Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om elke plaat zijn eigen review te geven, hebben we dit concept uitgedokterd. Het is simpel: we houden het ‘beire kort’, maar geven het album toch haar verdiende review. Deze keer hebben we het over albums van Stonefield, IKRAAAN, Pete Yorn, Catnapp, Channel Tres, Florist, Loyk, Cuco, Hibou, Ashe, Penelope Isles, Jadu Heart, The Money War, Surfer Blood, Dry Cleaning, Sleater-Kinney, Olivia Nelson, Aja, Chibi Ichigo, City Calm Down, Gauche, Mannequin Pussy, The Heavy Minds en The Menzingers.
Stonefield – BENT (★★★)
Stonefield is psychedelische stonerrock band uit Australië en tourt momenteel met King Gizzard. Daar zou de recensie eigenlijk al kunnen eindigen; dan weet je nu eenmaal dat het goed zit. De vier zussen Findlay geven er een notoir dreunende lap op en brengen hun muziek graag tot op een bijna episch niveau. Groots, sleurend en vooral allesbehalve onschuldig. Met momenten gooit de familieband er ook synths tegenaan die de boel een contrasterende kleur geven, en op “Dead Alive” en ook “Woman” krijgen we zelfs een oosters getint melodietje te horen. Toch kunnen we er niet omheen dat de band iets harder mag klinken wanneer ze ook de indruk geven er echt voor te willen gaan. Dat krijg je bijvoorbeeld wel op “Dog Eat Dog” of “Shutdown”, maar hier en daar mist een extra beetje punch in de stoner. Een goed klinkende plaat, maar geen hoogvlieger.
IKRAAAN – HAPPY PILL EP (★★★★)
Daar was ze opeens. De Mechelse IKRAAAN kwam precies uit het niets, maar gaat nu grote stappen vooruit. Haar eerste ep HAPPY PILL is meteen een zeer sterke binnenkomer, want de soultrap en r&b geraakt zowaar direct in je hartkamers binnen. “HYPHNOSE” krijgt je werkelijk in hypnose en in “STRIJD” sluit ze haar debuut-ep waardig af nadat ze met “HAPPY PILL” al verwoestend startte. We gaan nog ontzettend veel van deze jonge Belgische dame horen, want de ziel die ze in haar nummers steekt, voel je in het diepste van je hart. Soultrap naar ons hart.
Pete Yorn – Caretakers (★★★½)
Peter Josephn Yorn weet elke keer opnieuw een gitaarminded klank neer te zetten die een warme gloed uitstraalt. De Amerikaanse singer-songwriter bracht op die manier al verschillende platen uit, met nu eens een meer akoestische en dan weer een meer elektronische aanpak. Eender waar Yorn voor kiest, in zijn handen zal het gegarandeerd veranderen in iets hartverwarmend. Ook zijn nieuwe album Caretakers zit vol geruststellende songs die je een gemeende omhelzing geven. Het enige jammere is dat het effect van die wazige warmte na een tijdje ook wel uitgewerkt is. Op “Idols (We Don’t Ever Have to Say Goodbye)” neemt zijn sound dan wel een andere wending, van ons had dat eigenlijk niet gehoeven. Gelukkig neemt Yorn dan op “Friends” een akoestische gitaar ter hand en houdt hij het prachtig minimalistisch om ons opnieuw over de streep te trekken. Ook “POV” biedt een leuk upbeat versietje van zichzelf om helemaal mellow van te worden.
Catnapp – Break (★★★½)
Amparo Battaglia Lopez of Catnapp voor de vrienden staat al langer dan vandaag bekend om haar eigenzinnige en consequent duistere elektronica. Op haar nieuwe plaat is haar spannende recept ongewijzigd gebleven, en daar zijn we blij om. Break is ideaal om op te leggen wanneer de aanvaardbare nachtelijke uurtjes al lang achter de rug zijn en het feestje een intense wending mag nemen. Het is vlijmscherpe muziek die ons laat dansen op de duisternis, terwijl we steeds op onze hoede zijn voor nieuwe, verontrustende wendingen. Anderzijds zet deze bijtende sound ook aan tot het schetsen van doemscenario’s en valt Break geenszins aan te raden als plaatje voor het slapengaan. Gezellige achtergrondmuziekjes zal je elders moeten zoeken, want Catnapp breekt alles om zich heen met Breaks dreunende songs.
