Wanneer een legende als Mavis Staples nieuw werk uitbrengt, dan spitsen we graag de oren. Na een roemruchte carrière met The Staple Singers, trok ze de kaart van het solowerk met het door Ry Cooder geproduceerde We’ll Never Turn Back of albums als If All I Was, Was Black. Daarbij werkte ze onder meer samen met Jeff Tweedy (Wilco), die deels verantwoordelijk gesteld kan worden voor de huidige gang van zaken waarbij Mavis nu ook door de nieuwste generatie muzikanten en muziekliefhebbers omarmd wordt (zie ook haar bijdrage op Gorillaz’ Humanz). En nu is er dus met We Get By een nieuw Mavis Staples album, met deze keer niemand minder dan Ben Harper aan het roer.
De facto is We Get By vrijwel helemaal een Ben Harper album, daar hij zowat alle songs schreef en ook als producer in het project betrokken werd. Niet toevallig, want Harper – al jarenlang fan van Staples – werkte eerder al samen met Staples op het in 2016 verschenen Living On A High Note en zag eigenhandig in hoe onverwachte samenwerking met anderen (bvb. Charlie Musselwhite) soms een aanzienlijke creatieve vonk kan geven aan de muzikale carrière.
Er zijn overigens nog overeenkomsten denkbaar: zo zijn zowel Harper als Staples prominente muzikale exponenten van de Afroamerikaanse burgerrechtenbeweging. Ze delen een sociale bekommernis en een uitgesproken wil om ook op sociopolitiek vlak beweging te maken. Zodoende opent We Get By met het nietsverhullende “Change”, waarin Staples aan de hand van een ruwe bluesriff de ketenen van het vaak al te beknellende leven van zich af zingt. ‘What good is freedom, if we haven’t learned to be free?’, zo stelt Staples in deze heerlijk rustieke bluessong met gospeltrekjes (fantastisch achtergrondkoortje!). De song klokt af op slechts 2 minuut 56, maar je voelt zo aan dat het doelbewust kort en strak gehouden werd om op de plaat te kunnen belanden.
Elders hoor je hoe Staples aanknoopt bij lichte funk (“Anytime”) en dat ze ook voor enkele intiemere rustpunten op haar nieuwste album zorgt (zoals “Never Needed Anyone”). Leg je oor ook maar eens te luister bij de titeltrack waarbij Staples’ stem deze song over ‘matters of the heart’ in dialoog gaat met die van Harper en zo voor meerwaarde zorgt. Hoe moeilijk ook, We Get By is de kernachtige boodschap. Vrij vertaald: we overleven dit alles – deze dolgedraaide wereld waar een gek aan de knoppen van het systeem zit – wel.
De optimistische insteek is zeer aanwezig op dit album, dat een fijn uitgewerkte balans kent. Zo verhult Staples via een donkerdere, zich eerder traag voortslepende compositie als “Heavy On My Mind” niet dat het nastrevenswaardige ideaal van We Get By in de praktijk soms ook aanleiding geeft tot enige distantie en kritische reflectie. Daartegenover staat het met sprankelend gitaarwerk opgetuigde “Sometime”, dat gedragen wordt door een erg opgewekt ritme, of de manier waarop Staples diep in de eigen ziel graaft via het doorvoelde en doorleefde “Hard To Leave”. En met het afsluitende “One More Change” maakt ze de cirkel mooi rond.
Ondanks het allang beproefde recept – een hutsepot van blues, soul, R&B, funk (het broeierige “Brothers And Sisters”) en vooral spirituele gospel – weet Staples duidelijk te maken dat ze zelfs op eerbiedwaardige leeftijd nog steeds uitstékende platen weet te maken. Haar nieuwste album hoeft zeker niet onder te doen voor eerder oerdegelijk materiaal. En ook live blijft Staples – zo getuigt het recente Live In London – nog steeds meer dan overeind.
Mavis Staples live aan het werk zien? Dat kan. Ze is op 28 juni te gast in het OLT Rivierenhof met niemand minder dan bluesgoeroe Roland Van Campenhout als opwarmer. Afspraak daar!
One word : “GOLD”