In a Poem Unlimited zette in 2018 U.S. Girls, het artpop-project rond Meg(han) Remy, definitief op de kaart. Daarop werd duidelijk dat ze muziek maakt die vanuit allerlei muzikale hoeken invloeden kent zonder een eenduidig genre te vormen, maar dat is ook niet nodig. Ze speelt met ingrediënten uit barokpop, dreampop en experimentele rock om een emotioneel geheel te vormen. Ze maakt vooral oprechte en urgente muziek, die grenzen vervaagt en doet mijmeren. Twee jaar na haar meest succesvolle album tot nu toe kwam ze in januari met “Overtime“, dat een diepe indruk op ons naliet. Dit luidde opnieuw een nieuw hoofdstuk in U.S. Girls’ carrière in.
Haar nieuwe album kreeg de naam Heavy Light en focust op het persoonlijkere en het introspectieve, terwijl In a Poem Unlimited nog regelmatig politiek getint was. Het gaat over haar jeugd in “Woodstock ’99” of over existentiële gedachten in “IOU”. Een andere focus van het nieuwe album ligt op de combinatie tussen percussie, die door Ed Squires werd ingespeeld, en de menselijke stem van Remy zelf. Deze combinatie vormt een heerlijke basis waarover met allerlei klanken geëxperimenteerd wordt. Naast Squires werkten er een twintigtal andere muzikanten mee aan Heavy Light, bijvoorbeeld saxofonist Jake Clemons van de E Street Band.
“IOU” is een pianoballade, waarop Remy klinkt als de vrouwelijke versie van Nick Cave. Die vergelijking kunnen we wel vaker maken, omdat bijna alle nummers schipperen tussen groots en net enorm breekbaar, net als die Australische held. Daarbij ligt ook het introspectieve karakter in dezelfde lijn. Zo zijn de verschillende interludes persoonlijke getuigenissen over moeilijkere momenten uit mensen hun jeugd. Ook instrumentaal zitten er interessante lagen in: “Born to Lose” bevat een gekke marimbasolo en doorheen “The Quiver to the Tomb” weerklinkt een enkele rammende pianonoot, die doet denken aan “I Wanna Be Your Dog” van The Stooges.
Het is toch voornamelijk de wisselwerking tussen de prachtige stem van Remy en de groovy percussie dat het album zo goed maakt. Bijvoorbeeld in “And Yet It Moves / Y Se Mueve” horen we duidelijke invloeden van Latijns-Amerikaanse ritmes, met daarover de literaire zang van Remy. Haar stem trilt en lijkt vooral heel gebonden te zijn aan het moment in plaats van een overbewerkte productie te hebben ondergaan. We krijgen keer op keer kippenvel en rillingen van hoe Remy’s stem zich in “Denise, Don’t Wait” ontrolt. Elk nummer is prachtig, zonder dat het ooit te opdringerig wordt.
Al het muzikale klinkt op een manier herkenbaar, maar tegelijk toch ongelooflijk uniek. Songstructuren hoeven niet vast te liggen, het opbouwen van verschillende lagen in nummers is alleen maar een sterkte. De muzikale diversiteit is groot, de emotionele geladenheid en het poëtische aspect zo mogelijk nog groter. De verbinding tussen al deze aspecten, dat net zo veel verschillende invloeden een etherisch geheel vormen, is de absolute kracht van Heavy Light. Het is zeker en vast een waardige opvolger van In a Poem Unlimited.
