Metronomy @ De Roma: Blik op oneindig!

Metronomy was gisteren nog eens in ons land en dat met een goede reden. De Britse band bracht een maand geleden hun inmiddels zesde album uit. Het vijftal kent een enorme populariteit in Frankrijk, speelt er steevast uitverkochte shows en pronkt er hoog op de festivalaffiches. In België hebben ze een iets kleinere fanbase, maar dat heeft ook te maken met het feit dat de grootste alternatieve radiozender van België hen steeds opnieuw weer blijft negeren. De Roma was desondanks bijna helemaal gevuld en werd getrakteerd op een ideaal indierock dansfeestje, dat andermaal onder bewijs stelde dat Metronomy nog steeds een steengoede liveband is.

Door moeilijkheden met het transport (de Eurotunnel zat helemaal vast), moest het voorprogramma Georgia noodgedwongen afzeggen. Een kleine domper, die met de eerste noten van “Lately” al snel opnieuw vergeten was. Springerig en monter toonde de band zich al bij het eerste nummer, dat overigens voorzien werd van een passend groots einde. Het duurde ook niet al te lang voor de Britten ons direct naar het strand brachten met “The Bay” en het nieuwe “Whitsand Bay”. Twee kanjers zo vroeg afvuren bergt veel risico’s met zich mee, maar het was een slimme zet. De sfeer zat er zo al gauw in en zeker het nieuwe nummer moest niet onderdoen. Voor “Everything Goes My Way” zette frontman Joseph Mount voor het eerst in de avond een stap opzij en mocht drumster Anna Prior haar vocaal kunnen op de zaal loslaten.

Normaal gezien kruipt ook Joseph Mount graag eens achter de drums, maar op deze tour focust hij zich vooral op zijn gitaar en het zingen. En dat zoiets veel vonken geeft, werd ons bij “Wedding Bells” duidelijk. De grungy gitaartoon vormde hierbij een heerlijk contrast met de heel catchy keys en werd een van de verrassingen van de avond. Weinig verrassend, maar nog steeds steengoed, klonk gisteren “Reservoir”. Op dit nummer valt maar moeilijk een datum te plakken en toonde zich gisteren – zoals wel vaker – een regelrechte fanfavoriet. Bassist Olugbenga Adelekan haalde ook met de regelmaat van de klok zijn beste dansmoves boven, die evenzeer wisten te overtuigen, evenals zijn sterk basspel op “She Wants”. De heupen en de benen waren dus al vroeg losgegooid.

Laten we ook even stilstaan bij het uitstekende geluid dat er gisteren mede voor zorgde dat we zo in onze nopjes waren. Vooral bij de sterke elektronicastukken zoals een “Lying Low” kwam dat uitmuntend tot zijn recht. Het viel overigens ook op dat Oscar en Michael nog meer achter de keys zaten en dat ieder maal voor puur genot zorgde. De sfeerbreuk door “Insecurity” kwam dan ook heel plots, maar leverde wel extra spanning in de set op. De setlist was heel sluw opgebouwd en zorgde nooit voor verveling. Ook de bindteksten waren heel spontaan en gingen grotendeels over de grote bekertorens die door de zaal marcheerden en liefdevol ‘creatures’ werden genoemd. Verbluffend was ook hoe ze een eerder onopvallend nummer als “I’m Aquarius” live naar een compleet ander level wisten te tillen.

De hoogtepunten stapelden elkaar op, maar als we toch eentje zouden moeten kiezen, dan is het wel “The End Of You Too”. Zonder veel woorden te moeten gebruiken, raakte de zaal meer en meer opgezweept en kwam het kookpunt dichter en dichter bij. “Old Skool” wakkerde het vuur nog meer aan, maar de sfeer haalde dan toch pas bij “The Look” zijn absolute climax. Met een bombastisch en meeslepend slot deed het nummer een hele zaal dansen. Net voor de bis werd het nieuwe “Sex Emoji” met veel gejuich ontvangen.

Natuurlijk dat de zaal niet genoeg kon krijgen en haast om een toegift smeekte. Die werd overigens eerder saai begonnen met “Upset My Girlfriend” en kon de zaal ook niet ten volle overtuigen. Dan maar “On Dancefloors” nog eens van onder het stof bovenhalen en weer een stevig feestje bouwen. Maar aan alle feestjes komt een einde en dat was iets na half elf met “Salted Caramel Ice Cream”. Een dessert dat, ongeacht het heerlijke menu dat de vijf ons eerder al bood, nog met veel genot door de meer dan duizend aanwezigen werd verorberd.

Twintig jaar bestaan en zoveel frisheid uitstralen, het is iets wat niet al te veel bands gegeven is. Metronomy is het wel gelukt, met verve zelfs. De combinatie tussen elektronica en indierock klonk nog strakker en dynamischer dan weleer en vooral de nieuwe nummers van de zesde plaat deden het live goed. Na dit optreden vragen we ons toch af waarom Metronomy niet nog populairder is in ons land dan dat ze nu zijn. We hopen in ieder geval dat we ze komend jaar nog eens in een zaal of op een weide aan het werk kunnen zien, want van Metronomy houden we voortaan ‘Forever’!

Setlist:

Lately
The Bay
Whitsand Bay
Everything Goes My Way
Wedding Bells
Corinne
She Wants
Reservoir
Walking in the Dark
Boy Racers
Lying Low
Insecurity
I’m Aquarius
The End of You Too
Old Skool
The Look
Love Letters
Sex Emoji