Een nieuw album van Brad Mehldau? Het doet sowieso de oren een tikkeltje meer spitsen. De jazzpianist, die vrijwel continu tussen Amsterdam en New York pendelt (aangezien hij getrouwd is met de Nederlandse zangeres Fleurine Verloop), heeft het momentum aangegrepen om de hele COVID 19-pandemie een muzikale vertaling te geven. Gestrand in Amsterdam, in lockdown, liet hij zich inspireren door de gebeurtenissen.
Zo geraakte hij onder meer getriggerd door het concept van afstand. Ook al is Nederland zijn thuisbasis, toch trekt hij geregeld naar de Verenigde Staten. Zodoende krijgen we op Suite: April 2020 een muzikale reactie. In twaalf nieuwe composities, coronaproof opgenomen in de Amsterdamse studio Night Dreamer, documenteert hij een verhaal waarin de impact van de lockdown centraal staat.
Aanvullend op het nieuwe werk nam hij eveneens drie nummers op die duidelijk een thematische link hebben, maar die voor de pianist ook op persoonlijk vlak van bijzondere betekenis zijn. Dat zijn respectievelijk “Don’t Let It Bring You Down” (Neil Young) – een donkere song voor troebele tijden, “New York State of Mind” (Billy Joel) – een ode aan zijn andere thuis en “Look for the Silver Lining”, een door Jerome Kern en B.G. De Sylva gepende compositie die als een american standard geldt.
Opmerkelijk aan het album is het sterk verhalende aspect. Neem “waking up” waarmee het album opent. Een korte track, solo piano die onder meer het idee verklankt dat het opstaan is in een heel andere wereld dan diegene die eerder bij het slapengaan tijdelijk vaarwel werd gezegd. Verderop krijg je met “stepping outside” en “keeping distance” eveneens korte, maar desalniettemin aandoenlijk mooie miniatuurtjes van composities voorgeschoteld. Kleine vignettes als het ware.
Zoals de titel aangeeft, is Mehldau’s album op te vatten als een suite. Een bundeling van songs/composities die een weergave zijn van een moment in de tijd. Als luisteraar blijf je geboeid, deels omwille van Brads onmiskenbare technische beheersing. Toch speelt er – jazz superster of niet – net zoals bij iedereen ook bij hem af en toe een gezonde dosis onzekerheid (“uncertainty”) mee. Tezelfdertijd weet Mehldau volop te spelen met een veelheid aan emoties (onder andere de ontroering in “yearning” en de rusteloosheid die uit “waiting” spreekt) en ideeën. Dat haal je eveneens uit composities als “stopping, listening: hearing” en “remembering before all this”, die misschien wel de uitschieter is in de hele pianosoloset.
Opmerkelijk is eveneens hoe het dagelijkse leven vastgegrepen wordt, onder meer in vitale, dynamische composities als “in the kitchen”, het heerlijke “familiy life” en de zoete, maar traanvochtopwekkende afsluiter “lullaby”. Daarmee zit de eigenlijke suite er helemaal op. Als toegift resten er nog drie heel fijne herwerkingen die slechts de kroon op het werk vormen.
Mehldau’s Suite: April 2020 kenmerkt zich door fijnzinnig minimalisme. Binnen een conceptueel framework waarin het onder meer gaat over vertrekken, afscheid nemen en (veilig) afstand nemen legt hij enorm veel emotie in de schaal. Dat maakt van Suite: April 2020 ook bij uitstek een bijzonder eerlijk en openhartig album.
Rest nog te melden dat de opbrengsten van deze muzikale snapshot vrijwel integraal (op distributiekosten na) naar een noodfonds gaan voor jazzmusici in de Verenigde Staten die op financieel vlak zware klappen kregen. Later volgt dan nog een reguliere uitgave op zowel vinyl als cd.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
