Wie Nils Frahm kent van zijn elektronische stuiptrekkingen, zal het deze keer met iets anders moeten stellen. De Duitser releasete het acht nummers tellende Empty voor Piano Day 2020 op 28 maart. Frahm heeft al een haast onvatbaar uitgebreide discografie opgebouwd op relatief korte tijd. De kwantiteit heeft hij dus al mee, maar ook op vlak van kwaliteit weet de man ons te bekoren.
Of het nieuwste Empty echter een meerwaarde vormt, betwijfelen we ten zeerste. Dit album was oorspronkelijk bedoeld als soundtrack voor een kortfilm die Frahm samen met Benoit Toulemonde in petto had, maar een duimblessure stak daar een stokje voor. Uiteindelijk leek Piano Day de ideale gelegenheid om Empty de wereld in te sturen. Op de plaat is het dan ook enkel de piano die een rol op zich neemt.
Frahm houdt het minimaal en bedaart gemoederen snel en efficiënt met zijn kalmerende pianomelodieën als Marc Van Ranst die op nationale tv zou verkondigen dat alle miserie achter de rug is. Empty giet een oase van rust over je heen en verspreidt een gevoel van zuiverheid. Vooral “No Step on Wing” en “Black Notes” blinken hierin uit met hun beeldende charme die de songs laat klinken als lichtpuntjes aan het einde van de tunnel. Ze tonen geromantiseerde fantasieschitteringen van je eigen belevenissen en zijn verantwoordelijk voor het slaken van ettelijke zuchten.
Er komt veel gevoel bij kijken doorheen heel de langspeler, zonder te overrompelen of iets te overhaasten. Soundtrackgewijs zou dit dan ook zeker een schot in de roos geweest zijn, dus het is jammer dat we die kortfilm met Toulemonde niet te zien krijgen. Staand op zichzelf heeft Empty namelijk niet voldoende om het lijf om ons geboeid te houden. Alles wordt één grote ambient blur, waar we ons wel wat bij kunnen inbeelden, maar een suggestieve klank op zich is niet genoeg om een gans album te dragen.
De constant aanwezige ruis helpt daar natuurlijk ook niet bij en laat ons zelfs afvragen of dit een snelle Audacitycreatie is. Dienen het geruis en de veel te vaak hoorbare toetsindrukkingen bij te dragen aan de sfeer, was het onderdeel van de kortfilm of is het nonchalance? Het feit dat we de vraag moeten stellen alleen al is natuurlijk geen goed teken. Iets meer zuiverheid had gerust hand in hand kunnen gaan met deze galmende pianoklanken…
De nieuwste release van Frahm is duidelijk geen hoogvlieger. An sich blijft wat we te horen krijgen te veel aan de oppervlakte ploeteren, ook al denk je daar de eerste minuten anders over. Jammer genoeg wordt de aanvankelijke magie van Empty echter snel uitgehold en blijven we met een te korte en fletse rode draad achter. Perfect voor op de achtergrond, perfect voor een kortfilm, maar individueel onvoldoende.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Weet je waar Nils ooit mee begonnen is? Juist, met 1 piano. Jammer deze recensie. Maar smaken verschillen gelukkig.
‘Dienen het geruis en de veel te vaak hoorbare toetsindrukkingen bij te dragen aan de sfeer, was het onderdeel van de kortfilm of is het nonchalance?’. Naar mijn mening gaat Nils Frahm’s impressie van piano veel verder dan de gesteriliseerde noten. In onder andere het album Collaborative Works heeft hij daarmede micro’s en ander opname apparatuur in zijn vleugel gestoken, om zomede het gekraak en gezucht van de piano te registreren. Nonchalance is hier zeker niet aan de orde. Integendeel, we mogen spreken van een uitgemeten lofzang aan het adres van de piano.
Ook los van een kortfilm staat deze plaat er wel, denk ik. En het is een mooi statement om in deze periode een plaat te maken die empty heet die vol zit van gezucht, het geluid van aanslag, van bewegend hout, snaren en geruis en op die manier een vrije ongegeneerde ode brengt aan levendigheid.