De Amerikaanse noise-rockers Daughters zijn weer terug van weggeweest. Acht jaar moesten de fans wachten op een nieuw album, toen vorig jaar comebackplaat You Won’t Get What You Want. Een industriële wervelwind zwartgeblakerd van de dissonante geluiden. Botanique wisten ze in april reeds uit te verkopen, benieuwd of ze ook dit bezoek even memorabel kunnen maken!
De Gentse experimentele band Youff bracht ons alvast een passend voorprogramma. Tussen het rookgordijn de stroboscoop projecties door zagen we de silhouetten van het vijftal. Het gejakker dat ze creëren bevindt zich ergens op het snijpunt tussen noise en hardcore en is naast reverb voorzien van een hele trommel effecten. Frontman Michiel de Naegel wentelt zich comfortabel in de microfoonkabels terwijl hij speelt met tonaliteit en stemtimbre. Van kreunende, hese post-punk vocals naar een zesde versnelling en weer terug. Wat er net gezongen wordt, is nauwelijks te verstaan, maar onze ziel werd grondig gezuiverd en de oren stevig uitgespoten.
Alexis Marshall en co verschenen stipt op afgesproken uur met openingsnummer “Long Road, No Turns”. Dat bovengenoemde vocalist tevens een theatrale performer is, wordt ons in de eerste minuut al duidelijk. Nog voor zijn stembanden ook maar één woord hadden geproduceerd, zwiert hij al – ritmisch weliswaar – in het rond met het statief dat hem gegeven was, dat belooft! Het nummer klinkt als een lang aanslepende paniekaanval, die echter nooit echt tot uiting komt. Een visceraal discomfort gevoel dat ons heen en weer doet schuifelen.
‘I cry about it, I cry about it, I cry about it because I want to’ wordt luidkeels meegebruld tijdens vervolg nummer “The Lords Song”. Hier wordt wel meteen duidelijk dat Marshall niet dezelfde scherpte en grilligheid in zijn stem kan leggen als op het album. Een gegeven dat hij maar al te goed weet te combineren met zijn exhibitionistisch gedrag. Tegen het vierde nummer heeft de man zijn spreekbuis al volledig onder gekwijld en zichzelf twee wonden in het gezicht geslagen. De act lijkt aanvankelijk wat geforceerd, maar naarmate we verder in de lawaaierige waanzin van Daughters worden gezogen, vallen de stukjes op hun plaats en beginnen we zelfs te geloven dat Alexis deze stunts ook thuis voor de spiegel uitvoert.
Ondanks dat de frontman veel aandacht vraagt, staat hij uiteraard niet alleen op het podium. Het trio snoeiende gitaristen zorgen onder leiding van drummer Jon Syverson voor een geluidsmuur om u tegen te zeggen. Bij momenten lijkt het zelfs alsof ze hun klanken met roestige kettingzagen produceren. Op de tweede leg van “Satan In The Wait” horen we ook voor het eerste de zachte, verademende backing vocals van Monika Khot. ‘The world is opening up’, schreeuwt Marshall nog voor een laatste keer in al zijn krankzinnigheid, maar echt openbarsten doet de grond van het Trix zaaltje toch niet.
Dan maar tijd voor een stagedive dacht hij ongetwijfeld. Als zijn been echter blijft vaststeken in de hals van één van de fans, sleurde hij deze maar meteen mee tegen de grond om vervolgens twee minuten lang met gespreide knieën zittend op de arme stakker de rest van het nummer te brengen. Rug tegen de vloer en aangestaard door de manische zanger, kon de jonge knaap niet anders dan ondergaan. ‘Lichtelijk aangerand’, hoorden we hem nog grappen tegen zijn vrienden – althans, we hopen toch dat het komisch bedoeld was. Marshall zwalpte nog even als een bezetene rond in het publiek en klokte iets voor het uur uit. Een freakshow in het kwadraat.
Daughters bracht in Trix een muur aan industriële noise klanken, die maar al te vaak een bezwerend effect overbrachten. De volheid van geluid en scherpte van Marshall zijn stem die we van op het album kennen, kwamen niet helemaal tot hun recht, maar de ontremde podium présence maakte dit meer dan goed. De lange haren vlogen op de voorste rij dan ook continu in het rond!
