Sinds 2017 ligt het walhalla van de elektropop in het hoge Noorden. De goeie popzangeressen schoten er als paddenstoelen uit de grond en zo kregen we meteen een ijzersterke lichting met Sigrid op kop. Daar waar laatstgenoemde de commerciële kaart trok, ging Anna of the North de dromerige elektropop toer op. Met haar debuutalbum Lovers gooide ze meteen hoge ogen en wist ze ons van haar talent te overtuigen. Het werd een heartbreak-album volgens de jonge Noorse, maar daar heeft ze met Dream Girl nu de perfecte remedie voor gevonden.
Anna begon al bijna een jaar geleden aan een nieuw tijdperk, toen er voor het eerst in twee jaar nieuwe muziek van de jongedame verscheen. Eerste single “Leaning On Myself” klonk al meteen een pak vrolijker dan we van de Noorse gewoon waren en daardoor kwam de lat op een redelijke hoogte te liggen. Toen de daaropvolgende singles als “Used To Be” en “Thank Me Later” dan nog opzwepender en vrolijker begonnen te klinken, werden onze verwachtingen ingelost.
Op haar nieuwste plaat klinkt Anna of the North wel een pak commerciëler dan we van haar gewend waren, wat ergens wel jammer is. Gelukkig is ze er deze keer in geslaagd om ons van elk nummer op de plaat vrolijk te krijgen. Openingsnummer en titeltrack “Dream Girl” geeft ons al meteen een preview van wat we kunnen verwachten van het hele album. Vrolijke droompop met een commercieel kantje en een vleugje zomer. Het tempo op de nummers ligt voor een stuk redelijk hoog en op “Playing Games” is dat misschien nog het duidelijkst hoorbaar. Met pompende beats en een extreem poppy sound heeft Anna misschien wel een radiohitje te pakken.
Gelukkig zijn beats niet al wat de klok slaat, maar krijgen we toch nog eens dat alternatieve kantje van Anna te zien. Op “Reasons” werkt de jongedame samen met de Noorse zanger Charlie Skien en dat klinkt meer dan goed. Het zachte droompop nummer heeft r&b-invloeden en ook de zang vult elkaar perfect aan. Op “When Are U Coming Home” zijn er dan weer wel beats aanwezig, maar ook hier is het de r&b die overheerst. De nummers klinken langs een kant toch allemaal wat donker, maar aan de andere kant kan er ook gedanst worden.
Op songs als “Lonely Life” en “What We Do” klinkt de jongedame een pak experimenteler, maar neigt ze toch alweer sneller naar de pop. Het tempo ligt hier wel een pak lager, maar het is net dat, wat de nummers nog toegankelijk maakt. “Time To Get Over It” lijkt dan weer een dromerige piano ballad te worden, maar slaat al snel om in een catchy popsong en het is dat wat we vooral onthouden van Dream Girl.
Anna of the North klinkt lang niet meer zo experimenteel als op haar debuutplaat, maar lijkt nu toch ook bezweken te zijn voor de pop. Songs als “My Love” en “If U Wanna” werden echte ‘feel good-nummers’ waarop er spontaan een glimlach op ons gezicht verscheen. Er komen veel verschillende invloeden voor, waardoor we nooit verveeld raakten tijdens de plaat. Dream Girl barst dus van de variatie en zachte droompop, maar ook van de beats en commerciëlere sounds. Benieuwd wat dat in de Botanique zal geven.
Op 4 november staat Anna of the North in de Witloof Bar van de Botanique.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
