Van Deedee Ramone en Peter Hook in de jaren zeventig tot IDLES en Fontaines D.C. vandaag: veel muzikanten haalden en halen mosterd bij The Stranglers. De in 1974, onder de naam The Guildford Stranglers, opgerichte band toonde gisteravond in Lille hoe straf die mosterd dient geserveerd te worden. Met de set die de Britten neerpootten, bewezen ze nog maar eens dat ze niets aan relevantie hebben ingeboet.
Hoewel van de originele line-up van The Stranglers enkel zanger-bassist Jean-Jacques Burnel (JJ voor de vrienden) en toetsenist Dave Greenfield overblijven, klonk de band nog even rauw en avontuurlijk als in de beginjaren. Dat net de bas van Burnel en de keyboards van Greenfield altijd het meest bepalend zijn geweest voor de volslagen unieke sound zit daar uiteraard voor veel tussen. Met de veel jongere Jim Macauley achter de drumkit vormde de intussen 68-jarige JJ Burnel een ritmesectie die maar één richting uit wou: vooruit. Het klonk strak, straf en af.
Voorzien van een headsetmicrofoon stond zeventiger Greenfield er achter zijn klavier een beetje bij als een pensioengerechtigde callcenteroperator, maar mijn god, wat was hij nog in vorm. Zijn aan The Doors schatplichtige keyboardriedeltjes kronkelden zich als vanouds een weg over, onder en langs de ongenadig voortstuwende bas. Onweerstaanbaar.
Eis hiertussen je plaats maar eens op als frontman. Zanger-gitarist Baz Warne, die al sinds 2000 de ondankbare taak heeft om de vuilgebekte vocals en verkapte gitaarriffs van origineel bandlid Hugh Cornwell te doen vergeten, haalde alles uit de kast. En de kast bleek boordevol lekkers te zitten. Oud lekkers vooral, dat allesbehalve overtijd smaakte. Het viertal opende sterk met “The Raven” en was nadien op zijn best wanneer het putte uit de eerste drie platen Rattus Norvegicus, No More Heroes en Black and White. Een heilige drievuldigheid van grensverleggende albums die de band allemaal uitbracht binnen het tijdsbestek van anderhalf jaar. Onze pret kon niet op bij zoveel prille punk.
‘Ce n’est pas interdit de danser,’ opperde Burnel in zijn tweede moedertaal, waarna hij L’Aéronef met onder andere “Nice ‘n’ Sleazy” en “5 Minutes” in lichterlaaie zette. Het zweet en het plezier spatten van het podium, in die mate dat Burnel er geregeld een handdoek bij haalde om het kale hoofd van Warne af te drogen. ‘Quelqu’un a un sèche-cheveux?’ grapte hij. Het midden van de set werd heel even ontsierd door nogal slappe versies van de mainstream hits “Golden Brown” en “Always The Sun”. Met die verplichte nummertjes leken ze de mensen die gekomen waren om mee te zingen een kort pleziertje te gunnen. Warne vroeg zelfs om het gezang wat kracht bij te zetten, alsof hij daarmee tevergeefs wilde verdoezelen dat deze zangpartijen hem minder lagen.
https://www.instagram.com/p/B5WJaStK5J9/?utm_source=ig_web_copy_link
De kortstondige commerciële dip werd meteen weer stevig rechtgezet met snedige versies van onder meer “Peaches”, “Toiler On The Sea” en “Something Better Change”. Zo snedig dat Warne in één keer twee snaren brak, waarop Burnel – opnieuw in vloeiend Frans – frivool opmerkte dat hij nog nooit had meegemaakt dat zijn gitarist twee snaren doet sneuvelen in één nummer. We bespeurden ook enkele jongere nummers, uit het laatste album Giants (2012), maar niks verwees naar het al sinds vorig jaar aangekondigde nieuwe album dat nog steeds het daglicht niet heeft gezien. Als we andere recente recensies mogen geloven, probeert de band nochtans steevast wat nieuws in zijn set te smokkelen. Geen spoor daarvan gisteravond. Nu, daar waren wij niet rouwig om. En na zeventien studioalbums hoeft er ook geen haast bij te zijn om dat achttiende uit te brengen. Who’s counting?
Heel wat mensen leerden The Stranglers lang geleden kennen via hun zesde album La Folie uit 1981. Ze moesten flink wennen aan het geluid, want de plaat werd destijds gekocht voor hitje “Golden Brown”. Een deel van het Rijselse publiek was daar duidelijk ook voor gekomen, maar The Stranglers herinnerde hen er onzacht aan dat ze meer punk zijn dan een eighties hitmachine. Afsluiten deden ze met “No More Heroes”. Contradictorisch, want met dit concert bevestigde The Stranglers hun muzikale heldenstatus. Op zo’n straffe mosterd staat geen houdbaarheidsdatum.
Setlist:
The Raven
I’ve Been Wild
Get A Grip On Yourself
Midnight Summer Dream
Time To Die
Nice ‘n’ Sleazy
Norfolk Coast
5 Minutes
Unbroken
Golden Brown
Always The Sun
Nuclear Device
Peaches
Toiler On The Sea
Freedom Is Insane
Walk On By
Something Better Change
Relentless
Hanging Around
Tank
Go Buddy Go
No More Heroes