© Märta Thisner
Schoonheid in eenvoud. Zo kan je de muziek van de Zweedse Alice Boman omschrijven. Al sinds 2013 brengt ze af en toe nieuwe nummers uit, altijd in eenzelfde sobere, tedere stijl. Vorige maand mochten we ook Dream On verwelkomen, haar recentste album. Dat is ze nu volop aan het voorstellen tijdens een Europese tour en daarna zijn de Verenigde Staten aan de beurt. Ook in Brussel streek ze neer, en dat in de Witloof Bar, de kleinste zaal van de Botanique. Haar engelenstem, begeleid door haar piano en drie uitstekende muzikanten, kon iedereen moeiteloos betoveren.
‘I love this place’, veel meer dan dat zei Alice Boman niet voor ze in alle rust aan haar set begon. Ze had de kleine Witloof Bar niet weten uitverkopen en stond dus voor een halfgevulde zaal. Wie wel de moeite genomen had om af te komen, werd niet teleurgesteld. In een intieme setting vatte de zangeres aan met “Heartbeat”, een ouder nummer dat het startschot gaf voor een reeks pijnlijk gevoelige songs. Die bracht ze op zulke oprechte manier dat het soms moeilijk was om onze prikkende tranen tegen te houden. Om die melancholische sfeer niet te onderbreken, liet ze de nummers subtiel in elkaar overgaan. Op het einde van “Don’t Forget About Me” viel alle muziek bijvoorbeeld stilletjes aan weg, alleen de drums bleven uiteindelijk nog over. Op die drums pikte ze dan naadloos in met het begin van “Wish We Had More Time”. Bij andere nummers deed ze de rest dan weer van het podium verdwijnen en bleven alleen zij en haar piano over. Zo belandden we in een bubbel die pas op het einde van de show doorprikt werd.
https://www.instagram.com/p/B83K7c3HGyd/
De sereniteit die de frontvrouw en haar drie muzikanten uitstraalden, had ook zijn uitwerking op ons. Haar volwassen publiek respecteerde de intimiteit van het optreden en luisterde voor het grootste deel van de avond stil en aandachtig. Je kon met momenten bijna een speld horen vallen. Regelmatig werd er ook eens meegewiegd of –geknikt; Bomans muziek leent zich dan ook niet tot meer beweging dan dat. Door de locatie waren we letterlijk niet ver verwijderd van de zangeres, maar door haar herkenbare teksten over gemis, verlangen en grote liefde was ook de figuurlijke afstand verwaarloosbaar. Haar eenvoudige lyrics kwamen live soms wel wat te repetitief over en ook muzikaal werden we nooit echt verrast. Dezelfde kritiek hadden we bij haar laatste album: prachtig, maar bitter weinig variatie. Langer dan een uur hoefde dit mooie liedje dan ook niet te duren.
In de Botanique hoorden we de loepzuivere stem van Alice Boman het ene prachtnummer na het andere brengen. Stuk voor stuk klonken die even clean als de studioversies, maar gelukkig hadden de liveversies ook een belangrijke meerwaarde: de oprechtheid waarmee de Zweedse haar muziek bracht wist eenieder diep te raken. Een spraakwaterval was ze niet, maar dat maakte haar net extra intrigerend. Eigenlijk verdiende ze veel meer publiek en een grotere zaal, maar dat zou dan weer afbreuk gedaan hebben aan de heerlijke intimiteit die we nu mochten ervaren.
Facebook / Instagram / Website
Heartbeat
The More I Cry
Don’t Forget About Me
Wish We Had More Time
Waiting
Who Knows
Hold On
It’s OK, It’s Alright
Everybody Hurts
Over
Burns
All Eyes On You
This Is Where It Ends
Skiss 3
Heart On Fire
