AlbumsRecensies

James Blunt – Once Upon A Mind (★): Blunt blundert

James Blunt, werkelijk iedereen kent de man en dan vooral zijn doorbraaknummer “You’re Beautiful”. Hij scheerde ongezien hoge toppen en dat immense succes heeft intussen ook een duidelijk spoor nagelaten op zijn sound. Aanvankelijk kon Blunt een hartenbreker genoemd worden met een ontroerend repertoire aan lieflijke en erg oprecht klinkende nummers. Voor sommigen misschien te veel emotie om goed te zijn, maar intussen werd alle overtuigende emotie achterwege gelaten en staan we nergens meer. Net als zijn vorige langspeler is ook Once Upon A Mind een ijzingwekkend slechte poging tot platte pop en maakt Blunt alles moois eigenhandig kapot in een handomdraai. Gelukkig zijn we goed verzekerd, want het scheelde niet veel of onze ogen waren uit onze oogkassen gedraaid na alle frustratie.

Allereerst: de waarheid over “The Truth” en “Halfway” is dat Blunt hier een enorm plat afkooksel van Mumford & Sons probeert af te leveren. Het moet gezegd zijn dat de intro en strofe telkens enorm hitgevoelig zijn en ons mee in de sfeer krijgen, maar lang duurt het niet vooraleer deze nummers ronduit irritant worden om naar te luisteren. Verschillende elementen duiken op die de folky sfeer van Mumford willen na-apen, zonder goed doordacht te hebben of ze hier wel passend zijn en een meerwaarde bieden. Het antwoord is nee.

Dan hebben we “Youngster”, “5 Miles” en “I Told You”, de dieptepunten van Once Upon A Mind die Grand Canyon proporties aannemen. Binnen de splitseconde voel je al dat je gelijkaardige nummers minstens honderd keer eerder hebt gehoord en de man onderneemt geen énkele poging om er zelfs maar een lichtjes authentieke toets aan te geven. De man dweept hier met radiopop volgens het boekje, en als er iets is waar Blunt niet voor zou moeten staan, is het zoiets wel. Vanaf élke prechorus verbrodt hij zijn mooie intro’s met beats of misplaatste synths om een uitbundige poppy vibe te creëren – en het consequent om zeep helpen van zijn nummers vanaf de prechorus blijkt zowat het enige waar Blunt goed in is. Kortom, de neiging om met een megafoon in zijn oor te komen roepen dat dit een barslechte sound voor hem is, evenaart de eerder vermelde Grand Canyon proporties.

Over naar iets beters? Nee hoor, want zelfs wanneer hij aanvankelijk in de buurt lijkt te komen van een eenvoudige, maar prachtige sound, grabbelt de muzikant even later in de doos van de slechte toevoegingen om zijn nummers de dieperik in te werpen. “Champions”, “Monsters” en “The Greatest” mogen er zeker zijn, totdat James weer een overhaaste opbouw in ons gezicht wrijft en de songs véél grootser laat klinken dan waar ze om vragen. “How It Feels To Be Alive” en “Stop The Clock” komen dan weer iets dichter bij de Blunt uit de beginperiode, maar blijken veel te mechanisch om oprecht over te komen. Zit er daar nu iets van gevoel in? Blunt borstelt alles veel te nauwgezet af en ontdoet zijn songs zo van alle puurheid. Zonde, weeral.

Uiteindelijk is de akoestische versie van “Cold” nog het beste nummer van de hele plaat. Ein-de-lijk wordt Blunt de mogelijkheid ontnomen om een misplaatste opbouw in gang te steken en blijft alles simpeler en mooier. Moest hij nu nog iets meer de tijd durven nemen en “Cold” lichtjes vertraagd spelen, dan had het echt goed geweest.

De volle één ster verdient Blunt uiteindelijk door zijn authentieke stemgeluid, dat elk nummer toch wel van een onmiskenbare extra dimensie kan voorzien. Enkel jammer dat hij zijn talent zo verschrikkelijk slecht inzet en enkele weerzinwekkende misbaksels aflevert. Toch zijn we ervan overtuigd dat we zijn songs nog genoeg zullen horen op de radio, want hitgevoelig is het allemaal wel. Maar de meerwaardezoeker hoort zijn maag grommelen van hier tot in Tokio en houdt er misschien zelfs een maagzweer aan over.

Facebook

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Tors - "Happy Enough"

Als een relatief onbekende band is het soms fijn om ergens als voorprogramma te staan om zo toch op te vallen, ondanks…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Albumreviews: Beire Kort #42

Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos groot. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.