Pixies @ Vorst Nationaal: Een routineuze marathon aan sneltempo

©️ CPU – Joost Van Hoey

Er zijn nog zekerheden. Elke keer dat Pixies de wereld wat te vertellen heeft, staat ook België steevast op de touragenda. Al meer dan dertig jaar schuimt de Bostonse rockband de ganse aardkorst af, om hits als “Hey”, “Here Comes Your Man” en het geniale “Debaser” aan de wereld voor te stellen. Anno 2019 hebben we het genoegen vers voer op ons bord te krijgen, want Pixies heeft met Beneath the Eyrie zijn zevende album aan ons voor te stellen. Dat album kende hoogtes en laagtes, maar wist als totaalplaatje best oké te klinken, wetende wat de vijftigers (nou ja, sorry Paz) na hun breuk al voor elkaar kregen.

Maar voor Pixies aan hun marathonset begon, kregen we eerst oude bekenden Blood Red Shoes voorgeschoteld. ‘Aanstekelijkheid is de grote afwezige‘ kopten we toen we het over de laatste worp van de Brightonse band hadden. Die wet gaat nog steeds op. Blood Red Shoes kneep zes van hun zeven songs uit het recente Get Tragic, en kreeg er een rumoerige zaal voor in de plaats. De soundcheck weergalmde nog door de bunker genaamd Vorst Nationaal toen we de eerste tonen van “Elijah” voorgeschoteld kregen, en het publiek kreeg het doorheen de set steeds moeilijker de lippen op elkaar te houden. “Mexican Dress” wist nog het interessantst te klinken, maar miste basgeluid om zijn volledige slagkracht door de zaal te kunnen stuwen. Jammer om een band die we in 2009 nog een grote carrière toedichtten zo slapjes voor de dag te zien komen.

©️ CPU – Joost Van Hoey

Toen de laatste afdrukken van Blood Red Shoes weggepoetst waren, vond er een ware volksverhuizing richting de eerste twintig meter voor het podium plaats. Een gezonde mix van jong en oud nam plaats in de zaal, vol energie en ongeduld om hun helden te zien schitteren. Pixies stelde het geduld van de aanwezigen nog even op de proef, door behoorlijk rustig en uitgekiend aan te vatten met “Cactus” en “Wave of Mutilation”. Het publiek had echter geen tijd om hun mantel der liefde uit hun lockers te gaan halen, want al snel volgde “Here Comes Your Man”. Deze oerklassieker zorgde ervoor dat het voorspel erop zat, en werd duchtig meegezongen door het op dat moment nog zeer beschaafde publiek.

De flow die door die hit ontstond, werd echter terug wat gebroken door “Death Horizon”, nieuw werk dat zonder poespas aan “Here Comes Your Man” werd gelijmd. Even later volgde dan ook het officiële startschot van deze marathon: “Gouge Away” zorgde voor het tweede brulmoment van de avond, en zette de knoken van de aanwezigen danig aan het werk. Quasi-punknummers als “Brick Is Red”, “Something Against You” en “Isla de Encanta” volgden elkaar in sneltempo op, en de massa in Vorst begon zo stilaan zijn kookpunt te bereiken. Ook “St. Nazaire” kon als newbie aardig opgaan in de meest energetische passage van de set.

©️ CPU – Joost Van Hoey

Een spervuur aan hits vuurde Pixies nooit op ons af, maar die werden keurig ingepast tussen onbekender werk. We kregen een ietwat slordige versie van “Monkey Gone To Heaven”, een publiekspleaser die zijn doel niet miste met “Hey” en een vlijmscherpe “Debaser”, om de finishlijn te overschrijden. “Where Is My Mind” vonden we ergens in het midden van de set terug, en die versie klonk zeer overbodig. De dramatische en geniale instrumentatie werd vergezeld door woorden als ‘withmyfeetintheairandheadonground‘ en ‘yourheadllcollapse‘. Black Francis wilde er zich met andere woorden snel van af maken, terwijl zijn band zich keurig aan de gebruiksaanwijzing van het nummer hield. Jammer dat een oerklassieker van wereldklasse zo’n oneer wordt aangedaan. In dat geval horen we bij de volgende passage liever een set die slechts 38 nummers telt.

En laat dat nu net het element zijn dat een smerige veeg op het optreden van die woensdag achterlaat. Net geen veertig nummers in twee uur tijd is misschien iets te veel van het goede, zowel voor band als voor publiek. Nieuwe deuntjes als “Catfish Kate” of “Silver Bullet” mogen wat ons betreft zeker de setlist nog halen. Een zevental nummers van die nieuwe worp minder had het geheel echter boeiender gemaakt, en de band wat minder ballast gegeven om hun marathon binnen een keurige tijd uit te lopen. Pixies blijft natuurlijk Pixies, maar we hebben de band in al zijn eigenzinnigheid toch al betere concerten horen geven.

©️ CPU – Joost Van Hoey

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Setlist:

Cactus
Wave of Mutilation
All the Saints
Here Comes Your Man
Death Horizon
Motorway to Roswell
Gouge Away
Brick Is Red
Break My Body
Something Against You
Isla de Encanta
Cecilia Ann (cover van The Surftones)
St. Nazaire
U-Mass
Bone Machine
On Graveyard Hill
Los Surfers Muertos
Caribou
Monkey Gone To Heaven
No. 13 Baby
Blown Away
Where Is My Mind?
Ready for Love
Nimrod’s Son
Vamos
Mr. Grieves
Bird of Prey
In the Arms of Mrs. Mark of Cain
Havalina
Silver Bullet
This Is My Fate
Catfish Kate
The Holiday Song
Ed Is Dead
Winterlong (cover van Neil Young)
Daniel Boone
Velouria
Hey
Debaser