Channel Tres – Black Moses (★★★★)
Een ongezien diepe stem waar zelfs Barry White even van zou opkijken; het is eigendom van niemand minder dan Channel Tres. Deze westkust hiphopper heeft met Black Moses zijn tweede ep uitgebracht en daar vallen heel wat potten mee te breken. Tres brengt feilloze hiphop met een soulvibe en kan het dan ook niet laten om wat exotische sfeertjes in de mix te steken. Naadloos gaat hij over naar een rapsound die lak heeft aan alles, behalve aan de luisteraar in z’n ban krijgen met een zekere onderkoelde sensualiteit. Spannend is het dus zeker en naar een van zijn eigen songtitels: Channel Tres benadert toch wel de titel van ‘Brilliant Nigga’.
Florist – Emily Alone (★★★½)
Emily Sprague zet ons telkens in de bloemetjes met nieuwe releases onder de naam Florist. Haar vorige twee albums heten The Birds Outside Sang en If Blue Could Be Happiness en dat geeft al weg hoe idyllisch deze dame klinkt. Langspeler nummer drie heet Emily Alone en is een viering van ingetogenheid, minimalisme en rustige droombeelden. Ideaal om tot rust te komen na een lange dag of je in de laatste zonnestralen van het jaar te placeren en even te genieten zonder je nog van enige omgevingsfactor bewust te zijn.
De nummers zorgen ervoor dat je niet eens intentioneel gaat reflecteren over van alles en nog wat, met nu eens een bescheiden glimlach of een kleine traanopwelling. Florist legt dan ook veel gevoel in haar klank en daarvoor gebruikt ze niet veel meer dan haar zang en beperkt gehouden instrumentatie. Toegegeven, Emily Alone is alleen een echte voltreffer als je in de stemming bent. Anders kan het mogelijk nogal snel eentonig overkomen – wat het in se ook is. Maar eenmaal mee in het mooie verhaal, willen we er liefst zo lang mogelijk in waden.
Loyk – 111 (★★★½)
De Belgische urbanscene boert goed momenteel en dat geldt niet alleen in het Brusselse en Waalse grondgebied van ons land. Steeds opnieuw duiken er in de Vlaamse velden heel wat straffe talenten op die het potentieel hebben om ook verder dan België hun strepen te verdienen. Loyk uit Antwerpen is zo iemand die momenteel mooi aan zijn weg timmert en ons met zijn debuut-ep 111 kon overtuigen. Alle zes de nummers werden geproducet door de opkomende Antwerpse producer Anders. Wat Loyk anders maakt dan heel wat rappers uit België, is dat hij heel wat gevoel in zijn nummers weet te steken, zoals op bijvoorbeeld “Miss Understanding”. Sterkste nummers van de ep zijn “Things Like That” en het iets gewaagdere “Flying”, die omwille van hun sterke hooks al snel blijven hangen en zijn mooie stem goed in de kijker weten te zetten. 111 is alvast een geslaagde introductie van het toptalent uit Antwerpen!
Cuco – Para Mi (★★★★)
Heerlijk warme bedroompop is te verkrijgen bij Cuco. Wat deze Amerikaans-Mexicaanse jongeman verder in de aanbieding heeft, schijnt hete pizza te zijn en dat is zowat het enige dat we over hem te weten komen via zijn Spotify bio. De voorbije jaren bracht Cuco al verschillende ep’s en albums uit waarop hij zijn talent voor het creëren van zomerbriesjes tentoonstelt. Op Para Mi doet hij dat opnieuw en we vallen helemaal in zwijm voor zijn diverse, maar steevast hartverwarmende sound.
Plezant aan Cuco is dat er al eens een humoristische noot bij mag komen kijken, zoals de onnozele gesproken intro al direct weergeeft en ook in opvolger “Keeping Tabs” naar boven komt met de dwaze stemmetjes. Daarnaast durft hij ook uit zijn comfortzone treden en zo krijgen we met “Bossa No Sé” en “Best Friend” bossanova liedjes met daarbovenop raps en een hiphopflow. Super origineel en vooral heel erg opbeurend! Cuco blijkt allesbehalve een onetrickpony en we zijn ervan overtuigd dat ook deze jongeman er mits een foutje in de YouTube suggesties wel eens gigantisch veel fans zou kunnen bij krijgen. Het is een kwestie van ontdekken, want de zomerjamsound staat er al volledig.
