AlbumsRecensies

Elefant – Bejahung (★★★★): Geniaal zootje ongeregeld

Vijf jaar na ep Nordic Tanzen am Sonntag en twee jaar na debuutalbum Konark und Bonark dompelt de Gentse band Elefant ons met hun tweede langspeler Bejahung opnieuw onder in hun aan The Residents, Neu! en andere krautrockkornuiten refererende sonische circuswereld.

Een cirque sans soleil, bevolkt met duistere Stephen King clowns, mentaal gestoorde slangenbezweerders en dissonante degenslikkers: dat is zowat het beeld dat de muziek bij ons oproept. Zoals je wellicht weet, hijsen de heren zich live steevast in een wit antiseptisch plunje. Als luisteraar doen we dat misschien beter ook, want wat Elefant hier op tape heeft gezet, klinkt alweer hoogst besmettelijk en allesbehalve steriel.

Openingsnummer “Ultra Plus Ultra” is wat je ondertussen haast Elefantiaans mag gaan noemen: knetterende krautsludge met Stropkesmosterd. Snaartsaar Maarten Flamand en knoppenkeizer Stijn Vanmarsenille timmeren weer enkele verwrongen treden van Oosterse toonladdertjes aaneen. Daarmee maken ze een stelling die net stabiel genoeg is voor Wolfgang Vanwymeersch om erop te klimmen en de boel op te zwepen met de woorden: ‘Be a fanatical / Feel invincible / Act sociable / Live devotional’. Waarmee hij meteen de albumtitel kracht bij zet: het aan Nietszche ontleende Bejahung! Wat zoveel betekent als de affirmatie van het lot, of nog: amor fati of zelfs gelatenheid – maar dan zonder het cryptisch Heideggeriaans gezwets.

Dat brengt ons bij de voorliefde voor Duits. Ook nu weer grijpt Wolfgang gretig naar ‘einige Deutsche Sätze’. Dat blijft werken. De taal waarin zelfs vrolijke vlinders angstaanjagende Schmetterlinge worden, past weer wonderwel bij het knotsgekke Krankenhaus dat deze plaat is. Het klinkt allemaal ernstiger en donkerder dan het bedoeld is. Naast de titelsong “Bejahung” passeren nog “Rechtschreibe” en “Stillleben” de revue. Duits, jawel, maar vooral heerlijk schots en scheef. En allerminst recht of stil.

Met “Eazy” lijken de Gentenaars even wat gas te willen terugnemen à la Faith No More. De song drijft op een laidback ritmesectie, maar de aankleding vervormt de gemoedelijkheid al snel tot onbehaaglijkheid, met gitaren en synths die klinken als ambulances uit de hel. Verwacht geen easy Lionel Ritchiegezang, wel een enkele reis naar de psychiatrie. Laat die dwangbuizen maar komen. We trekken ze met plezier aan.

Net wanneer we helemaal opgaan in de waanzin, ontwaren we tussen alle gekheid zowaar iets wat op een mooi liedje lijkt, compleet met samenzang: “Water Always Flows Down”. De vier muzikale neuroten, die ook strepen hebben verdiend met mooie liedjesschrijverij bij onder meer Antler King en The Van Jets, tonen zich in dit nummer van hun meest poëtische kant. Dit meerstemmig anthem had niet misstaan op een Balthazar-album. ‘There’s much to take but less to give / Too much to say and less to feel / There’s much too much of everything’, zingen Wolf en de zijnen als was het hun versie van ‘Raise your glass to the nighttime and the ways / To choose a mood and have it replaced’. Dat wordt straks live meebrullen uit volle borst! Wij kwelen bij de tweede luisterbeurt binnenskamers alvast ‘…too much of everything’ mee, hoewel we menen dat er van het goede eigenlijk nooit te veel kan zijn. Daar is deze plaat het beste bewijs van.

Bij dit ene moment van samenzang houdt de vergelijking met Balthazar overigens op. Elefant is van een andere absurde planeet. Getuige “My Race Race is Better Than Your Race”, de hoekige hekkensluiter die zich als een ziek vogeltje in je brein nestelt, om er met zijn bekje genadeloos in je middenoor te pikken. De tegendraadse drumtrack van Übermensch Mario Govaert (wat een maniakaal goeie drummer is dat) gaat nog even door wanneer de bas, synths en gitaren al lang zijn weggevlogen op hun Oosters klanktapijt. Het ritme zindert zelfs nog na wanneer dit laatste liedje van de plaat al lang gedaan is. En dat geldt meteen ook voor het hele album.

Met Bejahung levert Elefant een plaat af die alleen van Elefant kan zijn. Noem het donkere Disney, een cirque sans soleil of een zootje ongeregeld; het klinkt hoe dan ook even averechts als aanstekelijk. Wat ooit begon als een ludiek zijproject van vier fantastische muzikanten, mag van ons gerust uitgroeien tot hun core business. Zolang de kern van hun zotte zaak maar even onvoorspelbaar blijft als op dit geschifte klankencircus. We geven ze net geen vijf sterren, in de hoop op een volgend album dat zo mogelijk nog straffer is.

Op 14 februari stelt Elefant hun nieuwe album voor in Charlatan.

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

 

Related posts
AlbumsRecensies

Wolf Vanwymeersch – The Early Years (★★★★): Melancholie zonder infinite sadness

Muziekminnend Vlaanderen kent Wolfgang Vanwymeersch vooral als vaste snarenplukker van het helaas te vroeg gepensioneerde The Van Jets. Daarnaast was en is…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Wolf Vanwymeersch - "Friendly Is Better"

Enkele maanden geleden verblijdde Elefant-frontman en voormalig The Van Jets-gitarist Wolfgang Vanwymeersch ons met zijn eerste solosingle “Not To”. Vandaag rekt hij…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Debuutsingle Wolf Vanwymeersch – “Not To”

Muziekminnend Vlaanderen kent Wolfgang Vanwymeersch vooral als vaste snarenplukker van de helaas te vroeg gepensioneerde The Van Jets, maar hij was en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.