Jim Noir is het alter ego van Alan Roberts. Geïnspireerd door een breed scala aan artiesten – The Beatles, Pink Floyd, Kraftwerk, en alles daar tussenin – maakt de muzikant uit Manchester muziek waarin al die inspiratie samenkomt in een eigenzinnig geheel. Nog net geen vijftien jaar geleden bereikte Jim Noir met zijn debuutalbum Tower of Love een breed publiek, zij het met een steuntje in de rug van sportkledingmerk Adidas, die twee van die simpele liedjes van het album gebruikte voor commercials.
Hoewel zijn tweede album, zeven jaar na zijn debuut, en het daaropvolgende album twee jaar later niet bepaald veel stof deden opwaaien, leek Jim Noir door de jaren heen wel steeds meer zijn eigen, authentieke geluid te vinden. In een reeks ep’s tussen de albums door passeerde van alles de revue: klassieke Beatles-achtige liedjes, lichte synthesizer-melodieën, vleugjes funk, seventies pop, zachte psychedelische rock, Britpop gitaren, lo-fi elektropop, en ga zo maar door. In zijn laatste album destilleert Jim Noir zijn bijzonder uiteenlopende inspiratie. Het resultaat: A.M Jazz.
Als je kijkt naar waar A.M Jazz vandaan komt – een lange zoektocht langs talloze stijlen en geluiden – is het al helemaal indrukwekkend hoe hij van het album één kloppend geheel heeft weten te maken, waarin we het eigen, authentieke geluid van Jim Noir horen. Van begin tot eind volgt het album een rode draad, zonder eenzijdig of voorspelbaar te worden. Waar het eerste album werd getekend door wat simpelere, lichte liedjes, zijn de nummers op A.M Jazz genuanceerd, gelaagd, en vooral ontzettend sterk in het neerzetten van een zalige atmosfeer waar je zo heerlijk in kan mee zweven.
Als we het hebben over de atmosfeer: de titel dekt de lading. Niet dat het album muzikaal gezien veel met jazz te maken heeft, maar het is die atmosfeer, die vibe, die Jim Noir zo ijzersterk schildert, die de titel aanwijst. A.M: de vroege ochtend, als je nog vóór zonsopkomst wakker wordt, of nog steeds wakker bent, de wereld die langzaam ontwaakt, de melancholische stilte… En dan de jazzy tevredenheid, de schoonheid, het geluk, een klein glimlachje voor jezelf bij het zien van het waterige zonnetje dat boven de horizon verschijnt, nog half in dromenland. Als je het album hoort begrijp je het.
Met “Good Mood” begint de plaat nog vrij simpel, maar al snel duikt Noir de diepte in en wordt de muziek steeds psychedelischer, dromeriger en wereldvreemder. We horen eindeloos afwisselende geluiden van synthesizers, interessant bewerkte instrumenten en vocalen in de verte. “Beatheart” is in deze zweefvlucht een groovy afwisseling, gevolgd door de twee meest serene nummers van het album, “Tol Circle” en “Feel O.K.” De track “Wonders Amber” als poppy interlude luidt de laatste drie en ook de meest lijvige nummers van het album in. De titeltrack en afsluiter, “A.M Jazz”, is een samenvatting van alles wat voorafging: de vele diverse lagen van het album komen samen, van de catchy poppercussie tot het psychedelische, zweverige droomgeluid.
A.M Jazz is een pareltje: de perfecte soundtrack voor een tripje naar een andere wereld. Jim Noir geeft ons zijn authentieke geluid en maakt een schilderachtig album dat van begin tot eind klopt.
Facebook / Bandcamp / Instagram