Hibou – Halve (★★★)
Halve is de derde langspeler van Peter Michel uit Seattle, of nog: Hibou. Voor de release van Halve hadden we op korte tijd al letterlijk de helft van de plaat te horen gekregen en dat maakte dat ons enthousiasme tegen de releasedag toch al wat gedaald was. Niet dat de singles teleurstelden, maar het nieuwe was er wat af. Iets meer spanning erin houden, kan soms ook geen kwaad. Maar dat terzijde, is Halve een fantastisch, pastelroze droomplaatje. De warme zweefklanken bieden je wolk na wolk aan en we hebben het idee dat we nooit meer vaste grond onder onze voeten zullen voelen. Hibou is de zachtheid zelve en Michels ver weg klinkende stem kan wellicht nergens beter tot zijn recht komen dan hier. Halve was alles wat ervan verwacht hadden en meer moest dat uiteindelijk ook niet zijn.
Ashe – Moral of the Story: Chapter II (★★½)
Ashe won ons helemaal voor zich met haar vorige ep, Moral of the Story: Chapter 1. Maar net als in de literatuur en filmwereld is het soms riskant om met tweede delen te beginnen gooien. Het niveau van het eerste deel evenaren en liefst zelfs overtreffen, is niet steeds een evidentie en ook bij Ashe is het kantje boordje. De Amerikaanse Ashlyn Wilson brengt popmuziek die kan bekoren door haar mooie teksten en leuke insteken of wendingen, maar op Moral of the Story: Chapter 2 klinkt ze iets minder gesofisticeerd. Het is alsof alle truken al uit de kast werden gehaald en ze misschien beter iets langer de tijd had genomen om op zoek te gaan naar originaliteit. Nog steeds klinkt de ep erg mooi en heeft ze een betoverende stem in de aanbieding, maar er wordt veel meer gebruik gemaakt van evidenties en clichés, terwijl dat niet hetgeen is waarvoor we naar Ashe grijpen. Moraal van het verhaal? Iets meer originaliteit!
Penelope Isles – Until The Tide Creeps In (★★★★)
Op Pukkelpop kwam Penelope Isles hun goede livereputatie bevestigen met een van de sterkere optredens op het festival. Hun songreputatie viel nog niet te onderhouden, aangezien er nog geen sprake was van veel officieel gereleaset materiaal. Met hun debuutplaat Until The Tide Creeps In is daar verandering in gekomen! Until The Tide Creeps In is een gezellige indierock plaat geworden met niet al te veel verrassingen, maar vooral een klank waar je het onvermijdelijk warm van krijgt. Even boeiend is het daarom niet altijd, maar toch kunnen we voldoende bij de les blijven door Penelope Isles’ gezelligheid en natuurlijke flair. Wie voelt zich nu niet op en top na het beluisteren van “Leipzig” of “Gnarbone”? Bovendien blijkt de band alsnog hier en daar met iets opmerkelijk uit de hoek te komen. Zo is “Looking For Me / Eyes Closed” opvallend minimalistisch voor Penelope Isles en is opvolger “Cut Your Hair” iets retro geworden. De variatie zit er dus wel degelijk in, maar komt er niet altijd uit. Al bij al vooral een simpelweg aangenaam plaatje.
Jadu Heart – Melt Away (★★★★)
Jadu Heart is de Britse Dina en Faro, die hun eerste bekendheid verwierven door hun samenwerking met Mura Masa, “U Never Call Me”, die nu ook hun debuutplaat siert. Melt Away doet ons inderdaad aardig smelten, want hun muziek lijkt geplukt uit een exotische wereld waarin sterke productie een evidentie blijkt. Wat een afwerking, op ieder nummer. De plaat is lang, zeker voor een debuut, maar door alle variatie en steevast nauwkeurige afwerking kunnen we er maar geen genoeg van krijgen. Het duo blijkt ook van alle markten thuis. Ze kunnen de catchy, uitheemse en Bonobo-aandoende richting uitgaan, zoals op “The Cure”, “The Omen” en “Euphoria”. Maar het kan evenzeer soulvol en groovy met “Harry Brompton’s Ice Tea” en “Zorah Come Home”. Melt Away is een gevarieerde streling voor het oor. Jadu Heart is vertrokken!
