Mehldau is het type jazzmuzikant dat stilaan alles achter zich heeft. Er waren die tot op het bot uitgekloven en uitgepuurde soloplaten, er waren de eerder popgetinte albums, net als de avontuurlijke escapades met zijn trio, de blues en ballads en het klassieker getinte werk (het recente After Bach). Niet eens zo gek geleden was er ook de uitgave van een imposante livebox. Daarnaast en daartussen waren er ook vaak onverwachte en hoogst innovatieve samenwerkingen, zoals onder meer het in elektronica gedrenkte project met Mark Giuliana. En nu ligt er nieuw werk van hem in de winkels. Finding Gabriel is niets minder dan een droom van een album.
Opnieuw is het vooral de mix tussen improvisatorische jazz en soms bevreemdende elektronica die hier de hoofdtoon voert. Op muzikaal vlak merk je ook hoe Mehldau zich laat leiden door alle mogelijkheden die de moderne technologie hem biedt, weliswaar zonder de kern uit het oog te verliezen. De Amerikaanse pianist zoekt daarbij nieuwe wegen om zijn hemelse pianopartijen te doen schitteren. Zo ontstonden de eerste kiemen voor dit album bij de ontdekking van een specifiek type synthesizer en die klanken te combineren met de soms aan waanzin grenzende percussie van ‘beat master’ Mark Giuliana.
Inspiratie voor dit album putte hij onder meer uit de Bijbel. Lijkt initieel wat vreemd, al wordt die keuze helderder door de connecties te leggen tussen de Bijbelse verhalen en onze huidige tijden. Daar is het Mehldau hier ook om te doen. Dat merk je onder meer nog in de albumtitel (de aartsengel Gabriël), maar ook in de songtitels (zoals “O Ephraim”). Neem bijvoorbeeld opener “The Garden”. Daarin kan je een verwijzing vinden naar het hemelse paradijs op aarde, maar evengoed ook een clevere hint richting het klimaatvraagstuk. Zo duiken er op Finding Gabriel wel meer van die cryptische verwijzingen op.
Finding Gabriel is evenzeer een album waarop Mehldau barst van de ambitie. Dat merk je onder meer aan de eerder vermelde opener waarin drummaatje Giuliana de meest te gekke drumfills tevoorschijn haalt en er een subliem gastrolletje weggelegd is voor trompettist Ambrose Akinmusire (binnenkort op Jazz Middelheim). Mehldau leeft zich, samen met zijn metgezellen (Giuliana op drums, Becca Stevens, Gabriel Kahane en Kurt Elling op vocals), op dit album immers helemaal uit en laat zich volledig gaan.
Het resulteert in een album dat niet alleen een politiek statement maakt (met name via onder meer “The Prophet Is A Fool” met de kenmerkende zin: ‘There are guns, but not for hunting’), maar ook in Mehldau’s carrière een keerpunt markeert. Zo zou je Finding Gabriel kunnen beschouwen als de creatieve verderzetting van wat hij eerder al met het Taming The Dragon project lanceerde. Het pianospel is nooit minder dan goddelijk, al blijft Mehldau ver weg van uitputtende solo’s en beklemtoont hij volop de samenwerking, door onder meer de menselijke stem –zij het als afzonderlijke vocale lagen– centraal te plaatsen. Het demonstreert de creatieve en artistieke vrijheid die eigen is aan Mehldau.
Op zijn nieuwste album wisselt de pianist heerlijk af tussen meer intimistische passages (zoals met de romantische dagdromerij van “Born To Trouble”,“O Ephraim” of het in ambientsferen gedrenkte “Deep Water”) en dwars en weerbarstig experiment (“Striving After Wind” of het met vioolwerk opgetuigde hoogtepunt “St Mark Is Howling In The City Of Night”). Qua sfeer leunt het soms erg aan bij wat Radiohead uithaalde met Kid A. Met name: een batterij elektronica van stal halen, en vrijuit stoeien met allerhande opwindende popmotieven en hooks. Het resultaat is een hoogst avontuurlijk en bij vlagen erg memorabel album.
Brad Mehldau Trio is live te bewonderen in Bozar en dat op 22 september.
