt lijkt voor donkere, zwoele concertzalen of overvolle festivalterreinen. Door haar deelname aan het Eurovisiesongfestival raakte Blanche plotseling bekend, alle ogen van ons land – en Europa – waren gericht op de jonge zangeres en dat blijkt toch meer indruk nagelaten te hebben dan we met z’n allen dachten. Het hele gebeuren vormde de inspiratie voor “Summer Nights” waarbij het refrein een persoonlijke reminder is om alles even in perspectief te zetten.
Het relatief zware “Stubborn” vormt het slot van het album en is ongetwijfeld het meest sombere nummer van het album, al staat de deur altijd op een kiertje voor hoop. Gelukkig horen we Blanche af en toe ook van een iets minder gepolijste kant. Die attitude is meteen terug te horen op “How Does That Sound” en doet ons voorzichtig denken aan Sigrid, al zal Blanche dit vooral live moeten bewijzen.
Op Empire is Ellie Delvaux de vriendin waarvan je niet door had dat je ze miste en maakt de Waalse komaf met het songfestival label. We horen een volwassenere Blanche die duidelijk gezocht heeft naar een eigen sound en die in meerdere richtingen heeft gevonden. Op 11 september stelt ze haar debuutplaat voor in de Ancienne Belgique.
