Melenas @ Trix (Café): Een hoorcollege in de oorwurmkunde

Een doorbraakje versieren midden in een epidemie en lockdown is voor een band misschien een van de wreedste vormen van ironie die er bestaat. Dan eindelijk je naam zien rondgaan, maar niet kunnen toeren. Zo geschiedde voor Melenas halfweg 2020. Hun tweede album, Dias Raros, vormde een kleurrijk en oprechte soundtrack voor die vreemde dagen destijds. Door zijn klasse deed Dias Raros bijgevolg ver buiten het Spaanse Pamplona, de thuisstad van Melenas, de ronde. Voor een derde keer in ons land, na een passage op Les Nuits twee jaar terug en twee maand geleden in dezelfde Orangerie, kwam het vrouwelijk indierock en -pop viertal gisteren trots het vervolg op dat orgelpunt, Ahora, voorstellen in de bescheiden cafézaal van de Antwerpse Trix.

Wie bij het horen van volledig vrouwelijke rockgroepen meteen moet denken aan Sleater-Kinney of andere nineties riot grrrl-bands, zit bij Melenas grotendeels verkeerd, maar ook niet helemaal. De karakteristiek strakke en stuwende tempo’s op drum en bas hebben wel iets punky, maar het is vooral de elementen van zonnige synthpop en fuzzy garagerock die Melenas’ sound plaatsen in een meer fleurige en loshangende stijl. Openingsnummer “Ahora” was in dat opzicht al tekenend. Een flinterdun, dromerig synthriedeltje weerkaatste verbazingwekkend vredevol op het dreunend, hypnotiserend drumwerk van Laura Torre. Zo toonde Melenas al snel haar kunde om driftige tempo’s van bijzonder delicate en tedere ornamentjes te voorzien.

Hetzelfde gold voor “3 segundos”, die met zijn energiek drumgekletter en continu opwippende basspel de zonnige evidentie van het nummer toch voorzag van etherische stemharmonieën en zo een gelaagd tikkeltje melancholie. Funklegende en CHIC-bassist Nile Rodgers zei ooit dat ‘nummers slechts excuses zijn om aan het refrein te kunnen beginnen’ en hoewel ze zich niet helemaal bij die filosofie aansluit, handelt Melenas ook grotendeels in oorwurmen en bijzondere plakkende melodieën en refreinen. Het overgrote deel van de setlist zouden absolute meezingers van de bovenste plank zijn als de gemiddelde toeschouwer meer Spaans had kunnen spreken dan ‘Dos cervezas por favor’.

Nieuwe plaat Ahora van vorig jaar deed niet helemaal teniet aan de kleurrijke vorm van garagerock en indiepop op Dias Raros of debuutplaat Melenas, maar sleepte hun stijl toch in de richting van meer weemoedige, maar nog steeds enorm catchy, synth- en indiepop. Opbouwend en dramatisch nummer “Dos pasajero” gaf met zijn trager tempo de set een momentje om in te overpeinzen. Het daaropvolgende instrumentale “1,000 canciones” was overeenkomstig met zijn brommende synths een grotendeels woordeloze beslommering, maar daarom niet minder hypnotiserend dan de hoekige ritmes van peppy nummers, in tegendeel. Dat uit dat sluipend tussenstuk moeiteloos weer een kwiek nummer als “Primer tiempo” ingezet kan worden zonder de energie in de zaal helemaal te doen omslaan, is een enorme sterkte aan de kant van Melenas. De overgang naar de semi-melancholische vertoning van levenslust als “Primer tiempo” deed niet onder voor de nummers die dobberden in contemplatie, en vice versa.

Niet alles liep echter van een leien dakje. Frontvrouw Oihana Herrera had stemproblemen en zong minzaam en ietwat hees haar teksten, maar kon daarnaast geen bijkomend woord uitbrengen. Instrumentaal gingen gitaar, bas, drum en synth ook af en toe niet in echt in elkaar op, en stonden ze enigzins apart van elkaar, elkaar wat afstotend. Voor een band die op zijn best, en dat is vaak, ongelofelijk wervelt en kolkt, is dat spijtig. Groeiend en voorzichtig balancerend verbeterde dat samenspel wel naarmate de nummers elkaar opvolgden.

Dat Melenas niet vies is van een cover uitbrengen, heeft in hun jonge carrière al heel wat vruchten afgeworpen. Zo was “Osa Polar”, een cover van de Zwitsere wereldhit “Eisbär”, een perfecte illustratie van hoe je een getrouwe herinterpretatie toch kan omkleden in je eigen muzikale identiteit, compleet met herschreven Spaanse teksten. In andere woorden, sehr tanzbar. Melenas kletterde nog een keertje dartel met “No puedo pensar” vooraleer hun relatief korte set af te ronden, een set die misschien wel een handvol extra nummers mocht tellen.

Melenas gaf in de Trix een hoorcollege in de oorwormkunde. De belangrijkste les: een catchy nummer creëer je in weer en wind, of je nu mierzoete refreinen voorziet of experimentele, ruwe synthpassages. Ook stemming is irrelevant. Tobbende liedjes of levenslustige, zolang ze van de hand van Melenas zijn blijven ze allebei even hardnekkig wel ergens in het brein plakken. Oorwurmen discrimineren niet en maar gelukkig ook.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Twitter