@ Brad Mehldau Trio
Brad Mehldau wordt als een van de meest toonaangevende jazzpianisten van de afgelopen twintig jaar beschouwd, althans door de New York Times. Eerst horen, dan geloven. Gisteren mocht Antwerpen de proef op de som nemen in de wondermooie Roma. Daar bleek dat de New Yorkse redacteurs niet overdreven in hun lauweren. De Amerikaan belichaamt de essentie van de jazz en beschikt over een onwaarschijnlijk improvisatietalent. Samen met zijn trio, bestaande uit drummer Larry Grenadier en bassist Jeff Ballard, bracht hij eigen stukken, interpretaties van klassieke jazzstukken en covers van populaire songs.
De drie heren zijn een waar powertrio. Sinds 2008 spelen ze samen in dezelfde bezetting en brachten in de tussentijd al enkele legendarische platen uit zoals Blues and Ballads en Where Do You Start. Na al die jaren zit de ‘kunst van het trio’ hen in de vingers. Mehldau op piano als centerpunt van de aandacht zou niks zijn zonder de warmte van de contrabas en het temperament van de drums. De Roma kreeg van deze bezetting een excellente voordracht. Het zittende publiek gonsde van enthousiasme en hield zich aan alle jazzetiquettes. Het was muisstil tijdens de stukken, uitzinnig na een solo en bezield na elk nummer.
Het trio begon met een onverwachte opener. “Got Me Wrong” van Alice in Chains werd in een verfrissend jazzarrangement geplaatst. Al gauw werd duidelijk waarom het trio over zo’n gerenommeerde reputatie beschikt. Elegant verweven melodische partijen van Mehldau werden naadloos aangevuld door de immer attente Grenadier, wiens spelen nooit misverstaan werd door de contante polyritmische oefeningen van Ballard. Mehldau is een ongelofelijke pianist. Het lijkt wel alsof zijn handen elk over een apart brein beschikken. Zijn rechterhand vliegt vingervlug het klavier over, terwijl zijn linkerhand een hele andere melodie lijkt te spelen. Zo’n contrapuntisch spelen is extreem moeilijk, maar Mehldau lijkt er met alle gemak van af te komen. Ook al is wat ze spelen aartsmoeilijk en muzikaal ingewikkeld, toch waait hun muziek gemakkelijk door de zaal, als een briesje.
Na “Spiral” spreekt de pianist ons toe in Nederlands met een sterk Amerikaans accent. Het is vreemd volzinnen te horen in zo’n accent, maar Mehldau spreekt een woordje Nederlands aangezien hij getrouwd is met de Amsterdamse jazzzangeres Fleurine Verloop. Het feit dat we in onze moedertaal worden aangesproken brengt het trio alleen nog maar dichter tot het publiek. Tijdens het volgende nummer, “Bell and the Dragon”, volgen de solo’s elkaar op. Het nummer zou het enige nieuwe materiaal zijn dat voor deze gelegenheid werd gepresenteerd. Het bleek een snel stuk, waar barokke harmonische passages afgewisseld werden met lyrische melodieën en gebroken ritmes. Grenadier speelde de hoofdrol in het hele verhaal. Gedurende het stuk speelde hij uitzonderlijk opzwepende solo’s die werden ontvangen door een breed en euforisch applaus.
Mehdlau zou een hele avond als een bezetene achter zijn piano zitten. Met zijn krukje op de laagste stand lijkt hij haast gehurkt te spelen. Helemaal voorovergebogen gaf zich over aan zijn instrument en zijn medemuzikanten. Nooit zou hij overheersen; zijn twee kompanen kregen alle ruimte voor hun eigen accenten en inbreng. De minutenlange drumsolo tijdens “Valse Brasileira” van Chico Barque vervulde De Roma met de ingewikkeldste ritmes en klanken. Leunend op zijn bas en in yogahouding keken Grenadier en Mehldau toe naar Ballard die alles uit zijn mars sloeg. Wanneer de drums verstomden, gierde de zaal het uit en greep Ballard naar zijn handdoek. Een enthousiasteling uit het publiek schreeuwde iets over recente overleden drummer van de Rolling Stones, Charlie Watts. Helaas kregen we geen interpretatie van een Stones-nummer, maar ging het trio over tot hun versie van Cole Porters “From This Moment On”.
Plots werden we uit onze roes gehaald, wanneer de band besloot het podium abrupt te verlaten. Een welgekomen eerste bisronde werd onthaald met een staande ovatie, waardoor niet anders kon dat er een tweede volgde. Een laatste keer vervulde het trio De Roma met hun onvoorstelbare compositie en samenspel. Het trio heeft iets universeels en blijft toch oer-Amerikaans. Het ene moment waan je je in een rokerige jazzclub te New York, terwijl je enkele ogenblikken op een zonnige lazy sunday te LA lijkt te zijn. Hun complexe arrangementen bleken makkelijk verteerbaar en het publiek luisterde de hele set begeesterd toe. ‘Hartstikke bedankt,’ kregen we te horen, die dankbaarheid was wederzijds.
Setlist:
Got Me Wrong (Alice in Chains cover)
Spiral
Bell and the Dragon
Ode
Valsa Brasileira (Chico Buarque)
From This Moment On (Cole Porter)
Come Rain or Come Shine (Harold Arlen en Johnny Mercer)
Beatrice (Sam Rivers)
Bis 2
