Dat Loyle Carner een atypisch jaar meemaakte, is een understatement. In april liet hij Not Waving, but Drowning op de wereld los, waarop hij de formule van zijn debuutalbum recycleerde zonder die te evenaren. Hierna volgde een fijne, doch niet bepaald bijblijvende, passage in de Botanique en speelde hij op Pukkelpop voor een slechts tot een derde gevulde Dance Hall. Na zijn hopeloos uitverkochte optreden in de AB gisterenavond kunnen we echter concluderen dat de aanhouder wint.
Voordat de Brit aan zijn triomftocht begon, kregen we Lucy Lu voorgeschoteld. Dit drietal creëert laid-back bedroompop die best te vergelijken valt met een ingetogen Unknown Mortal Orchestra. Hoewel de heren duidelijk over een overvloedige dosis talent bezitten, leken ze niet helemaal op elkaar ingespeeld te zijn. Samples die op vreemde plekken vielen en samenzang die eigenlijk gewoon tweemaal zang was zonder ‘samen’ te zijn. Het klonk allemaal wat rommelig. Naar het einde van de set toe, leken Lu en de zijnen elkaar dan toch te vinden en, ondersteund door heel wat dansbare synths, sloegen ze er eindelijk in om de aandacht naar zich toe te trekken. Het belangrijkste wapenfeit was de afsluitende cover van Amerie’s “1 Thing” die in Lucy Lu’s eigenzinnige renditie uiteindelijk toch heel wat mensen aan het dansen bracht.
Twee weken terug moest Loyle Carner zijn passage in Brussel nog last-minute uitstellen door ziekte en mogelijks droeg dit wachten bij tot de spanning die opgebouwd werd naar het optreden toe. De Londenaar werd namelijk als een ware held ontvangen. Ledematen werden de lucht ingegooid, alsook liefdesverklaringen. Met binnenkomers “Ice Water” en “You Don’t Know” werd na twee nummers al het bewijs geleverd dat deze uitbundige ontvangst allesbehalve misplaatst was. Waar laatstgenoemden op plaat fungeren als aangename achtergrondmuziek zonder punch, deelden ze live een uppercut uit. Ook “Stars & Shards” bleek live te veranderen van braaf deuntje in clubanthem. Wanneer Carner vlak hierna a capella “+44” voordraagt, krijgt hij de hele zaal stil met zijn grootste talent: lyrics.
De man past niet meteen in het standaard genrehokje van een rapper. Waar zijn collega’s kiezen voor patserige nummers over geld en misdaad, trekt Loyle Carner de Brihang-kaart. Zelf geeft hij aan dat je pas sterk bent wanneer je je zwaktes kan tonen en laat dat nu ook net hetgene zijn waarmee hij zo succesvol is. Met nummers over zijn ouders, kleine zusje en zijn jeugd kregen we in een uur tijd zowat zijn hele levensverhaal voorgeschoteld, dat ondanks al het obligatoire heen en weer gespring enorm oprecht overkwam.
In het midden van het podium bevond zich een sofa waar Carner schaamteloos in neerplofte om het tempo terug te schroeven voor een ode aan zijn moeder. Lang duurde die tempowissel echter niet want slim als ze zijn, bouwde het viertal het tempo meteen terug op om richting een finale te komen. Dit echter niet zonder nog één keer in de artiest zijn hart te laten kijken. Carner is wat men een ‘mixed race’ noemt en liep daardoor vaak verloren in zijn zoektocht naar identiteit. Wanneer hij besefte dat zijn ene grootvader in principe de ‘eigenaar’ had kunnen zijn van de andere, besloot hij voortaan een toonbeeld van de strijd voor gelijkheid te zijn. Met “Looking Back” zette de man zijn speech de nodige kracht bij en bij deze was het bijna onmogelijk om geen uitgebreide sympathie voor de kerel te koesteren.
Tijdens “Loose Ends” besloot Loyle Carner nog eenmaal de magische truc boven te halen waarbij hij, gewapend met enkel een microfoon, de volledige zaal in een vingerknip van bijna hysterisch naar muisstil krijgt. Uiteraard bleef het niet muisstil, maar werden de decibels na een uitgebreide staande ovatie nog eens de hoogte in geduwd voor “Nothing Changed” en “No CD”.
Loyle Carner was, sinds hij twee jaar geleden met een nominatie voor de Mercury Prize uit het niks leek te verschijnen, op zoek naar zijn plaats in de muziekscene. Met een triomftocht van jewelste wist hij gisterenavond in één klap alle kritiek en twijfels rond zijn oeuvre de kop in te drukken. Als herboren wist Loyle Carner zowat elk hart te veroveren en nu al horen we aanwezigen vol trots tegen hun kennissen vertellen: “De finale doorbraak van Loyle Carner? Daar was ik bij!”.
Setlist:
Ice Water
You Don’t Know
Stars & Shards
The Seamstress
Angel
Damselfly
Florence
Dear Jean
Deloseil (Brilliant Corners)
No Worries
October
Looking Back
Still
Ottolenghi
Loose Ends
Nothing Changed
NO CD