Gisteren zakten we af naar de Zwartzusterkapel te Leuven voor een unieke double bill. Onze nationale trots in ambient muziek Adriaan de Roover mocht samen spelen met harpiste Mary Lattimore, die al samenwerkte met klinkende namen uit de muziekwereld als Arcade Fire, Thurston Moore en Kurt Vile. Een speciale avond dus, en daar gaf de unieke locatie alleen maar een extra dimensie aan. Een kleine, gezellige kapel die sfeervol verlicht was, meer hadden we niet nodig om in de juiste roes te geraken voor dit optreden.
Als eerste stond Adriaan de Roover op het programma. De artiest speelde tot voor dit jaar onder de naam Oaktree, maar vond dat het nu tijd was om onder eigen naam muziek uit te brengen. Dat deed hij in de vorm van Leaves, zijn ambitieuze debuutalbum waar hij de grenzen van elektronische muziek mee opzoekt. Muisstil werd het dan ook in de zaal toen de Roover het podium betrad. En dat was nodig ook, want het eerste kwartier werden we getrakteerd op uiterst intieme ambient. De ene golf van geluiden overspoelde de andere en het publiek geraakte al snel in een trance.
Daarna betrad de drummer het podium en sloeg de sfeer om. Het duo nam het publiek mee op een trip van spannende elektronica en exotische percussie, waarbij hun muziek geen grenzen kende. Het leuke aan de show was ook de interactie tussen het duo: glimlachende blikken en voorzichtige danspasjes toonden dat ze er allebei duidelijk veel plezier aan hadden. Al snel hoorden we ook een aantal tracks van het recentste album van de Roover: “More Opinions (And A Rainbow)” klonk nog spannender en uitdagender dan op plaat, grotendeels door de drums die live werden gebracht, maar ook “Arthropoda” en “Blue Light” konden ons meer dan bekoren.
Opvallend was dat deze muzikanten het publiek zo in de ban van de muziek kregen dat er tussen de nummers door zelfs geen applaus werd gegeven. Vreemd, zou je misschien denken, maar het zorgde ervoor dat de intieme en overweldigende sfeer van de muziek niet telkens doorbroken werd door gejuich en geklap aan het einde van elk nummer. Helemaal in het slot sprak de Roover het publiek kort toe om te bedanken en kreeg hij dan toch zijn blijk van appreciatie. Afsluiten deed hij met “Helena”, een eindstatement van formaat. Een nummer waarin hoekige drums het voortouw nemen om vele lagen aan geluiden en synths verder te stuwen tot een broeierig geheel. Wat een uitstekend optreden.
Een korte pauze gaf ons even de ademruimte om van mindset te veranderen: van experimentele elektronica naar een soloharpiste. Toch was het geen vreemde combinatie om deze twee artiesten naast elkaar te plaatsen, want ook Mary Lattimore zoekt het experiment op. Gewapend met enkel haar harp en een klein pedaaltje bracht ze een optreden vol met mellow harpexperiment. Nog voor ze begon, bedankte ze het publiek al om zo talrijk op te komen dagen voor haar eerste keer Leuven. De nederigheid sierde Mary Lattimore, en ook zij kreeg het publiek vanaf de eerste noot muisstil. Ze bedankte dan ook al snel het publiek voor deze stilte.
Want dat is wat haar muziek nodig heeft, al je aandacht. “It Feels Like Floating” opende voor het publiek na een trage opbouw de wondere wereld van haar harpspel. Al snel werd duidelijk dat dit geen klassiek optreden zou worden. Begeesterend hoe deze vrouw haar prachtige harpgeluiden ombouwt tot meerlagige tracks vol spannende wendingen. En we waren duidelijk niet de enigen die dit vonden; het publiek was dol op dit prachtige getokkel en liet dat blijken uit opperste concentratie tijdens de nummers en enthousiast applaus ertussen.
Improvisatie en experiment waren duidelijk te horen in haar set. Zowel bij oud als nieuw materiaal hoorden we kleine uitstapjes in de muziek die je niet terugvindt op plaat. Effecten en loops lieten de verschillende lagen aan melodieën samenvloeien; aan creativiteit geen gebrek bij deze artieste. Op een bepaald moment hoorden we zelfs het geluid van getik tegen de harp verwerkt worden in een wondermooie compositie. En dus ook het optreden van Lattimore konden we zonder problemen smaken van begin tot einde.
Na deze intieme trip was het tijd om wakker te worden uit de wondermooie droom die de voorbije uren was gecreëerd in de Zwartzusterkapel. We vertrokken met een voldaan gevoel, want beide acts konden ons op hun eigen manier volledig meenemen naar de prachtige wereld die ze rond hun muziek bouwen. Twee uitersten in muziek konden elkaar vandaag perfect vinden én aanvullen. We kunnen het dus niet laten om even te verwijzen naar Elsewhere, de organisatie die dit concert op poten zette. Hun concept brengt stille zondagavondmuziek naar historische plekken in Leuven. Het was alvast niet de laatste keer dat ze ons hier zagen.
