Lief van Testament dat ze de old school thrash avond verkochten als een driedelig ticket. Voor ons was de superieure act snel duidelijk, maar toch bedankt voor de moeite. Zoals in hun nieuwste singles speelde Testament zo strak als maar kan, met als verschil met het voorprogramma dat ze ook echt goeie nummers hadden. In de Ancienne Belgique was het vanaf 18 uur op de koppen lopen. Wie last had van agorafobie of corona bleef beter thuis. Wat wij meemaakten, was een old school knokpartij. De drie bands speelden hetzelfde genre en rijpten zogezegd in dezelfde wijk in San Fransisco. Het werd echter snel duidelijk dat enkel Testament echt volwassen geworden is en dus geld kan vragen voor enkele meedogenloze shows. Het grootste verlies van de avond was dat geen enkele bassist een meerwaarde kon leveren en het dus bleef bij een eindeloze reeks riffs, maar daarover straks meer.
Death Angel deed goed hun best om hun naam waar te maken. Je kan niet ontkennen dat ze hun nummers goed spelen, echter zijn die songs meestal verwaarloosbaar. Death Angel begon als wonderkind van Metallica gitarist Kirk Hammett (speelde eerst bij Exodus!) toen hun drummer pas veertien was. Sindsdien ging het enkel bergaf. “The Ultra-Violence” en “Voraciour Souls” uit hun debuut van 1987 zijn wellicht hun enige memorabele nummers. Een busongeval maakte in 1990 een einde aan hun ambities, maar het grote plaatje leert ons nu dat daar toch niet veel meer in te verdienen viel. 6/10 voor de moeite. Rob Cavestany is de enige die echt indruk maakte, als originele leadgitarist wist hij perfect wat hem te doen stond, echter heeft hij weinig podiumpersoonlijkheid en zijn vrienden konden dat helaas niet aanvullen. De pogingen van zanger Mark Osegueda (het enige andere originele bandlid) waren noemenswaardig, maar helaas zal deze band nooit zichzelf headlinen.
Over Exodus valt een veel langer verhaal te vertellen. De band is wellicht de uitvinder van het thrash metal genre (nee, niet Metallica en voor hun debuut van 1983). In obscure clubs zoals Old Waldorf, The Stone en Ruthie’s Inn speelden deze legendes voor het eerst headbangers zoals “The Toxic Waltz“, waar ze de ‘Big Four’ voor waren en zowat de essentie legden van wat ’thrash metal’ betekent. Tijdens deze old school shows vloeide al eens bloed en aangezien het gisteren bijna even heftig was, blijft de bijnaam ‘Most Dangerous Band on Earth’ niet misplaatst. Tijdens Exodus’ set nam de moshpit ongeziene groottes en breedtes aan, terecht voor een band die de facto de uitvinder van dit chaotisch concept is.
Gary Holt is eindelijk terug van Slayer en kon zijn eigen ding weer doen. Wat is dat eigen ding, vraagt u? Oerdegelijke riffs en solo’s spelen, wat hij ook even bij Slayer deed, dus niets nieuws onder de zon. Ook de drummer was beter dan die van Death Angel, maar wanneer gaan we eens de gitaren horen boven die basdrum? Het is een vraag gericht aan de AB en bij uitbreiding alle festivals. Exodus bracht leven in de brouwerij door eindelijk eens van tempo en drumfill te wisselen. Legende Steve ‘Zetro’ Souza zien schreeuwen was op zich al een genoegen, ondanks dat ook hij helaas écht geen zangstem heeft. Maar bij thrash metal boeit dat niet zo. Wel zeer jammer dat je bij Exodus nooit het verschil in setlist hoort; deze band klinkt al dertig jaar hetzelfde.