The Money War – Life Is Better In Dreams (★★★½)
Het tweetal van The Money War uit Perth klinkt allesbehalve strijdlustig. Hun lo-fi muziek is een sessie tot rust komen in een ontspannend bubbelbad vol zachte badmelkjes en bruisballen. Hun klank past perfect bij de pastelrage van vandaag de dag en wordt dus nooit te bruut of flashy. Op Life Is Better in Dreams draait het dan ook om het creëren van die ideale droomwereld. Het is warme subtiliteit alom op dit ep’tje en zo’n geluid creëren, is niet voor iedereen weggelegd. Of het op elk moment van de dag entertainend blijft, is een andere zaak. Maar gelukkig heeft The Money War hierop geanticipeerd. Hun laatste nummer is iets meer uptempo indiepop en vormt een vrolijke afsluiter van de meditatie die Life Is Better in Dreams is.
Surfer Blood – Hourly Haunts (★★★)
Surfer Blood heeft een surfy sound in het bloed en ook al is het een slechte woordspeling, het blijkt wel telkens weer uit hun sound. Echt wereldschokkende creaties zullen deze Amerikanen nooit brengen, maar het is fijn, opbeurend en zomers. Wat wil je nog meer? Hun Hourly Haunts ep baadt opnieuw in de positieve ingesteldheid, waardoor Surfer Blood op een constant niveau doorheen het ep’tje surft. Leuk, maar op “Atom Bomb” wordt het vrolijkheidsniveau wel net iets te ver doorgedreven; het is op de rand van een kinderliedje met z’n overdreven en makkelijk in het oor liggende vrolijkheid. Erg lang zullen we Hourly Haunts niet onthouden, maar als je nood hebt aan een opkikkertje, ben je hier aan het juiste adres.
Dry Cleaning – Sweet Princess (★★★★)
Dry Cleaning is een Zuid-Londens viertal met een post-punk sound die op het eerste gehoor iets Parquet Courts-achtig over zich heeft, maar bij nader inzien nergens echt mee te vergelijken valt. Hun aanpak is allesbehalve afgeborsteld en schuwt geen edgy kantjes; alvast een ideale basis dus. De band klinkt redelijk ruig, maar vooral lekker springerig en eigenzinnig. Over vettige gitaren en een drijvende drum wordt een stroom van spoken word gelegd en dat resulteert in een vernieuwend, punky geheel dat wel eens ver zou kunnen komen. Sweet Princess is Dry Cleanings allereerste ep, maar groeipijnen vallen totaal niet te bespeuren. Wij zijn klaar voor meer, veel meer van dit!
Sleater-Kinney – The Center Won’t Hold (★★½)
De drie feministische iconen van Sleater-Kinney brachten met The Center Won’t Hold hun negende studioalbum uit en hierop wordt hun punk-aandoende sound op vele momenten losgelaten. Hierdoor kan ook een ander publiek aangesproken worden, maar voor de fans van het eerste uur zal dit echter eerder aankomen als een kleine teleurstelling. De losgeslagen power is per slot van rekening iets wat dit drietal zo kenmerkt, terwijl The Center Won’t Hold veel meer omlijnd en volgens de regels klinkt. Hun broodnodige lading aan kracht is hier net iets te veel afwezig, zonde.
Olivia Nelson – Back To You (★★★½)
De 23-jarige Olivia Nelson is een ster in wording. Haar tweede ep Back To You is weer een sterke verzameling aan nummers geworden, waar je maar niet genoeg van kan krijgen. Muzikaal klinkt het wat naar Mabel, die momenteel toch wel potten aan het breken is met haar aanstekelijke hits. Ook Back To You heeft veel radiovriendelijke tracks en zo zou bijvoorbeeld “Summertime” een uitstekende laat-zomerse hit kunnen worden. De zeven nummers liggen goed in het oor en houden onze aandacht er volledig bij. Een leuke mix tussen pop en r&b.
Aja – ALL Caps (★★★)
Shan-tay, you stay! Aja werd bekend als Drag Queen in de Amerikaanse hitserie Ru Paul’s Drag Race, waar ze al toonde niet op haar mondje gevallen te zijn. Na de show stortte ze zich dan op het maken van muziek en de clubs zouden het moeten weten, want elke song zou zomaar een hele dansvloer kunnen overnemen. Ondertussen rapt Aja er op haar gemak over en brengt ze nog eens bakken ‘sass’ mee. She didn’t come to play!
Chibi Ichigo – Legenda (★★★★)
Enkele weken terug organiseerden we ons allereerste showcase festival en een van onze persoonlijke ontdekkingen was met zekerheid Chibi Ichigo, die ons met haar ep opnieuw moeiteloos weet in te pakken. Het Russisch zorgt voor verfrissing en maakt haar meteen ook kanshebber tot het worden van shooting star van 2020. Hou je oren maar gespitst, want “Mama” en “Legenda” zijn al goede voorbeelden voor het rijke muzikale arsenaal van Ichigo. Een echte aanrader voor fans van moody hiphop.
