Muziekminnend Vlaanderen kent Wolfgang Vanwymeersch vooral als vaste snarenplukker van het helaas te vroeg gepensioneerde The Van Jets. Daarnaast was en is hij respectievelijk ook het brein achter wijlen Waldorf, en achter het tussen zwaar geniaal en lichtjes gestoord balancerende Elefant. In den beginne was er echter ook al muziek. Wolf schreef al liedjes toen de dieren nog spraken. De in zijn vroege jaren ontloken liefde voor liedjesschrijverij zet hij nu om in eerste soloalbum: The Early Years, een terugblikplaat die mijmert over jeugd, de liefde en het leven.
De vroege invloeden van Vanwymeersch, die naar eigen zeggen opgroeide met The Beatles, Cohen en metal, schemeren door in menig nummer. “The Hog” is een met fictieve jeugdvrienden bevolkte coming of age song, waarin Vanwymeersch’ weemoedige gitaar klinkt als de mellotron in Led Zeppelins “Rain Song”. In “Who Can Tell” doet Vanwymeersch met verve wat Johannes Verschaeve hem al voordeed bij The Van Jets: meesterlijk flirten met Bowie. “Fall From Grace” drijft dan weer op een plukkerige baslijn die recht van Gainsbourgs Histoire de Melodie Nelson lijkt te zijn geplukt. De texturen van akoestische gitaar en synthesizer brengen je in hogere sferen en nemen je mee “Across The Universe” om je na een deugddoende ‘ohm’ terug te doen landen.
Het nummer waar de albumtitel nog het meest op van toepassing lijkt, is “On A Sunday Afternoon”, een vrolijke trip down memory lane met een gekke Elefentiaanse intro en een strofe en refrein die recht uit de koker van Lennon en McCartney hadden kunnen komen. Wolf schreef dit nummer al in 1994, destijds als een muzikale vlucht uit de doordeweeksheid van zondagnamiddagen. Bijna twintig jaar later is het nummer herwerkt, maar blijkt het weekendescapisme onveranderd. De videoclip toont een collage van mooie, aandoenlijke en herkenbare ontsnappingspogingen aan de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.
Zelf houden we ons op zondag onledig met het beluisteren en recenseren van albums. In dit geval een meer dan bevredigende activiteit, omdat het ook een beetje voelt als een weekendbezoek aan het Museum voor Schone Kunsten. Nog meer dan een songwriter ontpopt Wolf zich tot een songschilder die tafereeltjes op geluidsband zet, nu eens met frivole pastelkleurige penseelstreken, dan weer met dikke donkere verfkladders. We stappen langs muzikale landschapjes die variëren van Armands Een beetje vriendelijkheid tot Melody of Certain Damaged Lemons van Blonde Redhead. En ze zijn allemaal om in te kaderen.
Met “Friendly Is Better” en de bijhorende videoclip rekt de liedjeskunstenaar onze mondhoeken tot de uiterste glimlachstand. De missionaris van de innerlijke glimlach twijfelt echter aan zijn eigen credo. Doorheen de vrolijke noten en het zonnige refreintje sluimeren immers grijze muizenissen, scheve schaduwen en oncomfortabele bijklankjes. Het nummer lijkt evengoed een interne mantra, waarmee Wolf zichzelf er voortdurend moet aan herinneren dat ‘Friendly, I’m better off’.
Fans van Elefant hoorden al dat onder de krautrockkrankzinnigheid niet zelden ruwe diamantjes van songs zitten verscholen. Op zijn eerste soloplaat slijpt Wolf Vanwymeersch de ruwe edelstenen tot juweeltjes met veel facetten. Soms donker als obsidiaan, soms helder als bergkristal. Waar duisternis heerst, schemert er altijd wat licht en waar de zon schijnt, is er altijd een schaduwkant. Vrolijkheid met vraagtekens en melancholie zonder infinite sadness. The Early Years is een gelaagd en geslaagd solodebuut dat klinkt zoals het leven. Je moet een getalenteerde muzikale veteraan zijn om zoiets te maken.
Op 9 juni stelt Wolf Vanwymeersch zijn nieuwe album voor in de Charlatan, Gent. Live wordt hij bijgestaan door Stijn Vanmarsenille (Future Old People Are Wizards, Elefant) en Roeland Vandemoortele (Too Tangled, Rick de Leeuw).
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
