Hannah Diamond werkt al sinds 2013 samen met het Britse PC Music aan haar imago als de popprinses van het label. Na een hele resem singles en verschijningen op werk van niet onbelangrijke artiesten in de Britse popscène, zoals Charli XCX, is er nu eindelijk een debuutalbum. Het werd een tien nummers tellend werk, waarop ze zichzelf profileert als ijskoningin, met een bevroren sound en lyrics die koud laten.
Het artwork op de cover van het album sluit goed aan bij de gedigitaliseerde manier waarop Hannah Diamond emoties overbrengt. De ster zelf zit met een witte outfit op de maan, die in het niets zweeft en trouwens ook haar gezicht heeft. Het doet nog geen klein beetje denken aan een advertentie voor productiehuis Dreamworks, of aan een PC-versie van een album met slaapliedjes voor kinderen. Als in een donkere winternacht een album, zo begint het verhaal. Een verhaal dat nochtans gaat over hartzeer en verlangen naar de ware. Toch zijn er noch op emotioneel, noch op muzikaal vlak grote uitspattingen.
Zoals we gewoon zijn van PC Music en Hannah Diamond, horen we (met dank aan producer A. G. Cook) een gedistilleerde, propere versie van pop, vergezeld door een fijne stem met hoge pitch, die stevig aan de autotune zit. Meer dan synths en mixers zijn niet nodig om het herkenbare geluid te maken en hermaken. Ongeveer elk nummer is op dezelfde, voorspelbare manier opgebouwd. Het album komt pas echt op gang bij nummer zes (van de tien). Op “Concrete Angel” krijgen we interessante tempo-afwisselingen en onverwachte melodieën.
Ook met de tekst maakt Hannah Diamond het zichzelf wel héél gemakkelijk. Op “Love Goes On” bijvoorbeeld krijgen we van de zangeres lijnen als: ‘Sometimes I want to believe in you / Then I remember it’s you’, ‘I met someone new / And he’s not like you’ en onze persoonlijke favoriet: ‘Staying alive till I die’. Een misstap valt te excuseren, maar ook op “Shy” (‘I said nothing / Maybe I should have said something’) en “True” (‘Why would you lie / What should I do / Now that I know / It’s not true’) krijgen we teksten die zo openlijk veelzeggend zijn, dat ze uiteindelijk de ernst van het totaal wegnemen. De teksten van Hannah Diamond zitten in een onzekere ruimte tussen doelbewuste ironie en kinderachtige, simpele poëzie. Pop is nooit het aangewezen genre geweest voor geëngageerde, gelaagde of kritische tekst, maar de grenzen van ons geduld worden toch afgetast bij dergelijke lijnen.
Van zowel Hannah Diamond als PC Music wordt al jaren gezegd dat ze de toekomst van pop brengen, maar toch stagneert de sound op dit album. Of er op dit debuutalbum iets nieuws gebracht wordt? Daar valt over te debatteren. Misschien is Hannah Diamond ingehaald door de tijd, of misschien toont ze net heel erg accuraat de toekomst van pop. Het is al lang overduidelijk dat de simpliciteit van pop voor een deel de kwaliteit van het genre is. Toch mocht er met de winter die in aantocht is best wat meer warmte heersen op het ijzige Reflections.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
