LiveRecensies

Frank Carter & The Rattlesnakes @ Trix: Een robbertje uitvechten met frontman en demonen

© CPU – Nathan Dobbelaere

Frank Carter & The Rattlesnakes staan bekend om zijn energieke live optredens. Deze zomer op Pukkelpop speelden ze nog, zoals enkel Britse punkers dat kunnen, de Club op meticuleuze wijze aan gort. Dit is niet in het minst te danken aan zanger en rosse wildebras Frank Carter. Omcirkeld door zijn nest ratelslangen staat dit alles garantie voor een rauw en luid, maar vooral retestrak optreden. Daar nemen wij gif op in!

Deze tour staat uiteraard in het licht van de derde plaat, End of Suffering, die begin mei uitkwam. Starten doen we dan ook met “Tyrant Lyzard King”, een onheilspellende voorbode voor wat komen zal. Vanaf het eerste nummer brengt de zanger het nodige vuurwerk en springt hij het publiek in. Bij volgend lied “Kitty Sucker” wordt hij zelfs op handen en ondersteboven gedragen. Frank toont zich opnieuw de feminist wanneer hij zoals gebruikelijk voor “Wild Flowers” het publiek vraagt ruimte te maken voor een ‘safe space for women’, met een moshpit en crowdsurf enkel bestaande uit vrouwen tot gevolg.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het is echter niet allemaal rozengeur en maneschijn, de laatste plaat is immers ook de meest intieme plaat tot nu toe, ten gevolge van persoonlijke problemen en een hevige geestelijke strijd. De zanger stelt zich niet enkel lyrisch, maar ook op het podium meer dan ooit kwetsbaar op en zoekt duidelijk meer de intieme momenten op met het publiek. Een voorafgaande speech over het belang van mentale gezondheid, erover te praten en voor elkaar te zorgen wordt op luid applaus onthaald. Geen enkel nummer dat dit alles meer belichaamt dan “Anxiety”. De liefde wordt verder bezongen met “Acid Veins”, “Latex Dreams” en voor “Love Games” wordt er zelfs een heuse koppeltjesdans georganiseerd. We hebben al veel gezien op optredens in ons leven, maar dit is toch een primeur. Een volgende speech met als onderwerp zelfmoord laat de zaal muisstil achter en vergezeld van het nodige kippenvel begint “Angel Wings”. Het is op het podium nog eens te meer duidelijk dat de zanger zijn persoonlijke demonen blootlegt in deze nummers.

Genoeg gejammerd, tijd om er weer in te vliegen en we worden stevig wakker geschud met “Juggernaut” dat zijn doel niet mist. De gemoederen geraken even verhit en de zanger bereikt zijn kookpunt wanneer hij bij een incident tijdens het crowdsurfen de verantwoordelijke fan hardhandig vastneemt en er bijna een gevecht ontstaat, tot de gitarist tussenkomt. De band is duidelijk aangeslagen en Frank verlaat enkele seconden het podium om even uit te waaien. Excuses aan het publiek en zijn band later is alles weer peis en vree. Toepasselijkerwijze wordt “Fangs” ingezet en deze heeft de roodharige ratelslang anders wel meer dan duidelijk laten zien.

© CPU – Nathan Dobbelaere

In de vorm van klassieker “Lullaby” komen we al snel aan bij een echt hoogtepunt van de show. Opgedragen aan dochterlief vormt dit nummer met zijn aanstekelijk refrein ironisch genoeg het tegenovergestelde van een slaapliedje en brengt het de gehele zaal aan het zingen en springen. Nog even bekomen voor de finale sprint doen we met “Vampires” en “Supervillain”.

Dan is het tijd om er nog een laatste keer stevig in te vliegen met “Devil Inside Me”. Dit wordt opgedragen aan de gitarist van voorprogramma Kid Kapichi die zijn vinger nog geen twee uur voor de show verrekt had, maar toch ten velde verscheen. “Crowbar” laat het publiek vanzelf neerzitten om daarna het publiek stevig te doen springen. Het refrein zingen is zelfs niet meer nodig. Afsluiten gebeurt uiteraard met, hoe kan het ook anders, “I Hate You”. Het gehele publiek zet samen nog een laatste keer hun keel open en schreeuwt ‘I Fucking Hate You’, voorzien van een zaal vol opgestoken middelvingers. Ook de zanger van het voorprogramma verschijnt nog eens ten tonele om het publiek nog wat extra op te zwepen. Wanneer de rest van de band invalt voor een finale breakdown, slopen we met z’n allen de zaal nog een laatste keer. Een uitgelaten, puffende groep op het podium en een nog meer tevreden publiek in de zaal.

© CPU – Nathan Dobbelaere

De band is op drie platen tijd geëvolueerd van hardcore punkband naar een meer op alternatieve rock gerichte sound die het duidelijk gemunt heeft op een breder publiek. Live staat de band nog steeds als een huis. We zien een groep die zowel qua zang als muzikaal in bloedvorm verkeert. Met de gebruikelijke furore zetten ze daarbij wederom een vurig maar vooral geslaagd optreden neer. Aangevuld met de nieuwe plaat uit de band zich als nog veel meer dan enkel de brute slang die rond zich uitbijt maar tonen ze ook momenten van kwetsbaarheid die hen enkel dichter bij hun reeds stevige fanbasis brengt.

Setlist:

Tyrant Lizard King
Kitty Sucker
Wild Flowers
Anxiety
Acid Veins
Latex Dreams
Love Games
Angel Wings
Juggernaut
Snake Eyes
Fangs
Lullaby
Vampires
Supervillain
Devil Inside Me
Crowbar
I Hate You

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.