Vandaag leven we in een consumptiemaatschappij, alles moet hapklaar en snel zijn. Zo ook voor muziek. Je komt niet vaak platen tegen die meerdere luisterbeurten vereisen om volledig mee te zijn met het album. Godzijdank zijn er unicorns zoals Cloudkicker. Dit eenmansproject van Amerikaan Ben Sharp brengt wat men noemt post math metal: instrumentale muziek waarbij exotische ritmepatronen, opbouw en dynamiek centraal staan. Nu verdrinken een groot aantal groepen zichzelf in de complexiteit en klinken de nummers eerder als een uit de hand gelopen experiment. Niet zo voor Cloudkicker. Hoewel de ritmes en grooves niet vanzelfsprekend zijn, kan je op de overkoepelende maattijden nog wel lekker headbangen. Hiernaast zijn de nummers ook geen maalstromen die de ene na de andere bizarre riff jouw richting uit katapulteren, Cloudkicker weet goed hoe je een song pakkend moet opbouwen en organisch laat openbloeien.
De naam Cloudkicker doet voor de generatie geboren in de jaren tachtig mogelijk een belletje rinkelen. De naam komt namelijk van de Disney animatiereeks Talespin, die op tv was begin jaren negentig. Centraal in de reeks staat Baloe de beer die met zijn vliegtuig op avontuur gaat. Dit verbaast ons niet, gezien Ben Sharp in het dagelijkse leven burgerluchtvaartpiloot is. Het is indrukwekkend dat één enkele ziel dergelijke complexe maar pakkende muziek zowel kan componeren als uitvoeren. Enkele jaren geleden is de Amerikaan voor het eerst de baan opgetrokken, op uitnodiging van Intronaut. Die band is namelijk zo wild van Cloudkicker dat ze hem niet enkel op tour meewilden, maar ook onder de naam Nautkicker Sharp begeleidden op het podium.
Openen doet de plaat met “Night”. Een stemmige intro, mee gedragen door een zoemende synth bas. Het neuriebare oosterse gitaarmotiefje en de elektronische drums passen hier mooi op. Grappig detail is dat de clicktrack duidelijk hoorbaar is, zeker op het einde. Dit nummer leidt perfect “Xaoc” in. Hier toont Ben Sharp waar hij goed in is: heavy gitaar riffs die de eerste paar luisterbeurten alles behalve vanzelfsprekend zijn om mee op te headbangen. Hij weeft op zijn gitaar een spinnenweb dat dient als muzikale rollercoaster. Die dolle rit eindigt in een kalmer einde dat raakpunten met klassieke post rock heeft.
“Blackwing” geeft ons een gemakkelijker verteerbare gitaarmelodie. Het feit dat niet elke maat hetzelfde is, zet je initieel op het verkeerde been, maar werkt tegelijk enorm verslavend. Het toont nog maar eens aan dat Sharp z’n tijd neemt de nummers uit te bouwen, want vervelen doen ze voor geen seconde. Je hebt geen cascade aan noten nodig om uitdagende muziek te brengen. “YHWH” kan je beschouwen als de ballad van het album. Het tempo is danig teruggeschroefd, de inkleding is minimalistischer. Wanneer de sluizen der distortion echter opengaan kan je niet anders dan goedkeurend met je hoofd schudden. Eindigen doet de plaat met “Void”, een lekker agressieve banger. Initieel lijkt de gitaar te blijven hangen, maar dit is een bewuste opzet. De zenuwachtigheid draagt bij aan de sfeer, niet enkel van dit nummer, maar van de plaat op zich. De schakering tussen dit gejaagde gevoel en de rustpunten op het album voelt natuurlijk en fris aan.
De laatste jaren zien we de populariteit van instrumentale mathematische muziek groeien, kijk maar naar groepen zoals Animals As Leaders en Chon. Dergelijke bands worden op handen gedragen door muzikanten die verder kijken dan de spreekwoordelijke drie akkoorden. Na Unending tientallen keren beluisterd te hebben, ontdekken we nog steeds nieuwe details. Dit album is op avontuur gaan in een jungle van geluid, slingeren van de ene exotisch groove naar de andere. Ook het kleurrijke artwork mogen we zeker niet onvermeld laten. Als we dan toch een minpuntje moeten aanstippen, is het de korte duur van de plaat. Maar laat ons eerlijk zijn: een half uur Cloudkicker boeit zoveel meer dan een etmaal van de zoveelste inspiratieloze indieband. Zij die gaan tellen, groeten u!
