De laatste voorronde van het Oost-Vlaamse deel van Sound Track vond plaats in de N9 van Eeklo. Daar stonden er nog eens zes bands voor ons klaar die het beste van zichzelf zouden geven. Heel wat talent in deze voorronde trouwens, want er was geen enkel optreden waarbij we onze neus optrokken of aftelden op de klok hoe lang het nog zou duren. Toch zijn er bij bepaalde bands natuurlijk nog wat groeiproblemen, en wist de één dus meer te overtuigen dan de ander. De N9 liep alvast goed vol voor het nieuw Belgisch talent van het moment, en wat wij ervan vonden, lees je hieronder.
Mondingo
© Patrick Blomme
Openen op een talentenjacht, het is niet de meest dankbare taak. Toch nam Mondingo hem met beide handen aan, en hij leek de N9 van bij het begin in een soort van mythische extase te brengen. Dat deed hij door heel wat bongo’s te gebruiken, mysterieuze percussie en exotische synthklanken. Samen met kleurrijke kledij en een zeer speciale zonnebril zat het qua looks alvast dik in orde. Maar ook muzikaal was het om te smullen. Het drietal bracht een fijne mix van tribale klanken en psychedelische sounds en zo konden zelfs de vroege vogels al subtiel een dansje wagen. Wat vreemde Afrikaanse talen werden nog in het geheel gemengd om het plaatje compleet te maken en zo namen we afscheid van de funky psychpop van Mondingo, heerlijk!
Karibu Orchestra
© Patrick Blomme
Het mysterieuze sfeertje van daarnet werd doorgetrokken met Karibu Orchestra. De band doet het weliswaar op een meer jazzy manier, die zich ontplooide in lange jams en op het eerste gehoor onsamenhorigheid. Maar net die atypische sound zorgde ervoor dat het hier zo boeiend werd. Je sleepte jezelf mee in de sfeer van de groep en voor je het wist, zat het er al op. Er kroop wat postrock in, maar evengoed wat experimentele jazz. Net zoals het al eens positief en dan weer wat duisterder klonk. Goed gebracht, maar wel weinig memorabel, want twee acts later waren we al vergeten wie de tweede band van de avond was.
Depths.
© Patrick Blomme
Depths. was deze avond muzikaal de sterkste band. Een soort van postmetal sfeertje werd plots in de N9 ontplooid, en het zorgde ook voor het eerst voor een bomvolle zaal. De band nam geen gas terug en speelde oorverdovend luid. Dreigende sounds, intense beleving en vooral snedige riffs. Frontman Olivier De Metsenaere liet zich volledig gaan tijdens de show en stond constant voor het podium zich volledig in te leven bij de muziek. Toch konden we ons bij momenten niet van de gedachte ontdoen dat het vocaal hier en daar wat ruiger mocht zijn, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de strakke eindnoot waarmee de band een uitmuntend instrumentaal stuk door de zaal knalde. De jury was alvast overtuigd.
Peenoise
© Patrick Blomme
De vreemdste band van deze avond was ongetwijfeld Peenoise. Alleen de bandnaam doet al wat gniffelen, maar op het podium gebeurden er ook allerlei vreemde zaken. Zo nam de band een schilder mee die tijdens de show die een kunstwerk probeerde te maken, spotten we twee synthspelers en was er een frontman die zich volledig (letterlijk) smeet. Dit alles in een blender zorgde voor een unieke ervaring en dan moest het muzikale aspect nog komen. Dat aspect is vooral lo-fi met invloeden van americana, rock, indie en sixties. We dachten aan een mix van Kurt Vile en The Van Jets, maar het ging zoveel richtingen uit dat we het uiteindelijk gewoon houden bij ‘het gevoel van een ontlasting na een hele dag te moeten wachten’. De strakkere songs van Peenoise zijn de beste, dus het iets tragere derde nummer viel voor ons wat uit de boot. Maar de drie andere songs waren zo sterk, fascinerend en overdonderend dat we toch aan hun lippen gekluisterd bleven. Met een gierende solo op het eind smeet de frontman de drum aan gort, en zo onthouden we deze band alvast zeker als een unieke show.
Meta Peta
© Patrick Blomme
Na al dat geweld op podium was het eens tijd voor een duo. Maar rust was er allerminst, want de groep bracht een unieke mix van stoner en mathrock en dat met zijn twee. Hoe ze dat deden? Met een drummer die er heel wat op los mept en een bassist die met vijf snaren heel wat strakke sounds weet neer te zetten. Een vettige sound, zo je wil, die onze oorkanalen penetreerde en ons liet smeken om het te blijven ervaren. Na een tijdje wordt zoiets wel eentonig, maar met de nodige effecten en het sterke spel wist de band wel te overtuigen. Er waren merkbaar wat zenuwen, waardoor er iets te geconcentreerd gespeeld werd. Jammer, want met iets meer bewegingen zou dit finalemateriaal geweest zijn.
Marie
© Patrick Blomme
Net zoals het begin, is het einde een ondankbare plaats om te spelen op een talentenjacht. In de N9 was het de beurt aan Marie, een singer-songwriter uit Sint-Niklaas. Maar een singer-songwriter op het eind van een avond, dat is vragen om problemen. Gelukkig hield het publiek zich tamelijk stil, en was er heel wat enthousiasme. Dat mag ook wel, want Marie heeft een prachtige stem die je helemaal inneemt. Helaas waren de songs ondermaats en voelde het geheel soms nog wat te kinderlijk aan. Net daardoor wist Marie ons niet helemaal omver te blazen. De topics waren eentonig, de muziek basic en na vier nummers konden we de songs al niet meer van elkaar onderscheiden. Pluspuntje wel voor de extra gitaar die de zangeres meenam, zo werd het geheel niet al te saai en kregen we extra dynamiek, maar er is duidelijk nog heel wat werk aan de winkel als ze echt wil doorbreken.
Sound Rank
Gisterenavond was dus de laatste selectieronde voor Oost-Vlaanderen en kregen we de laatste kandidaten te zien voor een finaleplek. We weten dus al alle Oost-Vlaamse finalisten, maar toch willen we nog even onze eigen top drie meegeven. Eentje die deze avond moeilijk te kiezen was wegens het grote talent in de N9.
3. Depths.
2. Mondingo
1. Peenoise
Op zaterdag 8 december kan je alle Oost-Vlaamse finalisten aan het werk zien in De Centrale in Gent.