The Bay Area thrash is een verhaal van hard stijgen en dalen. Eind jaren negentig hadden alle bands in het genre het moeilijk door concurrentie uit postgrunge en nu metal. Death Angel en Exodus werden letterlijk uitgeschakeld. Testament daarentegen beleefde mogelijk hun meest creatieve jaren, met albums als Practice What You Preach, Low en The Gathering, terwijl de voorprogramma’s van deze avond op hun bloot gat zaten. Wij durven zeggen dat The Gathering uit 1999 hun openbaring als band was: hun bestaansreden en succesformule als death/thrash crossover. “Fall Of Sipledome” speelden ze bijvoorbeeld, geheel onverwacht. Trouwens Dave Lombardo drumt op dat nummer, waar hangt die tegenwoordig rond, alsjeblieft zeg??
Het moet gezegd worden: nu Slayer op pensioen gaat, is Testament de enige die qua niveau kan tippen aan de Big Four – los van wat Dave Mustaine weeral schreeuwt. De band is simpelweg beter op alle vlakken. Eventueel Overkill komt in de buurt, maar simpelweg niemand van de thrash generatie heeft evenwaardige songwriting. Laten we het eens hebben over de bas. Geen enkele bassist wist noemenswaardig te zijn deze avond. Thrash is riffs en solo’s, akkoord, maar een goed nummer definieert zich door alle instrumenten. We verwachten dus een bassist die soms eens durft afwijken van de hoofdriff. Case in point: Cliff Burton. Niet voor niets sprong “Practice What You Preach” net in het oor.
Testament combineert ook netjes solopartijen met meezingmomentjes, dat laatste doet Exodus te vaak (bij gebrek aan inspiratie?). De nieuwe nummers werden ook geaccepteerd, als waren het vaste waarden. Niet verwonderlijk voor een band (en een genre) dat het blijft doen met dezelfde formule, aangezien experimentatie (meestal terecht) werd afgekeurd. Van die leuke gimmicks op plaat (het ultieme voorbeeld is de ride cimbaal in Down for Life bij 1:16) werden helaas meestal in het spel achterwege gelaten. ‘Old school’ thrash was daarom niet alleen van toepassing op de fans, ook de muziek had haar staan. Niets mis mee – en er was zeker een aandeel dappere jongeren – maar wij vragen ons af wat dat binnen tien jaar gaat geven. Deep Purple en Paul McCartney kunnen misschien eindeloos blijven spelen tot in hun zeventiger jaren, maar die muziek is klotesimpel in vergelijking. Hier spreken we over complexe solo’s en continue tempowissels (ook al blijft dat tempo torenhoog). Chuck Billy was de enige zanger van de avond die een echt talent bezit. Maar ook hij had het soms moeilijk, dat is zelfs op zijn meest recente werk te horen, hoe goed hij het probeert te verbergen. Zullen deze bands misschien instrumentaal gaan? Een paar cellen in ons lichaam hopen het, en Megadeth hint er misschien naar.
https://www.instagram.com/p/B9l6Te4A_YB/
Is dit de laatste adem van het thrash genre? Bands als Slipknot en System Of A Down laten de riffs voortleven, maar zolang ‘The Bay Area’ als ‘innovator’ blijft teruggrijpen naar een verloren verleden, blijven wij met een honger zitten, hoe strak de bands ook spelen. Gelukkig blijven Eric Peterson en Alex Skolnick (een leerling van Joe Satriani) verdomd goeie gitaristen. De avond klonk straf, maar bijna als een laatste adem. Eindigen deze bands binnenkort allemaal zoals Slayer? Testament had alvast de visuals mee en bracht zelfs podiumtrapjes mee. Wie fan is van old school thrash metal kwam zeker aan zijn trekken. Wij durven verder denken en vragen ons af of het genre misschien terminaal is. ‘Old school’ werd misschien twintig keer vermeld doorheen de avond. Testament heette vroeger ‘Legacy’, maar hopelijk worden ze geen legacy act.
Setlist Testament:
Eerie Inhabitants
The New Order
The Haunting
The Preacher
Dark Roots of Earth
Last Stand for Independence
Throne of Thorns
Brotherhood of the Snake
The Pale King
Fall of Sipledome
Chrildren Of The Next Leven
Night of the Witch
Into the Pit
Practice What You Preach
Over the Wall
Disciples of the Watch