Ons had je over Foster the People lang geen kwaad woord kunnen horen zeggen. Torches definieerde het indiepopgenre, en Supermodel onze jeugd. Ook met het recentere Sacred Hearts Club wist de band te scoren door nieuwe invloeden als hiphop en r&b op een interessante manier in hun geluid te verwerken. Alles wees erop dat het kwartet kon blijven boeien en innoveren, en dat ze hun status als one-hit wonder met succes de rug gekeerd hadden.
Het doet dan ook pijn om de groep rond songschrijver en multi-instrumentalist Mark Foster in 2019 totaal de mist in te zien gaan. In “Style” zat nog ergens een sterke song verscholen, ook al dreigde het nummer instrumentaal bij momenten te vervallen tot een B-kantje van Muse op hun dieptepunt, maar bij “Worst Nites” raakten we gewoon verveeld.
“Imagination” gaat helaas verder op hetzelfde elan. Het nummer klinkt als een herwerking van “Sit Next to Me” zonder de ziel. De piano klinkt robotisch en passieloos, en Mark Foster zeurt meer dan hij zingt. Er zijn nergens interessante melodieën te vinden. De gitaarsolo die na een drietal minuten voor extra energie zou moeten zorgen is het muzikale equivalent van het proberen uitdoven van een woningbrand met een enkel flesje water. Het nummer wil laidback klinken, maar lijkt dat begrip te verwarren met ‘doods’.
Om het met een weinig kleurrijk adjectief te zeggen: dit nummer is gewoonweg saai. “Imagination” bevat geen van de elementen die ons juist zoveel van deze band deden houden. Foster the People lijkt tegenwoordig meer bezig te zijn met het proberen overdoen van hun recente succes dan met het schrijven van nummers die indruk maken, en daar worden we eerlijk gezegd wat droevig van. Het ontbreken van sterke hooks laat ons gelukkig toe om snel te vergeten dat dit nummer bestaat.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
