Canada en tieneridolen: het is een fenomeen waar we haast niet rond kunnen, want ook Lennon Stella komt uit het wondermooie land. De twintigjarige zangeres speelde tussen 2012 en 2018 de hoofdrol in de Amerikaanse hitserie Nashville, waardoor ze volwassen moest worden in een industrie waar de druk en invloed op een puber groot is. Al die ervaringen hebben bij Stella wondjes veroorzaakt, die ze nu muzikaal doet helen door met een volwassen popsound uit te pakken en in de teksten haar frustraties achter te laten. Three. Two. One. werd een gevoelig album, waar menig tienerhartje sneller door zal slaan.
Lennon heeft de afgelopen jaren gezocht naar de sound waarvoor ze wou gaan en die vond ze dan ook op haar debuut-ep Love, me. Op haar eerste volwaardige album klinkt ze nog een beetje rijper en uitgeklaarder, wat ze in haar singles “Kissing Other People” en “Jealous” al liet horen. Aangedaan zijn we nog steeds het meest van haar zo goed als perfecte poptrack “Fear Of Being Alone“, welk uiteraard ook een prominente plek op het album gekregen heeft en in tijden van social distancing nog eens een hele andere betekenis gekregen heeft.
Dat ze een grote voorliefde heeft voor indie, weerspiegelt zich ook in haar eigen muziek ondanks dat ze haar album via een groot label uitbrengt. Haar pop kent dan ook veel nuances en schiet weinig tekort. Zo is de openingstrack “Much Too Much” een mooi uitgebalanceerd nummer, waarin ze zingt over moeten loslaten in de liefde omdat de angst voor de toekomst het overneemt. Ook “Golf On TV”, tevens uitgebracht in een singleversie samen met JP Saxe, heeft een rustgevend aura zonder saai of meedogenloos te zijn. Hetzelfde geldt voor “Games”, waarin ze ons bespeelt met subtiele effectjes en een mooie opbouw doorheen het nummer.
Aan de basis van elk nummer ligt een melodie die Lennon zelf schreef op haar piano of gitaar of in een songwritingsessie ontstond. De eerlijkheid die ze in haar teksten aan de dag legt, komt dus ook in de instrumentatie helemaal tot zijn recht. In het coole “Bend Over Backwards” hoor je bijvoorbeeld de gitaarlijn onder de drums en ook in het melodramatische “Save Us” droom je weg door de pianomelodie die stiekem verdoken zit achter de productie. De muziek kent meerdere lagen, waardoor de eendimensionaliteit die in popmuziek nog te vaak overheerst, vervliegt.
Het talent zit in de familie, want eigenlijk begon het muzikale verhaal enkele jaren terug met haar vier jaar jongere zus Maisy. Het komt dan ook niet als een verrassing dat de enige samenwerking op het album eentje is waarin de zussen de handen in elkaar slaan. “Weakness (Huey Lewis)” duurt bijna acht minuten en is een echte excursie doorheen verschillende gedachtewerelden, waarin we van een gitaarballade overgaan naar een trager, maar vooral ook trippy indienummer. “Pretty Boy” heeft dezelfde opzet en heeft iets weg van de popsound die Clairo op de kaart zette.
Lennon Stella was voor ons een lange tijd noch vlees noch vis, maar op haar debuutalbum Three. Two. One. rukt ze zich op een memorabele wijze los van alle verwachtingen en druk die ze de afgelopen jaren ervoer. Terwijl popsterren het tegenwoordig moeten hebben van enkele hits en wat albumopvullers, neemt de zangeres het heft in handen en heeft ze een conceptueel sterk album weten te maken. We maken alvast een vreugdesprongetje, want dit was klaarblijkelijk nog maar het begin.
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