City Calm Down – Television (★★★★)
City Calm Down kondigde nog niet zo lang geleden aan dat ze er mee ophielden. Een donderslag bij heldere hemel, want de groep wist namelijk drie uitstekende platen uit te brengen. Hun meest recente, Television, verscheen eind augustus en vatte nog eens alle sterktes van de groep samen. Catchy postpunk in combinatie met frisse melodieën en een bepaalde je ne sais quoi. Nummers als “Mother” zijn gewoon songs die zich zo in je hoofd nestelen en niet anders dan goede gevoelens met zich meedragen. City Calm Down is een band die heel wat energie met zich meedraagt en alles in zich had om goed door te breken. Helaas zal dat dus niet meer gebeuren, maar met Television hebben ze alvast een wondermooie en aanstekelijke zwanenzang beet.
Gauche – A People’s History of Gauche (★★★½)
Als je band leden van zowel Priests als Downtown Boys bevat, weet je dat het niet slecht kan zijn. Gauche is dat dan ook niet. Meer nog, hun debuutplaat mixt punk met new wave zonder daarbij te ouderwets te klinken. Al bij opener “Flash” hoor je de sterktes van deze band. Er zijn jangly gitaarlijnen, er komt een saxofoon piepen en de vocals zijn rijk en aangenaam om te verorberen. Bovendien duiken er speelse en iets krachtigere nummers op, waardoor de plaat een beetje alle richtingen uitschiet. Net daardoor weet Gauche een extreem boeiend debuut neer te zetten, want iedere song is een verrassing die je telkens nog eens wilt beluisteren.
Mannequin Pussy – Patience (★★★★½)
Punk is dezer dagen zeker niet meer zo hip als het vroeger was, maar zo nu en dan kan er eens een fenomenaal en vernieuwend punkalbum opduiken dat alle registers opentrekt. Patience van Mannequin Pussy is zo’n album. Het is de derde plaat van het viertal uit Philadelphia, maar wel hun eerste op Epitaph Records. In alles hoor je dan ook een evolutie in sound. De klank is grootser, de riffs opvallender en de songs veel dynamischer. Maar er is meer, er kruipt ook kritiek in de sound van de groep, kijk maar al naar de albumcover van de plaat. Niet alles hoeft constant de pan uit te swingen, denk maar aan “Fear/+/Desire”, maar als ze dat doen zoals op “Drunk II” moet je toch even je pet terug rechtzetten. Er valt heel wat te beluisteren op Patience, en met een beetje geduld zal je het ook wel in heel wat eindejaarslijstjes zien opduiken.
The Heavy Minds – Second Mind (★★★★)
Bands uit Oostenrijk, wij kunnen er geen vijf opnoemen. Maar The Heavy Minds probeert toch maar eens te bewijzen wat voor een bruisende scene er daar is. Uit het pittoreske Upper brengt de groep garagerock mee die evengoed uit de Californische stal zou kunnen komen. Ferme riffs, catchy refreinen en wat uitspattingen die nu eens aan Ty Segall en dan eens aan Oh Sees doen denken. De invloeden zitten goed, en de sound is genoeg verder uitgewerkt om toch nog origineel uit de hoek te komen. Denk maar aan de bluesy gitaarsolo’s van “Footpath Of Fortress” of het epische “Heavy Load of Fools”. Fans van alle voornoemde bands zetten deze The Heavy Minds maar best op hun radar, ’t is de moeite!
The Menzingers – Hello Exile (★★★½)
Bestaat er een minder consistente band in het punkgenre? We betwijfelen het. The Menzingers zit ondertussen aan album nummer zes, en nog steeds weet de groep een heel degelijke plaat neer te zetten. Ze maakten nog nooit een slecht album en dus kunnen we de groep omschrijven als eentje waar je nooit teleurgesteld door zal worden. Op Hello Exile haalt de band alle krachtpunten boven die hen zo sterk maken: catchy nummers, af en toe wat furieuze vocals en hier en daar een gitaaruithaal. Nummers als “Anna” en “Strangers Forever” kan je na één luisterbeurt meezingen en we voelen het ons nu al brullen op een van hun concerten. Leuke band, leuke plaat, meer moet dat soms niet zijn.
Deze recensies werden geschreven door Maxim Meyer-Horn, Simon Meyer-Horn, Ann Mulleman en Niels Bruwier.
