Pukkelpop 2009, de eerste (volwaardige) festivalervaring voor deze beer. Blood Red Shoes moest en zou knallen in dat weekend, en hun status als één van dé revelaties van de vorige editie bevestigen. Met een geweldig debuut Box of Secrets (2008) onder de arm kwam, zag en overwon het Brightonse tweetal de Kiewitse weide, en deed dat drie jaar op rij. Opvolger Fire Like This (2010) werd eveneens zeer positief onthaald, maar de steile curve in populariteitsgroei van weleer kende sindsdien een veel vlakker verloop. Op In Time To Voices (2012) probeerde het duo hun sound te verruimen, zonder noemenswaardig succes. Hun self-titled album uit 2014 werd echter weer met de voet op de gaspedaal geschreven, waarna de band vijf jaar geen album meer uitbracht.
Tot zover de geschiedenis van Blood Red Shoes, voor de gelegenheid op notendopschaal gepresenteerd. Vijf jaar hebben we dus moeten wachten op een vervolg van album Blood Red Shoes, al kan die stelling best (geheel actueel) met een korrel strooizout genomen worden. Al sinds het voorjaar van 2017 is de band bezig met nieuwe songs binnen te laten druppelen. Het begon destijds met “Eye To Eye“, waarop respectievelijk “God Complex“, “Call Up Victoria“, “Mexican Dress” en “Howl” volgden. Drie van deze vijf singles hebben Get Tragic ook effectief gehaald, en leerden ons dat Blood Red Shoes nog steeds indie rock maakt, met een vettige knipoog naar grunge en noise rock. Daarnaast zetten Laura-Mary Carter en Steven Ansell ook de deur naar synthgeluid op een kier, om op die manier het klassieke gerecht een nieuwe touch mee te geven.
Ook op de rest van Get Tragic komt duidelijk de synth naar voren. Zo is “Bangsar” een nummer dat begint met Angsell die zich vocaal door drum en elektronisch geluid laat bijstaan. Tijdens het refrein komt echter de typische Blood Red Shoes-sound weer naar boven, met de rauwe harmonie tussen de twee stemmen, een ronkende gitaar en de nog steeds aanwezige elektronica. Denk even aan onze Kortrijkse vrienden van Goose, voeg er een vleugje Laura-Mary Carter en Steven Ansell aan toe, en je bent in je verbeelding naar “Bangsar” aan het luisteren. Behoorlijk anders dan we van de Brightonse band gewend zijn, maar zeker een leuke verandering. Al had het nummer best nog wat Britse vuiligheid kunnen verdragen.
Naast de al uitgebrachte singles is het vooral “Anxiety” dat ons het meest weet te bekoren. De vettige riff waar we al acht nummers naar verlangden treedt eindelijk naar de voorgrond, en daarnaast weet Steven Ansell een weemoedige verbetenheid in zijn vocale presteren te leggen. ‘Obviously, I couldn’t take a chance, I could see where it leads. Obviously, I could take a chance but it terrifies me.’ Ook de riff die Laura-Mary Carter uit haar vingers tovert, weet het knagende gevoel van angst en onzekerheid perfect te weerspiegelen. Alweer kon het geheel nog iets voller en minder opgepoetst klinken, maar Blood Red Shoes kennende doen ze dit muggenziften teniet wanneer “Anxiety” door de boxen van een concertzaal of festival naar keuze zal klinken.
Een slecht album kan je Get Tragic niet noemen, maar het is toch jammer dat de snedigheid de grote afwezige is. Carter en Ansell zouden na hun vierde album met slaande deuren elkaar de kost hebben gewenst, waarna Laura-Mary Carter zichzelf in Los Angeles behoorlijk spectaculair zou zijn tegengekomen. Muziek maken om je demonen uit het verleden te verdrijven is iets waar vele artiesten al uitstekende nummers en albums uit hebben weten te puren, maar jammer genoeg hoort Get Tragic voor ons niet thuis in dat rijtje. Laat het alvast een les zijn voor de toekomst, waarin de bandleden elkaar hopelijk weer optimaal weten te vinden. Het recept bevat genoeg ingrediënten die op een volgend album tot mooie dingen kunnen leiden, maar er schort toch echt iets met de afkruiding.