Een geslaagd concert op Pukkelpop en een passage in een uitverkochte Trix in hetzelfde jaar: dat moeten de gekke mannen van Airbourne wel zijn. Vandaag stellen ze hun nieuwste album Boneshaker voor. Begin september kwamen ze al met een voorproefje, dat ook de naam “Boneshaker” kreeg. Dit album is al nummer zes op het palmares van de hardrockband en één ding is duidelijk: Airbourne houdt van rock ‘n’ roll en is nog lang niet klaar met rocken! De Australische hardrockband onder leiding van zanger en gitarist Joel O’Keeffe tourt na de Europese tour ook nog even in Australië. De kans is klein dat ze weer een Europese festivaltour gaan doen in 2020, maar de fans kunnen altijd hopen!
Boneshaker is een heel explosief album, waarop je alleen de puurste rock kan vinden. Er zijn geen akoestische nummers, geen ballads en geen piano’s. Alleen bas, drum, gitaar en een brullende zanger. En dat is iets wat pure rockers echt geweldig gaan vinden aan dit album! De vergelijking met een band zoals AC/DC is natuurlijk heel snel gemaakt als je naar Airbourne luistert. En dan merk je weer dat rock nog altijd niet dood is.
Als je nummer per nummer gaat vergelijken naar enige verschillen, zal je niet al te lang bezig zijn, want de opzet is steeds dezelfde. Bij elke track heb je een niet te snelle beat, gevolgd door een gitaarriff en een zanger die brullend zijn teksten meezingt. Maar wat je ook merkt, is dat er een paar nummers op elkaar lijken. Als je de refreinen van “Burnout The Nitro” en “Switchblade Angel” langs elkaar legt, kom je wel iets gemeenschappelijk tegen. Zo krijg je bij beide nummers achtergrondgeroep dat de tekst van het refrein meebrult.
Wil dat zeggen dat alles eentonig is? Helemaal niet. Je hebt nog meer dan genoeg variatie, zodat het makkelijk is om te luisteren. Niet te moeilijke tekst, heel goede riffs en een solo als die van “This Is Our City” is om duimen en vingers bij af te likken. Vanaf de eerste noot van “Boneshaker” tot de laatste van “Weapon Of War” wil je met een lederen jas en zonnebril op de dikste motor over de snelweg rijden. Je ervaart een rockvibe waarbij je rustig kan chillen. Op dit album vind je ook pareltjes die perfect zijn voor een playlist van een rockcafé.
Op de plaat is er wel een vreemde eend in de bijt, en dat is “Rock ‘n’ Roll For Life”. Het klinkt veel sneller dan alle andere nummers, waardoor het er echt uitspringt. Je krijgt meer een Ramones of Mötley Crüe invloed dan een AC/DC vibe. Het nummer is daarmee niet slecht. Het heeft dezelfde structuur als de rest van het album, maar doordat het zoveel sneller is, kan je uit de sfeer geraken van het eerder vernoemde snelweg rijden op een moto. De plaatsing van het nummer is wel erg goed. Ze houden het helemaal achteraan zodat je nog een uitspringer hebt.
Het kan voor sommigen misschien veel van hetzelfde zijn, maar het is een album dat je hebt geluisterd in geen tijd. En de Australiërs hebben daarmee weer bewezen dat rock ‘n’ roll nooit zal sterven.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
