De afgelopen dagen zagen de weersvoorspellingen er niet ideaal uit en ook aan de merchandisestand van het OLT hadden ze hierop ingespeeld met de nodige gepersonaliseerde regenjassen. Gelukkig hadden de weergoden andere plannen gisterenavond. Op het programma stonden The Bony King Of Nowhere en José Gonzalez. De ene scheert met zijn meest recente plaat, Silent Days, hoge toppen in Vlaanderen en de andere is al jaren een vaste leverancier voor Zweedse melancholische liedjes.
Voor de voorlaatste show van The Bony King Of Nowhere deze zomer trok de band alles uit de kast. Zo had Bram Vanparys voor de verandering eens geen wit T-shirt aan, maar een hemd en Gertjan Van Hellemont had dan weer een hoed en een zonnebril meegenomen. En ook de originele drummer, Christophe Claeys, was nog eens van de partij. Desondanks het relatief vroege uur was er al veel volk aanwezig om Vanparys en co aan het werk te zien. Het enige nadeel hieraan was dat deze mensen ervoor hadden gekozen om een plekje op de tribune te bemachtigen. Compleet begrijpelijk tijdens zo’n concert.
Hierdoor bleef er tussen de band en het publiek een grote leegte gedurende een groot deel van de set. De band had het in het begin duidelijk moeilijk om met hun muziek die afstand te overbruggen. Toch leek het openluchttheater in onze ogen de ideale locatie voor een band als Bony King. Op muzikaal vlak hadden we weinig opmerkingen, zowel de nummers die hij solo bracht als degene met band ,werden aan volle sterkte ingezet. Al kregen we pas vanaf “Eleonore” het gevoel dat Bram eindelijk het publiek te pakken had. Vooral met zijn uithaal ‘What you see is what you get’ had hij ons eindelijk bij het nekvel gegrepen.
September vorig jaar was José González te zien in Brugge en Hasselt met zijn String Theory. Dit 25-koppige orkest liet hij voor de verandering nog eens achterwege en hij besliste om net als twee jaar geleden een solo concert te spelen in het OLT Rivierenhof. Ondertussen is hij ook al kind aan huis, gisteren was alweer het zijn derde show in Deurne.
Van het OLT kreeg González oorspronkelijk anderhalf uur om op te treden, maar door wijzigingen in het tijdschema kreeg hij uiteindelijk een goed uur om zijn nummers te brengen. Gelukkige voor het publiek duurden de meeste van zijn nummers maar een kleine drie minuten en kon hij er daardoor er ook een hele reeks van spelen. Op een bepaald moment leek het voor ons zelfs even dat het concert al aan zijn einde toe was, maar hij nog niet eens twintig minuten had gespeeld.
https://www.instagram.com/p/B04CjHPB9LX/
De Zweedse singer songwriter José González wees ons gisteren met “Hints” op het feit dat hij al bijna twintig jaar muziek aan het maken is. Met drie albums onder zijn eigen naam, zijn laatste plaat dateert alweer van 2015, en twee albums met zijn andere band Junip. Genoeg materiaal om een volledige show te vullen zou je denken. Maar daar dacht González even anders over, tijdens zijn set sloop er regelmatig cover voorbij. Op een bepaald moment liet hij zelfs aan het publiek de keuze tussen Nick Drake, Simon & Garfunkel en Al Green.
Dat mondde uit in een onderlinge discussie met als eindresultaat “I’m So In Love With You” van Al Green, dat maar al te graag door het publiek werd meegezongen. Ook The Beatles en Massive Attack passeerden gisteren de revue, al hield hij die laatste voor het einde. Zijn eigen materiaal werd daarentegen in bijna volledige stilte door het publiek opgenomen. Op de momenten dat er tijdens zijn nummers een pauze viel, kon je bijna een speld horen vallen. De Zweeds-Argentijnse zanger maakt vooral luisterliedjes, net iets wat het publiek gisteren heel goed kon verdragen.
https://www.instagram.com/p/B04KyWDnNvI/
Je zou denken dat het materiaal van González maar eentonig is zonder zijn String Theory, maar niets is minder waar. Elk nummer was een pareltje op zichzelf en cadeau voor het oor. Tijdens “Down The Line” gebruikte hij voor de eerste keer van de avond ook zijn gitaar als percussie instrument en dat werd door het publiek lovend onthaald. Om extra diepte te geven aan zijn muziek, had hij ervoor gezorgd dat het gestamp van zijn voet versterkt werd tijdens zijn nummers. Op deze manier zorgde hij voor een geïmproviseerde basdrum. Het gaf zijn muziek een warme dimensie en zorgde regelmatig voor kippenvelmomenten, onder andere tijdens “Cycling Trivialities” en “Stories We Build, Stories We Tell”.
Gisterenavond deed José González iets waar The Bony King Of Nowhere een hele set mee sukkelde. Vanaf minuut één waren we mee in zijn verhaal en nam hij ons gedurende een uur mee in zijn wereld. Ook zonder zijn 25 kompanen op het podium wist hij zijn mannetje te staan. Met zijn gitaar in de hand wist hij ons te overtuigen van zijn muzikaal talent en ook van zijn charmes, al had hij niet veel woorden nodig om ons daarvan te overtuigen.
