LiveRecensies

Horst 2019 (Dag 2): Toekomstmuziek in geuren en kleuren

Bij het krieken van de dag konden we onze voetjes onder tafel schuiven bij een vegetarische brunch in de ochtendzon. Een pastasalade met aubergine, een pistolet met brie of de reguliere koffiekoek: je kon er heel de voormiddag a volonté van genieten, terwijl een dj een streepje free jazz van John Coltrane voorzag. Je betaalde er overigens wel een extraatje voor, maar eenmaal daar ben je al lang blij dat je niet voor de zoveelste keer Aïki noodles moet eten als ontbijt.

We lieten ons verleiden tot een gegidste art-walk, waarbij je bij de vernuftigste werken telkens een korte schets en historie kreeg. Voor ons sprong het werk ‘Jewels’ van Benni Bosseto er toch wel uit. Skelet-achtige structuren werden er vastgeketend aan het plafond van een leegstaand gebouw. De ijzeren kettingen staan symbool voor hoe onze eigen sieraden en ijdelheid ons ook letterlijk kunnen beperken in onze vrijheid. Benni liet ook de loods enkele centimeters onder water lopen, waardoor je meteen je schoenen en kousen moest uitdoen om het stuk van dichtbij te bewonderen. Ook het werk van Manolis D. Lemos kon ons bekoren. Zijn mond zagen we doordrenkt van inkt verschijnen op een gigantisch scherm, terwijl door een technoproducer vervormde metalgeluiden door de geluidsboxen suisden van een slijkerig en kil pand. Het geheel gaf weer hoe robots met behulp van artificiële intelligentie zelf kunst proberen maken.

Onze eerste muzikale act van de dag was Invisible City. Een Canadese dj die tevens werkt bij het gelijknamige record label en platenwinkel. Hij centreerde zijn set rond retro jaren tachtig percussie: zeer bouncy. Het deed ons bij momenten denken dat we in een aflevering van Flodder verzeild waren. Invisible City bleef echter niet heel de tijd in hetzelfde straatje draaien. Afrikaanse deuntjes passeerden even goed de revue en afsluiten deed hij met een heerlijk Turks psychedelisch nummer. Een aangename opener van dag twee.

op het ‘Ceiling for a Crater’ podium werd ondertussen de tweede ‘Horst-Talk’ gehouden. Een vijftal panelleden bogen zich over vragen van een moderator met architectuur als thema van de dag. De banken rondom waren goed gevuld met een honderdtal geïnteresseerden. Zelf zijn we hier niet al te lang bij blijven stilstaan, aangezien we nog een stuk van de Brusselse Golin wilden meepikken. Onder begeleiding van een vaste plaatjesdraaier spuwde ze haar high-pitched Japanse vocalen vol enthousiasme op ons af. Een bevreemdend, maar zeer dansbaar optreden ergens tussen J-pop en elektronische dancehall.

Na het bis-nummer van bovenvermelde Brusselse stonden we meteen goed om Tama Sumo te zien aanvangen. Zij bracht een set die schreeuwde om de zon – maar die helaas niet altijd aanwezig was. Wie de weg wist te vinden naar de meer afgelegen ‘The Opposite of Lost’ was hier op dit uur niet meer weg te slaan. Zwoele soul-vocals werden afgewisseld met scherpe saxofoonnoten en dit alles over heerlijk liquide 4×4-house beats. Met feelgood anthem “What a life” van Gwen Guthrie (Joey Negro Remix) barstte het feest helemaal los.

Bekomen konden we tijdens het live optreden van Oceanic. Met zijn analoge synthpads creëerde hij een sound die ergens in de verte had gehoord van Aphex Twin, maar bij momenten ook van bas voorzien was. Ergens tussen de dromerige ambient sfeer door bubbelden synthpassages als bellen boven water. Een welgekomen ontspanning die perfect met ogen dicht te beleven viel – al moeten we toegeven dat de roodbelichte rook ook wel een extra vleugje mystiek bracht.

https://www.instagram.com/p/B2ZRT_KoIvQ/

Het was zaterdag beduidend drukker op de festivalweide en dit merkten we maar al te goed. Tijdens Mall Grab liepen de temperaturen aardig op. We zagen vanop de eerste rij hoe zijn Beatles-achtige kapsel met gekende schwung op en neer wipte op knalharde elektro, breakbeat en techno. ‘It’s a good day, nobody can tell me shit!’ galmt nog steeds door onze hersenpan. Breng die nieuwe ep How the Dogs Chill, Vol 2 toch uit, verdomme. Wie vertrouwd is met Jordon Alexander werd niet verrast, maar zijn typerende ‘headbanging club music’ – zijn woorden – sloegen ook deze keer weer aan.

Het laatste vleugje energie werd er nog uitgeperst tijdens SPFDJ, die liet noteren dat techno absoluut niet eentonig hoeft te zijn. We sloten de avond nogmaals af rond het gezellige kampvuur in het aparte stukje wei, speciaal gecreëerd om in de vroege uurtjes nog een muziekje te beluisteren zonder daarmee je campinggenoten te storen. Dat elektronische muziek niet altijd het meest evident is om tekstueel te beschrijven, staat vast, dus waarom kom je niet zelf een kijkje nemen hoe het er op dag 3 aan toe gaat?

Lees hier ons verslag van dag 1 op Horst.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Horst lost complete affiche voor tienjarig jubileum!

Voor de Belgische alternatieve danceliefhebber is er één weekend per jaar dat met fluostift aangeduid staat in de agenda. Dit jaar is…
InstagramLiveRecensies

Horst 2023 (Festivaldag 3): Opgewekte energie

Een driedaagse kruisbestuiving van elektronische muziek, creatieve kunst en grenzeloze architectuur: dat is wat Horst in een notendop inhoudt. Het festival vindt…
LiveRecensies

Horst 2023 (Festivaldag 2): Ogen, oren en tijd tekort

Dansen kan je overal, vraag dat maar aan de bietenboeren uit Sint-Truiden. Maar dansen is nergens zo leuk als in Vilvoorde dit…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.